*** "ค้นหาตัวเองให้เจอ ก่อนตายห่าไปอย่างไร้สาระ" ***
ภูเขาเบื้องหน้า วันนี้โดนหมอกฉาบทาจนมองไม่เห็น
อากาศแผ่วสายลมเย็นๆ ธรรมชาติเปลี่ยนแปลงให้ดูทุกวัน
ไอ้น้องคนหนึ่งเดินเข้ามากราบ หน้าตามันเฉยเมย ผมขอกลับวันนี้ มันว่างั้น..
ข้ามองหน้ามัน..
" ไอ้ปราย"..แกไม่รอให้ใครเขามา แล้วกลับพร้อมเขาไม่ดีกว่าหรือ..
มันนั่งหน้านิ่งๆก้มหน้าพูดเบาๆ
" ผมจะกลับวันนี้ "
ข้ามองไปยังหมอกทึบเบื้องหน้าที่มันปิดบังภูเขา..
" แกว่า..ที่นั่นมีภูเขารึเปล่า ในท่ามกลางความขาวโพลนนั้น "
มันมองหน้าข้าสายตานิ่งเฉยเย็นชา
" ชีวิตแกก็เหมือนภูเขาลูกนั้นที่โดนกลืน
แกยังมีตัวตนอยู่หลังเมฆหมอกนั่น
หวั่นอะไรกับหมอกหนาที่แสนเบาบาง จนกลืนชีวิตของแกไป
ทุกคนเกิดมาบนโลกใบนี้ ต่างต้องสร้างความดีมาอย่างมากมายแล้วทั้งสิ้น
ขุนเขามันตระหง่านของมันไม่เปลี่ยนแปลง
มีแต่เรานี่แหละ
มองไม่เห็นขุนเขาเพราะเมฆหมอกมันมาบดบัง
ค้นหาตัวเองให้เจอ เราเกิดมาต้องการอะไร
หรือเราจะอยู่ไปบนโลกใบนี้ ด้วยการหายใจทิ้งฟรีๆโดยไม่คิดจะทำเหี้ยอะไรที่ได้เกิดมา
บรรยากาศยามเช้าพริ้วลมเย็นไร้แสงจ้าแห่งแสงตะวันเช่นนี้
แกมองเข้าไปในหัวใจแก ว่าแกปฏิเสธมัน หรือว่ามันปฏิเสธแก
แกมองโลกด้วยความเป็นแก มากกว่าแกจะมองโลกในอย่างที่โลกเป็น
แกไม่รู้ไม่ชี้ต่อใคร...