อย่าให้ใครคนนั้นเขาหายไป

*** “อย่าให้ใครคนนั้นเขาหายไป” ***

วันที่สายตาพล่าเลือน รู้สึกว่า ความคมชัดที่สดใสมันช่างมีค่า..

เราไม่ค่อยถนอมมันนัก ใช้มันอย่างลืมคุณค่า ยามมันพล่า คุณค่ามันจึงมีมาให้ตะหนัก..

หลายสิ่งที่เคยมีเคยอยู่กับเรา ทั้งบุคคล สัตว์ สิ่งของ เพราะยังอยู่กับเรา เราจึงตาบอดมองไม่เห็นคุณค่า

วันใดที่สิ่งเหล่านี้จากลา คุณค่าของแต่ละอย่าง จะพรั่งพรูขึ้นมา ตามความสำคัญในมูลค่าของมัน

เมื่อก่อนทุกๆเช้า เจ้านกแก้วโม่งตัวเขียวจะบินมาหาเกาะบนพนักพิงและเดินใต่ตามตัว

วันนี้ไม่มีแล้ว ใครจับไปแล้วก็ไม่รู้ ด้วยความเชื่องน่ารักของมัน วันที่จากลา เราก็คิดถึง..

เมื่อก่อน เราเคยมีเพื่อน มาคุยสนุกสนานเฮฮาร่าเริง วันหนึ่งเพื่อนหายไป

เพื่อนหายไปไหนไม่รู้ เราจึงจะเห็นคุณค่าของเพื่อน ว่าวันที่จากลาหายไป เพื่อนนั้นสำคัญต่อจิตใจ

บางคน…อยู่ด้วยกัน สนิทกัน เฮฮากัน รักกันแต่เรามักลืมคุณค่าที่อยู่ด้วยกัน วันหนึ่งเขาหายไป

คุณค่าของคนที่หายไป มันจะมาขึ้นในใจเรา ตามความรู้สึก

ตามคุณค่าความสำคัญที่เขามี แต่ยามมี เรามองไม่เห็น จะเห็นก็ต่อเมื่อ เขาจากไปแล้ว

เพื่อนเอย..รักกันไว้เถิด ไม่มีประโยชน์อะไรกับความเกลียดโกรธ ที่ใช้แต่อารมณ์ตน

ดูแลและให้ความสำคัญต่อคน สัตว์ สิ่งของที่อยู่ใกล้และเคยๆ

อย่าให้จากให้หายไปก่อนแล้ว จึงจะไปรู้ไปเห็นคุณค่าในสิ่งที่ยังมีอยู่

วันนี้เขายังอยู่..ยื้อไว้อย่าให้เขาหายหรือจากเราไป เขาหายจากไปเมื่อไหร่ เราจะเสียใจ เงินที่มันยืมไป อาจไม่ได้คืนด้วยนะเออ…

พระธรรมเทศนา โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง วันที่ 16 กรกฎาคม 2563