วันที่หนทางตีบตันและมืดมน เราจะอยู่อย่างไร

*** “วันที่หนทางตีบตันและมืดมน เราจะอยู่อย่างไร” ***

ทุกสิ่งทุกอย่าง เมื่อเดินไปจนสุดทาง พบกับความตันที่จะเดินต่อไม่ได้

การที่จะไปต่อได้ในหนทางของทางตัน นั่นก็คืออยู่ร่วมกับมัน ว่าชีวิตเราเดินมาได้แค่นี้ พึงทำใจอยู่กับมันซะ

สิ่งที่อยู่กับทางตันได้ คือทำใจพอใจและอยู่กับตัวเอง เรามองย้อนอดีตที่สวยงาม ดีงาม ในใจเรา

เราจะมีความสุขกับหนทางแห่งความมืดบอดที่จะเดินนั้นได้

ความสว่างแห่งหนทางที่จะเกิดขึ้นในหนทางที่ตีบตัน นั้นก็คือกลับไปทบทวน สิ่งดีงามที่เราได้เดินผ่านมา

ยอมรับชีวิตที่เราได้เดินก้าวมา แล้วมาเจอทางตัน ให้ถือซะว่า เป็นเส้นชัย

อยู่กับมัน ยอมรับมันและทบทวนสิ่งดีๆ ที่เคยเดินก้าวด้วยกัน

เคยเดินไปริมชายหาดกับใครซักคนที่เรารักไหม นั่นเป็นความสุขใจ..

เราย่ำเท้าไปบนชายหาด เราเดินไปบนชายหาดที่ไร้รอยเท้าในสายตาที่ทอดยาวออกไป

เบื้องหลัง เราทิ้งรอยเท้าที่เดินคู่เคียงกันไว้ มองความจริงซิ ในนั้นมีรอยยิ้มและความสุขปรากฏอยู่..

รอยเท้าที่ย่ำไว้ในทราย มันย่อมเบาบาง เจือจาง จางคลายหายไปด้วยน้ำด้วยลมและรอยย่ำซ้ำเติมของใครต่อใคร

แต่ความสุขใจที่ปรากฏในรอยย่ำนั่น มันฝังใจไม่ลืมเลือนสำหรับใครบางคน ตลอดกาล

ชีวิตมีหนทางก้าวย่างต่อไปได้เสมอ อยู่ที่เราเข้าใจและจะอยู่เช่นไรกับมันเท่านั้น..

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 23 มิถุนายน 2563 โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง