*** “ค้นหาตัวเองให้เจอ ก่อนตายห่าไปอย่างไร้สาระ” ***
ภูเขาเบื้องหน้า วันนี้โดนหมอกฉาบทาจนมองไม่เห็น
อากาศแผ่วสายลมเย็นๆ ธรรมชาติเปลี่ยนแปลงให้ดูทุกวัน
ไอ้น้องคนหนึ่งเดินเข้ามากราบ หน้าตามันเฉยเมย ผมขอกลับวันนี้ มันว่างั้น..
ข้ามองหน้ามัน..
” ไอ้ปราย”..แกไม่รอให้ใครเขามา แล้วกลับพร้อมเขาไม่ดีกว่าหรือ..
มันนั่งหน้านิ่งๆก้มหน้าพูดเบาๆ
” ผมจะกลับวันนี้ ”
ข้ามองไปยังหมอกทึบเบื้องหน้าที่มันปิดบังภูเขา..
” แกว่า..ที่นั่นมีภูเขารึเปล่า ในท่ามกลางความขาวโพลนนั้น ”
มันมองหน้าข้าสายตานิ่งเฉยเย็นชา
” ชีวิตแกก็เหมือนภูเขาลูกนั้นที่โดนกลืน
แกยังมีตัวตนอยู่หลังเมฆหมอกนั่น
หวั่นอะไรกับหมอกหนาที่แสนเบาบาง จนกลืนชีวิตของแกไป
ทุกคนเกิดมาบนโลกใบนี้ ต่างต้องสร้างความดีมาอย่างมากมายแล้วทั้งสิ้น
ขุนเขามันตระหง่านของมันไม่เปลี่ยนแปลง
มีแต่เรานี่แหละ
มองไม่เห็นขุนเขาเพราะเมฆหมอกมันมาบดบัง
ค้นหาตัวเองให้เจอ เราเกิดมาต้องการอะไร
หรือเราจะอยู่ไปบนโลกใบนี้ ด้วยการหายใจทิ้งฟรีๆโดยไม่คิดจะทำเหี้ยอะไรที่ได้เกิดมา
บรรยากาศยามเช้าพริ้วลมเย็นไร้แสงจ้าแห่งแสงตะวันเช่นนี้
แกมองเข้าไปในหัวใจแก ว่าแกปฏิเสธมัน หรือว่ามันปฏิเสธแก
แกมองโลกด้วยความเป็นแก มากกว่าแกจะมองโลกในอย่างที่โลกเป็น
แกไม่รู้ไม่ชี้ต่อใคร แต่แกเป็นทุกข์ต่อความไม่รู้ไม่ชี้ต่อใครนั้น
สายน้ำ..มันก็ไม่รู้ไม่ชี้ต่อผู้ใด แต่สายน้ำมันยิ่งใหญ่และสง่าผ่าเผยด้วยความเป็นสายน้ำ
แกค้นหาใจตนเองให้พบซิ เราเกิดมาต้องการอะไร
สายน้ำนั้นไม่ได้หวลไหลกลับไปในที่ๆมันกำเนิดหรอกนะ
มันไหลจากออกไป และยิ่งใหญ่ด้วยการเป็นแม่น้ำ
ทุกคนพึ่งพามันได้ มันเฉยนิ่งและไม่ปฏิเสธผู้ใด ไม่ว่าใครมันจะดีหรือว่าชั่ว
แกอยู่ที่ไหนก็ไม่ได้ เหมือนหมาตัวหนึ่งที่มองเห็นว่า
ตรงที่ๆมันนอนอยู่ มันไม่สบาย รับไม่ได้ในสถานที่
ทั้งๆที่ ในสถานที่ ก็ไม่ไม่ใครผู้ใดไปใส่ใจหมาเน่าๆตัวนั้น
เป็นแต่มันเสือกทนไม่ได้ มันอยากไปนอนบนภูเขา
หมาเน่าๆ มันไปนอนบนภูเขา
นอนไม่นาน มันก็ทนภูเขาไม่ได้ มันหนีไปนอนแช่น้ำ
เจ้าหมาเน่า มันแช่ได้ไม่นาน มันก็เบื่อ
ดูว่าน้ำไม่ใช่ที่ๆมันจะมานอนแช่
มันหนีไปอยู่กับแม่ดีกว่า
มันโตแล้ว แม่มันก็เห่ากัด มันหนีไปอยู่กับพ่อ
พ่อก็เห่ากัด มันหนีไปนั่นที นู่ที มันแหวกอากาศและหนทางไปเรื่อยๆ
มันไม่มองตนเองว่าทำไมมันจึงอยู่ที่ไหนไม่ได้
มันโทษแต่สถานที่ ที่ๆมันอยากจะไป ทุกที่..
ไม่มีที่ไหนอยู่ได้ ทุกที่ หาความสุขไม่มี
ที่มันหาความสุขไม่ได้ แกรู้ไหมเพราะอะไร”
ไอ้ปรายชายตามองหน้านิ่งๆ
“เพราะมันเป็น “#ไอ้ขี้เรื้อนไงไอ้ปราย..”
แกเหมือนกัน เหมือนหมาตัวนั้น ใจแกมันขี้เรื้อน
แกต้องรักษาขี้เรื้อนในใจแกด้วยการหันมามองใจที่เป็นขี้เรื้อนอย่างแก
แกยิ้มออกจากใจเป็นไหม..
ใจแกแกะออกมามองโลกที่สวยงามเป็นไหม
เข้ากับผู้อื่นได้ไหม
ปัญหาทั้งหลาย ให้แก้ที่เรา ไม่ใช่แก้ที่คนอื่นให้เขามาถูกใจเรา
เราอยากให้คนอื่นรักเรา ลองเอาใจเรารักคนอื่นก่อนดีไหม
เราอยากให้ทุกคนเข้าใจเรา เราลองเอาใจเข้าใจคนอื่นก่อนดีไหม
เราอยากให้คนอื่นยิ้มให้เรา เราลองฝืนยิ้มออกจากใจให้คนอื่นก่อนได้ไหม
แกอยู่ที่นี่ มันไม่ทำให้ข้าดีขึ้นหรือเลวลง
ค้นหาตัวเองให้เจอ มองโลกให้เห็นอย่างที่โลกเขาเป็น
ไม่ใช่มองโลกอย่างที่เราต้องการให้มันเป็น
แกมีปัญหากับสังคม แต่แกมองว่าสังคมมีปัญหากับตัวแก
ข้านี่รักทุกคน มองเห็นความเป็นธรรมดาของแต่ละคน
มันจึงมองกลับมา เห็นความเป็นจริงในใจข้า
เช้านี้เป็นเช้าที่โสภา ข้าเห็นใจข้าที่มองเห็นความเป็นจริงจากสิ่งที่แกเป็น
กลับไปหาพ่อแก..และแกจงมองความจริงว่า แกมันโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ใช่เด็กแล้ว
แกจะมาให้พ่อแม่เลี้ยงดูแก
แกเห็นไก่ตัวน้อยนั่นไหม
มันต้องเลี้ยงดูตัวมันเอง
แม่มันทิ้งเพราะแม่มันต้องไปมีผัวใหม่
พ่อมันทิ้ง เพราะพ่อมันไม่มีหน้าที่ที่จะไปเลี้ยงดูมันจนตาย
มันต้องดูแลตัวมันเอง แม้มันจะต้องขมขื่นในยามเผชิญชีวิตที่จะต้องโดนทิ้ง
เกิดมาอย่าอายไก่ ไม่งั้นแกจะเป็นได้แค่ขี้ไก่ในสังคม
โดนเหยียบโดนย่ำไม่พอ ขี้ไก่อย่างแกมันยังเหม็นคลุ้งเน่าไปทั่ว
ไปเหอะ..บินออกไป
วันที่บาดเจ็บ ปีกหัก กลับมาข้าจะอ้าแขนรับรักษาให้
บินออกไปค้นหากำลังแห่งปีกอีกครั้ง
ภูเขาลูกนั้น มันแค่เมฆหมอกบดบัง ไม่ใช่เป็นภูเขาที่โดนกลืนหายไปจนไม่มี อย่างที่ใครๆเห็น ”
ไอ้ปรายก้มลงกราบและเดินจากออกไปอย่างทื่อๆดุจคนผู้ไร้ชีวิต
ข้ามองเห็นใจตนเอง มันยิ้ม แจ่มใส ไร้คติใดๆต่อมัน
ข้าเห็นเป็นธรรมดาของชีวิตของใครๆ
ใจมันยิ่งใหญ่และมีความสุขเมื่อให้โอกาสต่อใจใครๆ ให้หวลมองกลับมายังใจตน
มันเป็นความจริงของชีวิต ที่เราค้นพบ
ความสุขนั้นคือเห็นใจตนเองที่แสดงออกไป
มันอยู่ในฟากของการเอื้ออาทรต่อเพื่อนร่วมโลก
และใจแบบนี้..มันสถิตย์อยู่ในความเป็นมนุษย์ทุกๆคน
” ค้นหาและดึงมันออกมา ก่อนเวลาแห่งชีวิตจะโดนพรากจากไปอีกครั้ง ”
หวัดดีเช้าในท่ามกลางสายหมอกขาวก่อนวันสิ้นปี
พระธรรมเทศนาวันที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2561
โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง
