*** "อยู่บนโลกให้เป็นกับชีวิตสั้นๆไม่กี่ปี" ***
ขอสาธุคุณในยามเช้า
มีคนมากมายที่พังเพราะความอยากรู้
บางครั้ง..อย่าไปรู้แม่งมันเลยในความอยากนั้น มันจะได้เท่าทุน
รู้แล้วกลุ้ม รู้แล้วพัง รู้แล้วไม่ได้ดั่งใจ รู้ไปทำไม
แต่มันก็อยากๆๆๆไม่มีที่สิ้นสุดนั่นแหละ
รู้แล้วโกรธ
รู้แล้วเกลียด
รู้แล้วอาฆาต
รู้แล้วพยาบาท
รู้แล้วมีแต่ปัญหากับใจตน
วางๆเรื่องอยากลงบ้างก็ได้ จะได้เป็นการหัดทวนใจตน ซึ่งมันเป็นสงครามที่ชนะได้ยากยิ่ง..
ใครชนะ..ความสุขมันก็พึงมีแหละ
หัดเป็นคนยิ้มง่าย และทบทวนใจก่อนที่จะ คิด พูด ทำ สิ่งอะไรใดๆลงไป
นี่คือหน่อเนื้อแห่งความเป็นมนุษย์ เราควรบ่มเพาะให้มันเกิดก่อกำเนิดเป็นหน่อ ขึ้นมาภายในใจเรา..
เที่ยงๆ เรากินข้าวกับผู้คนหลายคน
เราลองเงยหน้าขึ้นมาดูรอบๆตัวและมองใครๆเขาบ้าง
มองและหัดยิ้มให้ใครๆเขาบ้าง
เราจะเห็นว่า เขาก็ยิ้มตอบกลับมาให้เราเช่นเดียวกัน
นอกจากจะไปยิ้มให้แก่คนประเภทเสาไฟ และคนใจราคาเหมาเข่งยังไม่มีใครเอา
ก็ต้องทำใจ เพราะเราเองคงอาจจะไม่เคยยิ้มให้แก่ใครมาก่อน เขาก็คงงง และนึกว่าวันนี้เราอาจกินยาผิดขวด
ตรรกะง่ายๆในการอยู่บนโลกนี้อย่างสันติสุขในหมู่มวลแห่งสังคมก็คือ
หัดเรียนรู้ที่จะเป็นผู้ให้ อย่าได้ทำตัวแต่เป็นผู้ที่คอยจะรับ
โลกมีที่ว่างให้แก่ผู้ที่ให้เสมอ
ส่วนผู้ที่คอยแต่จะรับ เขาก็ย่อมต้องย่อมคอยตอบแทนในสิ่งที่รับเสมอ
ปัญหาไม่ได้แก้ได้ด้วยการทะเลาะกัน...