แผ่เมตตาก่อนกินเป็นกุศลที่ไม่ต้องลงทุน

***** แผ่เมตตาก่อนกินเป็นกุศลที่ไม่ต้องลงทุน *****

ขอสาธุคุณให้มีแต่ความสุขความเจริญ…

เพื่อนเอย พี่เอย น้องเอย..

สมัยหนึ่ง ข้าได้กินเนื้อหมูสวรรค์ที่แสนอร่อย เนื้อหมูนั้น เขาถวายมา…

เมื่อหยิบขึ้นมาเคี้ยวกินด้วยสติและสัมปชัญญะ เกิดการเข้าสู่ปิติแห่งภวังค์จิตขึ้นมา

ได้ทราบชัดว่า…

เนื้อหมูสวรรค์ที่แสนอร่อยนั้น ครั้งหนึ่ง เขาเคยเกิดมาเป็นน้องชายที่แสนรัก และได้พลีชีพ เพื่อปกป้องตัวข้านี่เอง

กินไปเคี้ยวไป น้ำตามันก็ไหลพราก สติระลึกได้เป็นฉากๆ ว่า….

เจ้าน้องคนนี้ คือนักรบกล้า ที่แสนรักข้าเป็นที่สุด

ความรักนั้นอย่างหนึ่ง

ความโหดร้ายส่วนตัวนั้นก็อีกอย่างหนึ่ง

เขาเองได้พลีชีพยอมโดนฆ่าตายแทนตัวข้า

แต่เพราะความโหยหา และเป็นห่วงพี่อันเป็นที่รัก

ทำให้จิตวิญญานปรุงไปด้านการติดตามและถามหาแต่พี่ชาย

แต่ใจที่ย้อมมาทางเป็นผู้โหดร้ายอยู่เนือง

ภูมิจิตอันเป็นธรรมชาติแห่งสัตว์ มันเข้าไปควบคลุมจิตเธอ..

เจ้าน้องที่แสนรัก รักและเคารพพี่ชายอย่างเต็มหัวใจ

แต่ไอ้น้องเจ้ามีใจคออันแสนโหดร้าย มักทำลาย ใครก็ตามที่มันมาให้ร้าย หรือทำลายในตัวพี่ชาย

เธอจะไปทำลาย เข่นฆ่า และเชือดคออย่างเลือดเย็น

เหล่าเชลยศึก ที่ยอมจำนน วางอาวุธเพราะจนตรอก สู้แรงกำลังไม่ได้

เจ้าน้องชาย เดินเข้าไป กระชากผมแล้วเชือดคอซะ

ห้ามก็ไม่ฟัง เพราะใจเจ้าน้องมันชิงชัง ต่อผู้มาปองร้ายมาทำลาย

ไม่ว่าไอ้หรืออี เมื่อมันคิดร้ายมาทำลายพี่ชาย

ไอ้น้องผู้นี้ จะเข้าไปทำลายและเข่นฆ่าไม่เหลือชิ้นดี

…กาลหนึ่งในศึก กลุ่มข้าศึกต่างรุมเข้ามาเพื่อปลิดชีพพี่ชาย

ท่ามกลางศึก พี่ชายตกจากหลังม้า ล้มลงไปคลุกเข่ากับผืนแผ่นดิน

หอกด้ามยาว จากข้าศึกผู้กำลังเงื้อมที่จะแทงสวนลงมา

ทว่า..เจ้าน้องชายคนนี้ เขากระโจน แหวกวงล้อม พุ่งเข้าไปเอาตัวรับคมหอกแทน

สายตาที่มองมายังพี่ชาย เหมือนจะร้องให้ที่ต้องลาจาก

เขาส่งสายตาที่ไร้เสียงปริปาก บอกพี่ชายว่า.. เขาทำได้เพียงแค่นี้

พี่ชายหันมา มองเห็นน้องชาย กำลังจะขาดใจ เพราะสายใยแห่งชีวิตกำลังจะพรากจาก

คมดาบอีกหนึ่งเล่มที่กำลังชุลมุนกัน ก็ฟาดผ่ากลางหลังเจ้าน้องชาย

ทำให้เจ้าน้องชาย ตายจากไปในทันที ทั้งๆที่ตาก็ยังค้างจ้องมองอยู่ แต่นัยย์ตาที่แสนเศร้านั้น มันไร้แวว

การพรากจากกันไปในครั้งนั้น นับมาถึงเวลานี้ นานแค่ไหนเท่าไหร่ไม่รู้

แต่จิตที่มันมีสติและกำลังแห่งสมาธิ มันระลึกรู้ได้ว่า…

เนื้อสวรรค์ที่แสนอร่อยลิ้นนี้ มันคือเนื้อหนังมังสาของหมูที่มันเคยเป็นน้องชายคนนั้น

วิญญาณเขาแสนยินดี ที่มาวันนี้ พี่ชายที่แสนดีของเขา

ได้มีโอกาสได้ลิ้มรสเนื้อแห่งการเกิดเป็นหมูของเขา เพื่อการยังอัตภาพ

เขาเกิดมาเป็นหมูนับพันๆ ชาติ ไม่เคยซักครั้ง ที่เนื้อหนังของเขา จะตกมาถึงปากของพี่ชายของเขาคนนี้

ขอแค่ครั้งเดียว และได้รับการแผ่กุศลผลบุญ ให้แก่สรรพสัตว์แห่งความเป็นเจ้าของธาตุทั้งสี่

ที่เราได้นำมาต่อชีวิต ขบเคี้ยวกัดกินเพื่อยังอัตภาพนี้

เพียงแค่นี้ เมื่อระลึกถึงคุณ ของเจ้าของธาตุทั้งสี่ ที่เขาเคยหวงแหนชีวิตเขา

วิญญาณที่เขาต้องเกิดมาชดใช้วิบากกรรมในภูมิอบาย แห่งความเป็นเดรัจฉาน

เขาก็จะผ่านไปสู่ความสงบแห่งหนทางสุคติ

นี่..การกินเนื้อ ที่แสนเพลิดเพลินกับความอร่อย

ชิ้นเนื้อน้อยๆนั้น เจ้าของเขาก็ยังคงหวงแหนอยู่

ไอ้เรามันกินอร่อยเพลิดเพลินเหลือหลาย ด้วยความไม่รู้

กินๆ อยู่พึงแผ่เมตตาไปยังเจ้าของเนื้อเขากันซะหน่อยเหอะ

เขาจะได้ รับอนิสงส์จากเราบ้าง ที่เอาชิ้นส่วนเขามายังอัตภาพ แม้จะไม่ได้เป็นผู้ฆ่า ก็ตามที

นี่..พระผู้ทรงคุณ พระผู้เป็นอริยเจ้าทั้งหลาย จะกินจะคาย

ท่านแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้กับเหล่าเจ้าของธาตุและเนื้อหนัง

เรากินเราเคี้ยวแสนอร่อยแสนเพลิดเพลิน ในเนื้อหนังที่เคยมีเจ้าของ

ตั้งสติและระลึกถึงคุณแห่งเจ้าของเนื้อหนัง ที่แสนหวงแหนของเขา อันทำให้เรานั้นแสนอิ่มหนำ

หากเนื้อชิ้นนั้น เคยเป็นญาติเรา พ่อแม่เรา พี่น้องเรา หรือเพื่อนของเรา

อานิสงส์แห่งการระลึกถึงคุณเขา จะทำให้วิญญานเขา

เลื่อนภูมิเข้าไปสู่สุคติภูมิตามวิบากที่เขาเคยมีเคยสร้างขึ้นมาได้

หยุดซักนิด มีสติในการกินในการเคี้ยว เพียงเสี้ยวแห่งการระลึกถึงคุณ วิญญานแห่งเนื้อทั้งหลาย ไปสู่สุคติ..!!

ขอสาธุคุณ ต้องกินข้าวแล้ว สายมากแล้ว

วันที่ 23 พฤศจิกายน 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง