แพ้มีไว้สู้ ท้อมีไว้ฝืน อย่าไหลไปเป็นพวกมัน

*** “แพ้มีไว้สู้ ท้อมีไว้ฝืน อย่าไหลไปเป็นพวกมัน” ***

ธรรมชาติแห่งปุถุชนคนทั้งหลายนั้น
คือ #ให้ได้ดั่งใจ

เมื่อไม่ได้ดั่งใจ ความทุกข์ก็เลยก่อตัว
ที่มันก่อตัว ก็เพราะหลงเข้าไปยึดอารมณ์

พออารมณ์มันเชี่ยวกรากและแรงกล้า
เราก็เลยเอาตัวเข้าไปเป็นด้วยความพ่ายแพ้

#จิตใจที่อ่อนแอ
คือ พวกที่ไม่ค่อยนำธรรมมาอบรมใจตน

คนที่พ่ายแพ้ เมื่อเอาตนเองเข้าไปเป็น
ความทุกข์ ทั้งหลายก็เลยถาโถม

#ที่สำคัญ.. มักโทษนั่นโทษนี่
โทษคนนั้น คนนี้ ไม่โทษใจตนเองที่มันพ่ายแพ้

เมื่อพ่ายแพ้อยู่เนืองๆ มันก็เลยทำตัวพ่ายแพ้เป็นประจำ

เมื่อทำประจำ มันเลยกลายเป็นความเคยชิน

เมื่อเคยชิน มันก็เป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัว

นิสัยนี้ มันก็ฝังยึดติดกับเรา

โดยที่เรามักแสดงออกอยู่เนืองๆ ด้วยความขี้แพ้

เราเองมองไม่เห็น แต่คนรอบข้างเขาเห็นอยู่

และเราไม่ยอมรับ กับสิ่งที่เราเป็นซะด้วย

นี่..ไอ้ขี้แพ้ ที่ชอบโทษแต่คนอื่น

หากพร้อมที่จะก้าวเดิน ..กลัวไรกะกรวดทรายที่เราย่ำ

หนทางมีไว้ย่ำ ไม่ได้มีไว้แบก

เราจะไปกลัวและหนักใจอะไร กับเส้นทางที่จะเผชิญในการที่จะเดินต่อ.

วันที่เราล้ม..

สิ่งที่เราต้องทำก็คือ ฝืนลุกขึ้นยืน และพยายามก้าวเดินให้ได้

อย่าล้มแล้วท้อแท้แค่นอนแหงนมองดูดาว

โลกจะย่ำเราไม่มีที่ยืน

ไม่มีใครไม่เคยแพ้

แต่แพ้แล้วลุกขึ้นสู้ ยังไม่ได้ชื่อว่าเป็นผู้แพ้.

บางคนโดนเท

บางคนโดนทอดทิ้ง

บางคนเดียวดาย

อย่ากลัว..ชีวิตมาคนเดียว

สุดท้ายก็ไปคนเดียวอยู่แล้ว

บางชีวิต อาจพูดได้ว่าขาดเท่าไหร่

บางชีวิต อาจพูดได้ว่าต้องการอีกเท่าไหร่

ทั้งขาดและต้องการ ไม่มีวันถมเต็ม หากไม่ยอมพอ

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 4 มกราคม 2563

โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง