ภัยร้ายที่ใกล้ชิด

ยามเช้าที่ศาลาตรงที่ข้านั่งคุยธรรม ส่งธรรมมาคุยกันกับน้องๆ

นกกระจิบ สามสี่ตัว ร้องจิบๆๆๆ อยู่ข้างๆ ที่ข้านั่ง

เมื่อมองไปตามเสียง มันเป็นภาพธรรมชาติที่ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรเลย แต่พอผัสสะแล้ว ใจเราก็มีความสุข

เสียงจากราวป่าที่กังวาลก้องไพร ให้ความสงบและอิ่มตัวในความเป็นธรรมดาของมัน

ธรรมทั้งหลายไหลออกมาโดยอิงธรรมชาติเป็นหลัก สมาธิที่ก่อเกิดจากธรรมชาติ มันมีช่องว่างให้ปัญญาสอดส่งลงไปถึงความจริงบนโลกใบนี้

ดูเจ้านกกระจิบนั้นซิ มันสุขสรรญเริงร่า อิสระจากความทุกข์ที่จะเป็นหนี้และเครียดแค้นใคร

ลูกของมันกระพือปีกอ้าปากเสียงสั่น ดีใจที่นกแม่ นำแมลงมาป้อน

ซักพัก พ่อนกก็นำมาป้อนต่อสลับกันไป ดูแล้วมันมีความสุข ทั้งลูกนกและผู้ดู

มันกระโดดไปกระโดดมาอย่างร่าเริง กระพือปีกระรัวยามพ่อแม่บินผ่าน

พลันเสียงร้องจ้าของพ่อแม่ก็ลั่นเสียงดัง เมื่อเจ้างูเขียวดอกสร้อย ตัวขนาดนิ้วก้อย ที่พรางตัวนิ่งๆ เงียบๆ อยู่ตรงกิ่งไม้ ต้นที่มันเกาะอย่างร่าเริง

เจ้างูฉกและตวัดตัวพันเจ้าลูกนก ที่พยายามดิ้นเพื่อให้พ้นบ่วงเหยื่อ

พ่อแม่นกพยามบินโฉบเพื่อให้เจ้างู ปล่อยลูกนก ด้วยความหวงแหนลูก

แต่เจ้างูเขียว มันเริ่มขย่นเจ้าลูกนกที่กำลังดิ้นอย่างอ่อนแรง ตุงแก้มหายเข้าไปในปาก

เจ้างูเขียวไม่สนใจเสียงร้องและการโฉบเฉี่ยวของแม่นกพ่อนก ที่หวงแหนลูกเลย

มันเองก็คงไม่รู้ไม่มีสัญญาว่า นี่มันกำลังเบียดเบียนสิ่งอันเป็นที่รักของผู้อื่นอยู่ นี่ละเรียกว่าสัตว์ มันไม่มีสัญญาคิด เหมือนมนุษย์อีกหลายๆคน

เจ้าลูกนกอีกตัว เห็นแม่ร้องดัง และคงเข้าใจว่าแม่เรียก

มันจึงบินมาเกาะและกระพือปีกอ้าปาก โยกหัวตามไปมา ยามพ่อแม่นกบินโฉบเฉี่ยวเจ้างู

เจ้าลูกนก ไม่รู้จักงู ไม่รู้จักอันตรายที่เกิดจากเจ้างู

มันยังคงอ้าปากกระพือปีก ส่งเสียงร้องด้วยความร่าเริง ที่เห็นพ่อแม่ บินเฉี่ยวไปมาด้วยความร้อนรน

เจ้างูเขียวขย่นเจ้าลูกนกที่มันรัดตัวไว้ หายเข้าไปในปากผ่านคอ และไปตุงอยู่ตรงท้อง

มันแลบลิ้น และหันมาจ้องเหยื่อตัวใหม่ที่ยังไม่รู้สึกรู้สาถึงความเป็นเหยื่อของเจ้างู

พ่อแม่นกพยายามบินโฉบ ร้องเสียงลั่น เพื่อไล่เจ้างู

แต่เจ้าลูกน้อยตัวดี มันกลับร่าเริง อ้าปากคอยจะกินยามพ่อแม่นก บินเฉี่ยวไปมา

เจ้าลูกนกยังกระโดดไปกระโดดมาห่างจากเจ้างู ไม่ถึงคืบ

เจ้างูเขียวฉกขวับเข้าให้ แล้วม้วนตัวพัน สยบความดื้นดึงแข็งขันเจ้าลูกนก ให้มันสงบลง

เจ้าลูกนกมันดิ้นอยู่ชั่วครู่ พ่อแม่นกก็พยายามส่งเสียงร้องบินโฉบตีเจ้างูเขียว

นิ่งไปซะแล้ว เจ้าลูกนก เจ้างูเขียวค่อยๆ ขย่นกลืนหายตามลงไปในท้อง ทั้งสองพี่น้อง

แม่นกพ่อนก ร้องเรียกหาอยู่ชั่วครู่ มันคงหดหู่ แล้วบินขึ้นไปร้องเรียกบนต้นประดู่

ไม่มีแล้ว ลูกนกที่มันเฝ้าเลี้ยงดู เพิ่งผ่านกาลแค่เช้าตรู่ ชีวิตต้องจากลา

นี่..เหมือนกับชีวิตคนเรา ความหลงที่ไม่รู้ว่าภัยร้าย มันอยู่ใกล้ชิดเรา

แม้เราไม่ประมาท พิษร้ายที่อยู่ใกล้ มันก็ทำร้ายเราให้ชีวิตวางวายได้เช่นกัน

นี่..เพราะความไม่รู้เป็นเหตุ ดุจเจ้าลูกนก ที่ไม่รู้จักเจ้างูเขียว

มันไม่รู้ว่าเจ้างูเขียว คือจอมพิษร้ายที่อยู่ใกล้แล้วมันพรากชีวิต

เราเองนั้นก็เช่นกัน เรามักจะตกเป็นเหยื่อของอารมณ์ ที่เราอยู่ใกล้แต่ไม่รู้จักมัน

อารมณ์ ที่สะสมพิษร้าย มันกัดกร่อนเจ้าของ แม้ระวังตัวแล้ว มันก็ไม่วายเจ็บปวด

ภัยร้ายที่เกิดจากความไม่รู้ เป็นภัยที่อยู่ใกล้ๆ

ไม่ระวังตัว ไม่เรียนรู้ว่ามันคือพิษภัย ที่พ่นพิษร้ายใส่เจ้าของและคนรอบข้าง

ที่สุด..ใจนี้ ก็ตกเป็นเหยื่อเป็นทาสของอารมณ์ ที่เจ้าของ ไร้เรี่ยวแรงแม้จะขัดขืน

ความเป็นเหยื่อของอารมณ์ ที่ไม่รู้จักว่ามันคืองูพิษร้าย เหมือนเจ้าลูกนก

ไม่นานๆๆ เหยื่อที่น่าสงสาร จะโดนกลืนหาย และจมตายไปด้วยความเป็นเหยื่ออย่างโง่ๆ ที่เจ้าของ สร้างงูร้ายขึ้นมาฉกกัดและบีบรัดเจ้าของ ให้เป็นเหยื่อโง่ๆ เสียเอง

ขอให้มีดวงตาเห็นธรรม มองเห็นภัยยันอันตราย ที่เกิดพิษร้าย มาจากอารมณ์

พึงมองเห็นภัยแห่งอารมณ์ มีสติเฝ้ารักษาไว้ อย่าให้มันเพ่นพ่านไปทำร้ายทำลายใคร แม้แต่ตัวเจ้าของเอง ก็พึงระวัง อย่าให้ทุกอย่างมันต้องพัง ด้วยอารมณ์…!!

พระธรรมเทศนายามเช้าจากคอมเม้นท์ บทธรรมเรื่อง ความร้ายอันสงบที่มองไม่เห็น ณ.วันที่ 18 สิงหาคม 2558 โดย พระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง