แม่ที่ใจสลาย

***** “แม่ที่ใจสลาย” *****

…ผืนน้ำเบื้องหน้าแสนกว้าง ตาฝ้าฟาง มองเหม่อออกไปอย่างไร้จุดหมาย

“ไอ้เปี๊ยกมันไปดีแล้วน่ะท่าน”

เสียงเครือๆเอ่อน้ำตาหันมาบอกข้า เอามือปาดหยาดน้ำตาที่ร่วงพรูเมื่อได้เอ่ยออกมา..!!

“เขาบอกว่า มันตายตอนสี่ทุ่ม คุยกันอยู่ดีๆ มันล้มตัวนอน แล้วตายไปเลย”

เสียงสะอื้น สูงขึ้นมาแบบแหบๆในลำคอ

“มันเป็นพี่ชายคนโต มันมาตายก่อนแม่มัน มันจะรู้ไม๊…ว่าชั้นจะรู้สึกอย่างไร หัวใจของแม่นี่…จะรู้สึกอย่างไร..ที่ลูกต้องจากไป

จากไปทั้งๆที่ผู้เป็นแม่ ต้องมาดูลูกตายจากไป ท่านเอ้ยยย..!! ชั้นไม่เคยมีความเศร้าโศกเสียใจอย่างนี้มาก่อน..!!”

พูดไป…เสียงก็สะอึกสะอื้นขาดหายไป มือที่เป็นอัมพาตด้านขวาหงิกเหยียดนิ้วไม่ค่อยออก เอื้อมออกมาอย่างสั่นเทา

ค่อยๆเอาอีกมือที่ยังพอมีเรี่ยวแรง พยุงถุงข้าวถุงแกงยกขึ้นมาใส่บาตร..!!

“ขอให้ถึงลูกชั้นนะท่าน ไอ้เปี๊ยกมันชอบกินแกงคั่วกลิ้งนี้ ชั้นรู้จักลูกดี ชั้นเลี้ยงดูมันมาตั้งแต่เล็กๆ”

ข้ารับบาตรอย่างและยิ้มให้อย่างมีเมตตา แม่ส่ง เอามือมาประกบกันแนบอก รับพร

แม่ส่งปีนี้ก็เจ็ดสิบแล้ว ความร่วงโรยแห่งสังขารมาเยือนไม่อาจหลีกเลี่ยง

แม่ส่งใส่บาตรดูและข้ามาหลายปี เป็นหนึ่งในสองบ้าน ที่ข้าได้รับข้าวปลาอาหาร มาเลี้ยงชีพในการปฏิบัติธรรม

“ท่าน…อยู่กับฉันนานๆนะ ขอให้ฉันได้พึ่งใบบุญท่าน ฉันเป็นห่วงท่าน กลัวท่านไม่มีอะไรขบฉัน ขาดอะไรท่านต้องบอกฉันนะ

นี่..ตาเปี๊ยกมันตายไปแล้ว ฉันยังเหลือตาหรั่ง และหมอ ที่เป็นลูกชาย

ท่านก็เหมือนลูกคนหนึ่งที่ฉันรัก ท่านอย่าตายนะท่านอย่าตาย

ถ้าท่านตาย…ฉันคงทนไม่ได้ ยังไงๆ…ขอให้ชั้น..ตายก่อนท่านนะ.!!”

พึมพัมพอได้ยิน เสียงแหบสูงสะอื้นก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวอีก ฟันขบกันแน่น หลับตา หยาดน้ำตา มันร่วงพรูหลั่งใหลออกมา เนืองนองแก้ม..

ห้าปีผ่านไป..!!

“เมื่อคืน…หรั่งมันไม่สบาย ตาแป๊ะกับจิ๋วเอาไปส่งโรงบาลตอนเที่ยงคืน

ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นไงมั่ง ฉันเป็นห่วงมันจัง มันเป็นอย่างนี้มาหลายครั้งแล้ว

ท่าน..ส่งกระแสจิตไปช่วยตาหรั่งมันด้วยนะ นี่..ฉันเองก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย นอนไม่หลับ เป็นห่วงตาหรั่งมัน..!!”

ข้ารับบาตรอย่างอ่อนโยน บอกว่า

“แม่ส่งพักเถอะ พี่หรั่งพักฟื้นที่โรงพยาบาล หมอเขากำลังให้ยา แม่ส่งยิ่งเป็นทุกข์ พี่หรั่งเขาจะไม่สบายใจ เดี๋ยวพาลทำให้พี่หรั่งแย่ลงไปอีกนะ..”

แม่ส่งพยักหน้า พยายามยิ้ม แต่เอามือปาดน้ำตา

“…. จ้าๆๆ ฉันจะไม่เศร้า ขอให้หรั่งมันสบายใจ หายเจ็บหายป่วยไวๆ

ตอนนี้..เหลือเจ้าหรั่งนี่แหละ ที่คอยทำอาหารให้ฉันได้ดูแลใส่บาตรท่าน

เจ้าหรั่งมันเป็นเบาหวาน ฉันเป็นห่วงมัน

มันอาจรำคาญฉัน ที่ฉันไปจู้จี้กะมัน

ท่านเอ้ยย..ฉันรักมัน ฉันไม่อยากให้มันต้องมาเสียใจอะไรกับฉันหรอก..”

พูกถึงท่อนนี้ น้ำตาแห่งความเป็นแม่ก็ร่วงผลอยหยาดออกมา พูดด้วยเสียงสะอื้นฝืนๆไม่เต็มคำ

“.. ตั้งแต่เล็กๆ ตาหรั่งมันคิดว่าฉันไม่รักมัน มันบอกว่าฉันลำเอียง รักตาเปี๊ยกกับตาแป๊ะ มากกว่ามัน

มันมักขี้น้อยใจ มันไม่รู่ว่า ฉันน่ะรักลูกทุกๆคน ตาหรั่งมันเป็นคนรอง แต่หัวใจของมันยิ่งใหญ่ มันดูแลพี่และน้องของมันทุกๆคน

มันไม่กลัวใคร มันปกป้องพี่และน้องมันเสมอ มันยอมให้ฉันตี เพื่อรับผิดแทนพี่แทนน้องมัน ใจมันช่างยิ่งใหญ่

ทุกวันนี้ ตาหรั่งมันคงรำคาญชั้น.. ที่ฉันไปยุ่งกับมัน มันบ่นฉัน แต่ฉันรักมัน ฉันไม่ถือสามัน มันคงเหนื่อย ที่ต้องมาดูแลฉัน ที่เป็นอัมพฤกอัมพาตอย่างนี้

แต่มีมันกะยายจิ๋วนี่แหละ ที่ได้ทำอาหาร มาให้ฉันไว้คอยใส่บาตรท่านทุกวัน

ฉันลุกขึ้นหุงข้าวตั้งแต่ตีสี่ทุกวัน ด้วยแขนข้างเดียวเพื่อได้ใส่บาตรพระ

ฉันภูมิใจ ที่ลูกฉัน ช่วยจัดหาข้าวหาแกงมาให้ฉันทำ ได้ใส่บาตรทุกวัน ใส่ให้ลูกอีกคน ที่กำลังบวชอยู่ได้มีอาหารมีข้าวน้ำมาดื่มกิน

ท่านต้องช่วยตาหรั่งนะ ช่วยให้ตาหรั่งหายไวๆ ช่วยให้ตาหรั่งผ่านพ้นจากพิษภัย

ช่วยให้ตาหรั่งห่างไกลจากโรคร้าย ที่เฝ้าเร้ารุม…

ฉันอยากไปเยี่ยมตาหรั่ง อยากไปกอดตาหรั่ง อยากบอกว่า แม่นี่เป็นห่วง

แม่นี่แสนคิดถึง แม่นี่รักและซาบซึ้ง ที่ตาหรั่งเกิดมาเป็นลูกของแม่

ขอให้ตาหรั่งหายดี ขอให้กลับคืนมาหาแม่ ท่านช่วยส่งกำลังไปช่วยตาหรั่งด้วยนะ ช่วยตาหรั่งด้วย คิดถึงลูกฉันเหลือเกิน ช่วยลูกฉันด้วย…!!

ข้าหลับตารับบาตรและเดินจากมา บอกให้แม่ส่งพักให้สบายใจ ตอนนี้ พี่หรั่งคงไม่เป็นไร คงนอนพักรักษาใจที่ป่วยไข้มานาน

ความเป็นแม่นี่..แสนห่วงลูก

ลูกจะรู้บ้างใหม สายใยแห่งแม่ลูก มันถักทอหนาแน่นห่อหุ้มใจแม่

ลูกจะรู้ไหม แม่นั้นเป็นมารแห่งจอมอภัย ให้แก่ลูกเสมอ

ลูกจะรู้ใหม ขอเพียงลูกอยู่ใกล้ แม่นี้ใจแสนฟูฟ่อง

ลูกจะรู้ใหม ยามเจ้าห่างไกล ใจแม่เจ้านี้แสนโหยหาคิดถึง

ลูกจะรู้ใหม ไม่มีใคร มาทดแทนเจ้าได้

ยามเจ้าสูญหายจากอกแม่นี้ไป แม่แสนตรอมใจเศร้าสร้อยเจ้ารู้ใหมๆๆๆ

แม่ส่งหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อนที่ไม่ได้พัก

หวังลึกๆยามหลับพัก ว่าตื่นขึ้นมา..ตาหรั่งของแม่ คงกลับมาหา

ตาหรั่งคงกลับมาทำอาหารให้แม่ได้ใส่บาตรพระ

กลับมาทำอาหารแสนอร่อยเลี้ยงดูผู้คน

กลับมาหัวเราะเมื่อยามถูกใจ

กลับมาคุย มาทำอะไรกับแม่

กลับมาแก้ความคิดถึงที่แสนโหยหาของแม่นี้ ให้จางคลายหายไป

แม่จะรอ…แม่จะรอ…

แม่ส่งหลับตาและหลับลงไปด้วยรอยยิ้มแห่งความวาดหวัง

ตื่นมาอีกครั้ง คงได้รับข่าวดี ข่าวว่าตาหรั่งที่แสนดี หายป่วยไข้และกบับมาทอสายใย ให้ความเป็นแม่ลูกผูกพันกันตลอดกาล

….รอยยิ้มน้อยๆเกิดขึ้นที่ริมฝีปากยามแม่ส่งหลับ นี่คงฝันดี ฝันว่าตาหรั่งลูกรักคงกำลังกลับมา

ในฝันคงสำราญเจริญเกินกว่าจะรับรู้ได้ว่า

ตาหรั่งที่กำลังจะกลับมา ได้สิ้นชีวิตไปตั้งแต่เมื่อคืนเสียแล้ว..!!

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 12 สิงหาคม 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง