****** "โลกทั้งใบอยู่ในมือเราผู้แข็งแกร่ง" ******
ชีวิตนั้นมีหลายด้าน เราอย่าจมอยู่แค่ด้านใดด้านหนึ่งซิ
ข้านี่ชักเป็นห่วงป้าแงะ ป้าแกหนักไปในทางห่วงใยผู้คนมากเกิน
การห่วงใยผู้คนน่ะดี
แต่ไม่ดี ถ้ายึดจนเป็นอารมณ์นิสัยจนเราเดือดร้อน
การห่วงมากไปจะทำให้เป็นคนแก่ที่น่าเบื่อสำหรับผู้คน
พอเราแก่ตัวไป ความห่วงใยของเราจะเป็นที่รำคาญของลูกหลาน
คนเรานั้นย่อมมีกำลังปกป้องตัวและใจตนเองเสมอ
เขาเอาตัวรอดของเขาได้ นี่เป็นธรรมชาติของสัตว์ทั้งหลาย
ความอ่อนแอของเรานี่แหละ
เราเอาไปยัดเยียดใส่ลงไปในตัวพวกเขาด้วยทิฏฐิเรา
คิดว่าเขา...ต้องเป็นอย่างนั้น ต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆเลย
เรา...อ่อนแอเกินไปจนเกิดเป็นการดูถูกศักยภาพของเขาด้วยความห่วงใย
และดูเขาคงเป็นอย่างที่เราเข้าใจ ด้วยเราเป็นห่วงในตัวเขา
เราไม่เข้าใจโลกเองว่า ทุกชีวิตย่อมรักษาตนเองได้เสมอ
ครั้งหนึ่ง ข้าได้ปีนบันไดขึ้นไปสู่ยอดเสา
ที่ยอดเสา มันมีความสูงเป็นอาวุธบั่นทอนทิ่มแทงกำลังใจของเรา
ข้าขึ้นไปกับเจ้าต๋อ
เจ้าต๋อมันก็ปอดแหกกับความสูง แกล้งเขย่าหน่อย มันก็กลัวลนลาน
ข้านี่ รู้สึกเลยว่าเรี่ยวแรงมันแทบไม่มี เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางความสูง
เมื่อยกตัวยืนขึ้นโดยไม่เอามือไปจับอะไร ขามันสั่น ใจวูบวาบหวิวๆ ยามมองลงไปด้านล่าง
ข้าเอง ไม่ชอบภาวะอารมณ์แบบนี้ มันเหมือนเป็นการจำนนและจำยอมโดนกักขังด้วยภาวะของความกลัว
ข้ารู้จักจิตดี มันกำลังหลอกเราด้วยโปรแกรมสัญญากลัวของมัน
หากเราไหลไปตามกระแส
แน่นอน..เราจำยอมมัน ถอนออกจากมันไม่ได้แน่
ข้าจึงลุกขึ้น...