พระอาจารย์พล ท่านถามมาเกี่ยวกับสติและความตายว่า
สำคัญคือการตั้งมั่นแห่งสตินะครับพระอาจารย์...ก่อนตายสิ่งที่กลัวที่สุด...คือโมหะ อาจทำให้หลงลืมขาดสตินี่แหละครับ...
ถ้าคนเราก่อนตายเป็นดั่งกรรมฐานแตกนี่ เมื่อจิตวิณญาณ ขวัญหนีดีฝ่อ... ก็ไม่รู้ว่าจิตวิณญาณจะตกไปอยู่ในภพภูมิใดครับ
จะเหมือนการขับรถรึเปล่านะครับ...มีจุดหมายปลายทางที่ตั้งเป้าไว้...ระหว่างทางก้อประครองสติมาดี...ปลายทางกลับขาดสติ หลงลืมด้วยโมหะ รถก็อาจเป๋ลงข้างทางได้..คงไม่ถึงที่หมาย
หรืออาจเปลี่ยนแปลงทิศทางได้...ไม่ทราบว่ากระผมเข้าใจว่า..
คนเรา.ก่อนตายจึงต้องตั้งมั่นในสติให้มาก...กลัวการขาดสติเป็นที่สุด...
การเข้าใจอย่างนี้ถูกต้องหรือไม่ อย่างไร?
ขอพระอาจารย์ชี้แนะด้วยครับ..น้อมกราบพระอาจารย์ครับ
ท่าน ธรรมกะ.. คนที่ไม่ได้รับการอบรมจิต ไม่มีความตั้งมั่นแห่งจิต
ตอนตายนี่ ใจจะแตกซ่าน นี่เป็นธรรมดา หนทางที่ไปย่อมสะเปะสะปะ ก้าวไปสู่บ่อใหญ่แห่งอบายภูมิ
อย่างต่ำเป็นสัตว์เป็นต้น นี่เพราะขาดการอบรมใจ
แม้จะเป็นคนเต็มไปด้วยสติ รู้ว่ากำลังจะตาย
แต่ตอนมีกำลังชีวิตอยู่ ไม่ค่อยได้อบรมจิต ให้ระลึกถึงบุญถึงกุศล
ไม่ได้อบรมใจว่า การตายพรากจากนี่ เป็นธรรมดา
คนที่ไม่ค่อยรับการอบรมจิตเช่นนี้
เมื่อความตายมาเยือน เขาก็ย่อมทุรนทุราย ต้านไม่ได้กับสิ่งที่ต้องจากต้องพราก...