เกิดมาชาติหนึ่ง เราต้องเผชิญกับการพราก นี่เป็นธรรมดา
แต่ความเป็นธรรมดา เราดันยอมรับมันไม่ได้ มันเจ็บปวดตรงนี้
สิ่งที่เรารักและหวงแหน เราไม่ต้องการให้ใครยื้อแย่งออกไปจากใจดวงนี้
แต่เราก็ต้องโดนยื้อแย่ง นี่เป็นความจริง เรารู้ตัวบ้างไหม
เมื่อมองออกไปยังโลกกว้าง มีสิ่งไหนบ้าง ที่มันมั่นคงไม่แปรผันพลัดพราก
สรรพสิ่งล้วนพลัดพราก แตกหัก ผันแปร เปลี่ยนแปลงไป นี่เป็นธรรมดา
แต่สิ่งธรรมดาเหล่านี้ ทำไม…เราจึงยอมรับมันไม่ได้ ทำไม..!!!
ที่นี่เลี้ยงเหล่าสัตว์ที่แสนน่ารัก ไว้เยอะแยะ
แต่ก่อนป่านี้ไม่มีสัตว์ ไม่มีแม้นกหรือกระรอกออกมาให้เห็น ป่าก็แสนเสื่อมโทรม มีแต่พวกทำลายสัตว์และตัดไม้ ขุมนุมกันยังกะปลวก
เรานำสัตว์มาปล่อย มันก็แอบเข้ามายิง นี่..คนมันมาหากินเลี้ยงชีพ
เมื่อมีสัตว์ ป่าก็มีชีวิต สัตว์ต่างๆที่หนีภัย มันก็เริ่มมีที่อาศัย อย่างน้อยมันก็พอมีที่หลบภัย เหล่าสัตว์กินเนื้อทั้งหลาย มันก็ตามๆกันมา
ตรงนี้คือความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญ สัตว์หลายตัวที่แสนเชื่องและเป็นที่รักของทุกคน มันโดนพรากชีวิต
วันนี้เจ้างูนั้น มันมากัดนกยูงตายไปอีกหนึ่งตัว ไอ้เจ้าตัวชอบร้องเสียงดังน่ะ เสร็จซะแล้ว เพิ่งเลี้ยงมาแค่ปีกว่า หางยังไม่ทันยาวเลย
ช่วงนี้งูมาก ฝนมันตกลงมา แต่ผืนป่าชุ่มฉ่ำ คนเรา มันก็เหมือนเป็นวิบาก ต้องเผชิญการพรากนี่.. เป็นธรรมดา
ข้านี่ โดนพรากซะจนใจเย็นชา เห็นเป็นความเป็นธรรมดาของชีวิตที่จะต้องเผชิญ
เป็นแต่ใจเจ้าของนี่แหละ ชอบไปยึดไปข้องให้มันหม่นหมองใจ ไม่ยึดก็ไม่ได้ ใจมันพ่ายต่อกระแสเรื่อยเลย
สัตว์ที่แสนรักมากมายได้ตายลาจาก ใจมันโดนพรากโดนจาก จนเห็นความเป็นจริงในทุกข์อันเจ็บปวด
เจ็บปวดเพราะยึด ให้ค่ากับสิ่งที่โดนพราก ความจริง แม้เราให้ค่า และให้ความสำคัญต่อสิ่งที่โดนพราก
แต่เราไม่ต้องทำใจให้เจ็บปวดกับสิ่งที่เราโดนพรากก็ได้ ให้ค่าความสำคัญ ต่อสิ่งที่โดนพราก แต่ไม่เจ็บปวดในการโดนพราก เราเลือกได้
นี่.. ผลมันคนละเรื่อง
เราเป็นผู้ที่ต้องเผชิญวิบากกรรม แต่เราเป็นผู้ตัดสิน ที่จะเลือกทางได้ ว่าจะเป็นผู้ก่อ หรือผู้ดับ
“..ถ้าก่อ..” ก็เจ็บปวดกับการพลัดพรากต่อไป
“..ถ้าดับ..” ก็เจ็บปวดกับการพลัดพรากที่มันเกิด และยอมรับมัน
ว่าการพรากจาก เป็นเรื่องธรรมดา หากไม่ยอม เราก็ต้องหาทางฆ่างู งูก็ซวยอีก
หากเข้าใจว่างูมันมาหาอาหาร ปล่อยให้มันหากินกับสิ่งที่เรารักไป เราก็ต้องทนกับความเจ็บปวดที่ต้องโดนพราก
เมื่อมี มันก็ต้องจากนี่เป็นธรรมดา เรายอมรับได้ไหม จะเร็วจะช้า มันก็ต้องจาก
หากมีโอกาศจับงูได้ เราก็พึงจับงูไห้ได้แล้วนำไปปล่อย เพราะมันก็แค่มาหากินตามธรรมชาติของมัน
เรามักจะเคียดแค้นกับสิ่งที่มันมาพราก ของที่เรารัก หรือความไม่ได้ดั่งใจ นี่เป็นการย้อมใจก่อให้เป็นสัตว์และอสูรกาย
เกิดมาแล้วต้องตาย ยอมรับไหมการพลัดพรากนี่ เป็นธรรมดา
โอเคมั้ย
พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 15 พฤษภาคม 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
