ความผิดหวังของมนุษย์

*** “ความผิดหวังของมนุษย์” ***

ชีวิตคนเรานั้นย่อมเกิดความผิดหวังอยู่เสมอ
ผิดหวังนี้..เกิดจากอะไร

หลักๆเลยก็คือยึดมั่นในอัตตาตน..

คนเรานั้น ย่อมคาดหวังในสิ่งที่มุ่งหวังอยู่เสมอ
แต่ความคาดหวังนั้น..
เราพึงยอมรับความผิดหวังไว้ด้วยนะ

คนเรานั้น มันไม่ยอมรับความผิดหวังจากความคาดหวัง
เพราะเหตุนี้ ความผิดหวังนั้น จึงทำให้คนเราทุกข์

แล้วเราจะอยู่อย่างไรกับมันดี..

สาวผู้หนึ่งคาดหวังว่า คนที่ตนรัก จะดีต่อเธอเสมอ
แต่เมื่อเธอไม่ได้ดั่งใจในสิ่งที่หวัง เธอจึงเสียใจและเฟลไป ทุกข์กับสิ่งที่เธอคาดหวังแล้วผิดหวัง

บางครั้ง..ฝ่ายชายอาจไม่ได้รู้เรื่องในสิ่งที่เธอคาดหวังไว้ก็ได้
แต่เธอ..ทำร้ายใจตนเองด้วยความผิดหวังที่เธอตั้งความหวังไว้เองด้วยตัวเธอเองต่อคนที่ตนรัก..

หญิงหนึ่งดีใจที่ได้แชทพูดคุยกับอีกฝ่ายหนึ่งด้วยความรู้สึกดีๆ คิดถึงและคาดหวัง

อยู่ๆผู้ที่คุยอยู่ไปแชทกับฝ่ายอื่น ไม่ให้ค่าต่อเธอ
ที่มีความคาดหวัง ดีใจที่ได้คุย
เหมือนไม่ให้ค่าต่อความดีของเธอ
เธอย่อมผิดหวังและเสียใจ

บางคนคาดหวังว่าตนเองมีค่ากับอีกฝ่าย
แต่เมื่อได้รับความเมินเฉย
ความผิดหวังย่อมก่อเกิด
ความทุกข์ก็ย่อมเข้ามากลุ้มรุม

มนุษย์นั้น มีความผิดหวังเป็นธรรมดา
ความผิดหวังที่แรงกล้าและละเอียดอ่อนก็คือ เรื่องของความรัก..

โดยเฉพาะ เพศผู้กับเพศเมีย ที่เรียกกันว่าหญิงชาย

ความรักทำให้เกิดความคาดหวัง และลงท้ายลงด้วยความสมหวังและผิดหวังเป็นของคู่กันเสมอ

มนุษย์นั้นหากไม่มีธรรมเป็นเครื่องหล่อเลี้ยง
ใจก็จะตกลงไปในหุบเหว แห่งความให้ได้ดั่งใจตน

เมื่อผิดหวังจากความให้ได้ดั่งใจตน
ความทุรนทุรายในความคาดหวัง ก็ก่อเกิด

ไฟแห่งความเศร้าตรมและร้อนรุ่ม มันจะแผดเผามนุษย์ผู้ตกลงไปในหลุมพลางแห่งกับดักมายาจิต

ผู้มีปัญญาเข้าใจความเป็นธรรมดา ก็ย่อมรักษาบาดแผลที่เกิดจากคมกับดักมายาจิตแห่งรักได้

ผู้ไร้ปัญญา เต็มไปด้วยอุปทานแห่งความรัก
ก็จะทุรนทุรายโดนคมแห่งรักกรีดเฉือนถากถาง อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ความทะยานอยากแห่งความหวัง เรียกว่า ภวตัณหาน่ะท่าน..

มันมีจุดหมายที่จะกระโจนออกไปด้วยกำลังแห่งความหลงหรือโมหะ อันเป็นอุปาทานที่มันคาดหวังและยึดเหนี่ยว

สุดท้าย..มันสิ้นเรี่ยวแรงเพราะความผิดหวัง
ความผิดหวัง มันทำให้เจ้าของทุกผู้ทุกนาม ทุกข์ท่วมใจดุจน้ำป่าถาโถม ไม่ได้ให้คุณค่าแก่ใจดวงใด

เผื่อใจไว้บ้าง ที่จะรักใครเพื่อนเอ๋ย..

วันที่เพื่อนผิดหวังจากความคาดหวัง เพื่อนจะรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดที่ไม่จำเป็นต้องมีครูสอน

ชีวิตเราเรียนรู้ได้ จากเหตุที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

ทุกคนย่อมมีความคาดหวัง
ความคาดหวังเป็นเส้นชัย
ในการที่จะพุ่งทะยานไกลออกไปจากจุดเดิมๆเสมอ

หากหัดยอมรับว่า ความคาดหวัง
ย่อมเกิดความผิดหวังได้เช่นกัน

เมื่อผิดหวังจากเป้าหมายที่เราทะยานโถมเข้าไป

เราจะได้ทำใจ

ว่าสรรพสิ่งทั้งหลาย มันก็เป็นของมันเช่นนี้ เป็นธรรมดา ยอมรับมันได้ไหม

หากเรายอมรับมันได้… เราพึงอยู่กับความคาดหวังที่จะทำให้เรามีความรัก และสิ่งดีๆของเราสืบไป

หัดยอมรับความผิดหวังและไม่ได้ดั่งใจเราซะบ้าง

ชีวิต..เราจะได้มีความสุขในวันเวลาที่เหลืออยู่น้อยนิดอย่างมีค่า..

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 25 กันยายน 2562

โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง