ซวย

*** “ซวย” ***

เคยไหม…อยู่ดีๆก็โดนคนมากล่าวหา ว่าอย่างนั้นว่าอย่างนี้ กลายเป็นไอ้คนเฮงซวย

เคยไหม..ทำอะไรก็ไม่ดีในสายตาของใครๆ โดยเฉพาะเจ้านาย คนรัก เพื่อน ครอบครัว ผิดยันลมหายใจ

เคยไหม..ใจดีให้เขายืมเงิน แต่เวลาขอคืนมันยิ่งกว่าปีนเขาเอเวอร์เรสด้วยการเอาหูซ้ายแถขึ้นไป

เคยไหม..คุยอยู่ดีๆแสนเบิกบาน นกขี้ใส่หัวแล้วมาเกลียดมาโกรธเรา เพราะเหตุแห่งนกขี้ใส่

ความซวยนี่..ไม่มีใครชอบมันหรอก คนนี่แหละสร้างมันขึ้นมาให้อีกฝ่ายหนึ่งเฮงซวยด้วยตรรกะตน

ความซวยนี่..เกิดจากตัณหาคือความไม่ชอบใจของอีกฝ่าย ที่ยัดเยียดอารมณ์ให้

ความซวยนี่..แม้นั่งโง่ๆเฉยๆมันก็ซวย ถ้ามันจะซวย กลุ้มกะมันคิดมาก

กระโหลกยุบยับไปด้วยงานก่อวินาศกรรมทางจัญไร แล้วบอกว่าโลกมันเฮงซวย

สิ่งที่จะทำให้ใจสบายเมื่อความซวยมาเยือนก็คือ..ยอมรับมัน ช่างแม่งมันบ้าง

ฝืนก็ซวย ไม่ฝืนก็ซวย ให้มันซวยให้พอ ดีไม่ดีซวยหนักกว่าเดิมก็ช่างแม่มัน

ยอมรับก็ซวย แต่อย่างน้อยก็ซวยคนเดียว คนอื่นไม่ต้องมาซวยต่อเรียงคิวข่มขืนความซวยนั้น

มองอีกมุมซิเพื่อนหากความซวยมาตีตั๋วแปะหน้าผากเรา

มันอาจจะดีเหมือนกันจะได้จบๆกันไป ไม่ต้องกักขังใจตนเองเพื่อรองรับอารมณ์ใคร

ดีเหมือนกัน จะได้รู้จักความไม่แน่นอน ไม่ได้ดั่งใจที่ยืนอยู่บนโลกใบนี้

ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็ได้ค้นหาและพบในอารมณ์ที่มนุษย์ต่างปฏิเสธที่จะพบเจอ

รวมๆแล้วมันก็คือ วิภวตัณหาตัวหนึ่งที่ไม่อยากให้มันเกิด ไม่อยากให้มันเปลี่ยนแปลงไปจากที่เคยๆน่ะ

วัตถุบางชิ้น อยู่ของมันดีๆ ไอ้สัดเอ้ยเสือกซวยไปกับเขาด้วย เพราะมันเป็นของ ของไอ้คนเฮงซวย

โดนทุบตีบ้าง ทิ้งขว้างบ้าง เกลียดมันบ้าง ไม่อยากเห็นมันบ้าง

วัตถุอยู่ดีๆไม่รู้ไม่ชี้กะใคร ก็คือไอ้ของเฮงซวยเช่นกัน เมื่อความซวยมาเยือน

คนเราชอบทำร้ายจิตใจคนด้วยความเป็นโรคจิตและซาดิสอยู่ลึกๆ มันเลยพาคนรอบข้างให้กลายเป็นคนเฮงซวย

ไอ้สัด..วันนี้ซวยชิบหาย อยู่ๆถูกหวยยี่สิบล้าน แถมญาติฝ่ายกระโปกด้านซ้าย ยัดเยียดที่ดินมูลค่าสองร้อยล้านมาให้อีก

ยากจนแสนสาหัสอยู่ดีๆ ต่อไปต้องมาทำตัวรวยให้ยุ่งยาก จะมานอนเกาสะดือเห่าหอนไปตามใจตนก็ไม่ได้ ความวุ่นวายแห่งความรวยมาเยือน ซวยชิบ.

คนเราถ้ามันไม่ชอบใจอะไรขึ้นมา เราก็เรียกมันว่าเฮงซวย คือซวยเพราะความไม่ชอบใจที่โดนกระทำ

เมื่อความซวยมาเยือน บางคนก็พร้อมที่จะพัง บางคนก็ยอมทนขมขื่นไป บางคนก็ทุรนทุรายใจไป ไม่รู้ทำไงดีกับชีวิต.

เพื่อนเอย..ไม่มีใครซวยหรอก เราแค่ไม่พอใจที่เราไม่ได้ดั่งใจแค่นั้นเอง

บางอย่างแม้ได้ดั่งใจ แต่มันไม่พอใจขึ้นมา เราจะบอกว่า นี่กุซวยมันก็กระไรอยู่

ความซวยก็คือความไม่ถูกใจ ความไม่ได้ดั่งใจที่เรายึดเพราะเป็นฝ่ายโดนกระทำแค่นั้นแหละ

เราซวยแล้วคนอื่นสบายใจ ก็ให้มันซวยไปเหอะ จะได้จบๆกันไป

ยังไง..แม้นั่งโง่ๆไม่หือไม่อือกับอะไร ถ้ามันจะซวย มันก็ซวยนั่นแหละ ยอมรับมัน

ไอแค๊กๆ ต้องติดโรคแน่ไปหาหมอให้หมอดูอาการ ว่าเป็นอะไร

หมอดูนั่นนี่แล้วพูดออกมาแค่คำเดียว ยืนแทบไม่ได้เลย นี่มันซวยใช่ไหม

ที่ยืนไม่ได้เพราะหมอบอกให้นั่งลง เออ..ก็ไม่ได้ซวยอะไรนี่หว่า

คนเราหากคิดว่าซวยมันก็ซวย หากคิดว่าไม่ซวยมันก็ไม่ซวย

ซ่อนตังค์เมียไว้จนลืม เมียไปเจอ นี่มันซวยหรือโชคดีที่ได้เจอตังค์ที่ลืมไปแล้ว

ชีวิตนั้นไม่มีใครซวย แต่ที่ซวยๆ มันเกิดจากตัณหาที่เราเสือกไม่ได้ดั่งใจทั้งนั้นแหละ

และตัณหานี้ มันก็ผุดขึ้นมาจากใจตลอดเวลาซะด้วย

หัดยอมรับมันซะ และหัดอยู่กับมันให้เป็น เราจะได้ไม่ทุกข์เข็ญเมื่อวันหนึ่ง ความซวยมันเสือกมาเยือน..

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 22 เมษายน 2563 โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง