*** “ใจเขาใจเรา อย่าทำตัวเป็นแค่มนุษย์ไฟฉาย” ***
ปลาตัวหนึ่งโดนลวกสุกๆดิบๆอยู่บนจาน..
ย้อนไปเมื่อสองวันก่อน มันได้ว่ายไปมาร่าเริงและอิสระ
มันอาจไล่งับปลาตัวอื่นบ้าง มันอาจได้คลอเคลียกับปลาที่มันหลงรักบ้าง มันอาจทำอะไรที่เป็นปลาๆอย่างมันบ้าง
มันอิสระที่จะกินอะไรก็ได้ ไปไหนก็ได้ อยู่ในหมู่อยู่ในฝูง
สองวันก่อนมันกินเหยื่อ มันกินอะไรแค่เป็นเหยื่อ ในเหยื่อมันมีเบ็ด มันตกใจ ตัวมันโดนกระชากลอยขึ้นไปบนผิวน้ำ ในเหยื่อมีตะขอเบ็ด.
มันไม่ได้กินเบ็ดนะ มันประท้วง.. มันแค่กินเหยื่อ
แต่เหยื่อที่ซ่อนเบ็ดไว้ไม่ให้เห็น มันร้ายกาจ มันกระชากชีวิตที่อิสระมาเป็นปลาลวกจิ้มอยู่ในจานตรากุ๊กไก่
มันลอยนิ่งๆมองดูซากตัวเอง ที่โดนลวกน่ากินสำหรับใครๆและบางคน ที่เป็นเจ้าของเหยื่อที่ซ่อนเบ็ด
เขาเฮฮากับเลือดเนื้อของเรา เขามีความสุขกับเนื้อหนังกระดูกของเรา เขาคิดถึงเราบ้างไหม ว่าเรา..ก็หวงแหนเนื้อเรา
เขาเอาเรามาเป็นอาหาร ถามเราเจ้าของเนื้อหนังบ้างไหม เรายินยอมหรือไม่ ทำไม..คนพวกนี้ใจร้ายจัง
ผีตั๊กแตนตำข้าวมาสะกิดข้างๆ มึงจำได้ไหม มึงก็แดกกู กูไปทำอะไรให้มึงไหม ทำไมใจร้ายจัง ถามรึยังว่ากูยินยอมไหม
ผีแมลงมุมมาสะกิดตรงปลายตูดผีเจ้าตั๊กแตน พูดอย่างเซ็งๆว่า แล้วมึงล่ะ กูเดินของกูอยู่ดีๆ มึงก็เอาไอ้มือแหลมๆของมึง มาจ้วงกูไปแดกซะ มึงถามความสมัครใจกูรึยัง
เจ้าผีนกกระจิบตัวน้อยลอยมาจากไหนไม่รู้ ค้อนเจ้าแมลงมุม พูดหน่ายๆบ้างว่า
กูบินของกูอยู่ดีๆ มึงก็เอาใยมาดักทางบินกูซะแล้วกินกูอีก มึงถามกูบ้างไหมว่าเต็มใจที่มึงทำไหม
เจ้าผีหนอนโผล่มามองหน้าเจ้าผีนกกระจิบบ้าง บอกว่า มึงนั่นแหละตัวดี
กุเดินเล่นอยู่ดีๆ เสือกมาเอากูไปกิน มึงใช้สิทธิอะไร ทำไมใจร้ายอย่างนี้
ผีพยาธิบอกว่า หนูซิซวย แม่มาไข่ไว้บนใบไม้ ยังไม่ทันเติบใหญ่ ไอ้ผีหนอนก็กินหนูเข้าไปแล้ว เอาหนูไปขังในท้องทำไม
ผีคนก่อตัวขึ้นมา ไม่ต้องเถียงกัน กุตายเพราะพยาธิอย่างมึงนี่แหละขึ้นสมอง
เจ้าปลามองเหล่าผีที่ออกมาประท้องความชอบธรรมที่ต่อๆกันไปไม่มีที่สิ้นสุด มันหันมามองตัวเองเซ็งๆ
กุนี่มัวแต่โทษคนอื่น แต่กุไม่เคยมองดูตัวกุเลย ว่าได้สร้างความระยำ และความเดือดร้อนกระทบกันไปเป็นลูกโซ่เช่นกัน
ชีวิตไม่เคยเลยที่จะมามองดูความระยำของตัวเอง ชีวิตเกิดมามองเห็นแค่ความระยำของผู้อื่น
หัดมองความผิดของตัวเองที่มีต่อผู้อื่นให้ชัดเจนซะบ้าง อย่าทำตัวเป็นแค่มนุษย์ไฟฉาย
มองเห็นคนอื่นด้วยความสว่างแห่งตน แต่ตนไม่เคยเห็นด้ามของตัวตนเอง
คนเราเกิดมาแล้วหัดมองทั้งสองด้าน ให้เห็นใจเขาใจเรา คนที่มองเห็นใจเขาใจเรา ท่านรู้ไหมนั่นแหละมนุษย์ขั้นศีล
มนุษย์ขั้นศีลก็คือชาวบ้านชั้นดี ที่บาลีเรียกว่า พระโสดาบันน่ะ..รู้จักบ้างไหม.
พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 21 เมษายน 2563 โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
