*** “ชีวิตอยู่ไปด้วยการชอบเสือก” ***
ที่นี่มีอีกาอยู่หลายตัว มันขยันบินไปบินมา เราเห็นมันอยู่เนืองๆ
ทุกครั้งที่มันบินมา มันก็จะกลับไปพร้อมลูกไก่ หรือไม่ก็ไข่ไก่อยู่เสมอ
ลูกไก่ร้องเจี๊ยบๆๆลั่น ยามอีกาเอาปากคาบเหินขึ้นฟ้า พาไปฉีกกินเนื้อแถวๆเกาะกลางน้ำโน่น ที่นั่นไม่มีใคร
ตัวแล้วตัวเล่า บางครั้งก็เช้าเย็น ความขยันของมัน สร้างความเดือดร้อนให้แก่ชีวิตอื่น
แม่ไก่ปกป้องลูกไม่ได้ แม่ไก่พยายามอย่างเต็มที่สมภูมิมันแล้ว ที่หวงแหนลูกอันเป็นสุดที่รัก
ลูกเจี๊ยบเกิดมาร่วมสิบตัว โดนอีกาล่อหลอกเอาไปกินวันละสองสามตัว
แม่ไก่ยังพาลูกที่เหลือหากินปกติ มันคงไม่ได้นับว่ามีลูกกี่ตัว ดูมันไม่ทุกข์ร้อนเศร้าสร้อย
เช้านี้เห็นลูกมันเดินตามแม่อยู่ตัวเดียว แม่มันลืมลูกๆที่หายไปไม่ได้สลดใจเหี่ยวแห้งเพราะลูกที่หายไป ไม่เหมือนใคร ที่แม้เหรียญบาทหายไป ใจยังเคือง
โน่น..อีกามาอีกแล้ว มาสองตัวเลย ตัวหนึ่งโฉบแม่ไก่ แม่ไก่ไล่ตีทันที
อีกตัวไปโฉบลูกที่ร้องจ้าวิ่งตามแม่ไก่ที่พยายามบินไปตีอีกา แต่แม่ไก่บินได้แค่นั้นแล้วหล่นลงมา
เสียงลูกหายไป ลูกหนีไปบนฟ้านอนหลับปุ๋ยในปากอีกา โกอินเตอร์ไปแล้วลูกไก่ คงพากันไปเกิดเป็นดาว
แม่ไก่ร้องกุ๊กๆๆหาลูก มันร้องอยู่พักใหญ่ พยายามเขี่ยหญ้าที่ข้าปลูก มันเลยโดนหนังสติ๊กจากเจ้าเณรปุ๊กเข้าให้
เณร..ยิงมันทำไม มันเพิ่งสูญเสียลูก เณรตอบว่า หน้าที่ผมรักษาหนามหญ้าคับ ไม่ให้ไก่เข้ามาเขี่ย
ผมไม่มีหน้าที่อนุญาติให้ไก่สูญเสียลูกมาเขี่ยหญ้านี่คับ..
ไม่งั้นอาจารย์ด่าผ้ม แม่ไก่ไม่ได้รับผิดชอบการด่าของอาจารย์ต่อผ้มนะคับ..
ข้ายืนเกาคาง..เออว่ะ แต่ละคนมันต่างก็มีหน้าที่กันทั้งนั้น
อีกามันก็มาหาอาหารของมัน เพราะเช้ามามันก็หิว และลูกไก่ก็เป็นสิ่งที่มันพอประทังชีวิตได้
มันไม่ได้ไปแดกไก่ตัวผู้ตัวเมียที่มันตัวใหญ่ออกไข่ออกลูกนี่หว่า
ทีหมาจากไหนไม่รู้มาแอบกินไก่ หรือพวกแอบมายิงไก่ไปกิน หมดเลย ลูกไก่ก็เกิดไม่ได้เพราะไม่มีผู้ออกไข่ ทำไมเราจึงอยู่ได้
อีกาก็ไม่รู้ว่า ลูกไก่มันเป็นที่รักของแม่ไก่ หรือเป็นที่หวงแหนของผู้เลี้ยงมัน มันแค่มาหาอาหารกิน นี่มันบาปไหม..
เณรยิงแม่ไก่ด้วยหนังติ๊ก เณรก็ดูแลตามหน้าที่ตน เพราะไก่เข้าไปเขี่ยสนามหญ้าที่กว่าจะปลูกขึ้นมาได้ มันยากเย็น
ไม่ไล่ไก่ พระอาจารย์ก็ด่า เผลอๆโดนด่าฉุนจัดแดกแม่ไก่แม่งเลย จะได้หมดเหตุ เอางั้นรึ..
ข้า..ก็มีหน้าที่ปกป้องลูกไก่แทนแม่ไก่และสนามหญ้า ด่าแม่ไก่ อีกาและเณร ที่ชอบทำเรื่องให้วุ่นวายปวดหัว
จริงๆโลกมันก็เป็นของมันไปตามเหตุปัจจัยเช่นนั้นแหละ เป็นเรานี่แหละ ชอบเข้าไปเสือกในทุกๆเรื่อง
เสือกแล้วก็ชอบปวดหัว ที่ไม่ได้ดั่งใจ อยากมีความสุข ก็พึงหยุดเสือกให้มันเบาบางจางคลายลงมาบ้าง
โดยเฉพาะเรื่องคนอื่นน่ะ..พระกระเหรี่ยงท่านได้กล่าวสอนไว้
ลองหันไปหาคนข้างๆแล้วบอกว่า ..เวลากุคุยกะกิ๊กน่ะ มึงหยุดเสือกกะกุได้ไหมอีแก่..
แค่นี้..เราจะรู้ผลแห่งการเสือกทันทีว่ามันมีภาวะทางธรรมเช่นไร
พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 20 เมษายน 2563 โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
