พิษร้ายที่ยิ่งกว่ามะเร็งคือ อคติตน

*** “พิษร้ายที่ยิ่งกว่ามะเร็งคือ อคติตน” ***

ชีวิตนั้นอย่าให้ความไม่ถูกใจมาครอบงำก็แล้วกัน

เมื่อไหร่ที่มันเกิด..

หลักใจอะไรก็เอาไม่อยู่ เพราะมันไม่ฟัง

มันเต็มไปด้วยชาแห่งอคติล้นถ้วย
มันไม่รับชาใหม่จากใครทั้งนั้น

ฉะนั้น..พึงอย่าให้มันเกิดกับใจเรา

แต่หากเกิด
ก็พึงยอมรับสถานภาพที่เราเป็น

เรานั่นแหละ
เครียดแค้นใครๆ เขาเอง

ถ้าคิดว่าเราไม่เป็นตามคติตน
เราจะจากเขาไปทำไมด้วยความเครียดแค้น…

รักให้มากยิ่งๆ ขึ้นไปอีก
เดี๋ยวมันก็ฟ่อไปเอง

อะไรที่มาก มันก็จะล้นออกไปด้วยตัวมัน
อะไรที่น้อยและไม่เต็ม
มันก็ยังรับและเอาเข้าได้ตามภาชนะมัน

ฉะนั้น..เราจึงรู้จักมัน

รักที่หวงแหนนั่นแหละ
เมื่อล้นมันจะเจ็บปวด
อย่าเสียดายน้ำแห่งรักที่ล้นขวด

พึงอยู่และพอใจกับน้ำที่มีเต็มขวด
เราจะมีความสุขในสิ่งที่มี

มะเร็งมันก็คือเซลล์ของเรานั่นแหละ

มันแค่ดิ้นรนเพื่อการมีชีวิต
มันอาจถูกตัดออกไปจากความรัก
ของสังคมเซลล์ด้วยพฤติกรรมของมัน

มันจึงต้องเอาตัวรอด
ในท่ามกลางความเกลียดชัง

พึงรักมันให้เหมือนกับเซลล์ที่เป็นสังคมดี
มะเร็ง ก็มาจากใบไม้แห่งสังคมดีๆ ที่เคยอยู่ร่วมกัน

มันแค่ปลิดปลิวออกมาด้วยแรงลมออกจากสังคม
แต่มันไม่ต้องการเป็นใบไม้เน่าๆ
ที่ใครๆ ต่างไม่ต้องการ

มันจึงดิ้นรนงอกรากสร้างบ้านมันขึ้นมา
บนความเครียดแค้นของสังคมแห่งเซลล์

หากเราไม่ให้ความรักแก่มัน
ด้วยการหยิบยื่นออกซิเจนดีๆ ที่มันขาดหายไป

มันก็จะดิ้นรน
และขโมยทุกอย่างไปจากเรา
เพื่อการอยู่รอดของมัน

อย่าหยิบยื่นอาวุธ
ที่เป็นคาร์บอนให้แก่มัน
เช่น เนื้อ ของย่าง ของทอด

เมื่อมันตั้งสติได้
ว่ามันก็เป็นส่วนหนึ่งของใบไม้แห่งชีวิตที่ให้ร่มเงา
มันก็จะยิ้มให้แก่เราที่ไม่ใช่เป็นศัตรูต่อกัน
มันจะสลายเคมีทางพฤติกรรม
ยอมจำนน ไปเป็นปุ๋ยให้ใบไม้ใบอื่น ได้อยู่ต่อไป

พึงรักมะเร็งอย่างลูกคนเล็ก
แต่อย่าตามใจให้เขาโตกว่าลูกคนใหญ่

เราก็อยู่กับเขาได้
เขาก็จะไม่โตตามวัย

เขาก็เป็นแค่เด็กน้อยตัวเล็กที่แสนซนเท่านั้นเอง

รักนะมะเร็ง..
แต่มึงอย่าเพิ่งมาหากุนะตอนนี้
__________________________

ข้อคิดจากพ่อในเช้าวันแห่งความรักมาเยือน
โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง

15 เมษายน 2563