ปลิดปลิวไปตามสายลมด้วยเหตุแห่งความไม่ชอบใจของเราเอง

*** “ปลิดปลิวไปตามสายลมด้วยเหตุแห่งความไม่ชอบใจของเราเอง” ***

ยามถูกใจนั้น มันก็รักทั้งนั้นแหละ
ยามไม่ถูกใจมันก็เกลียดเป็นธรรมดา
นี่อารมณ์มนุษย์

หากเราเข้าใจ ว่าการพรากจากเป็นธรรมดา
เราจะไปเจ็บปวดอะไรให้เราทุรนทุรายใจทำไม

มองไปรอบๆซิ เรายังเหลือคนที่รักมากมาย
แค่ใบไม้ที่ปลิดปลิวออกไปบ้าง
ซักใบสองใบตามแรงลม

แดดคงไม่ส่องจ้าลงมา
จนไร้ร่มเงาแห่งไม้ที่อุ้มโคนหรอกนะ

บางคนจากไปเพราะเหตุที่ไม่ได้ดั่งใจ
บางคนจากไปเพราะความน้อยใจ
บางคนจากไปเพราะไม่เข้าข้างความคิดตน
บางคนจากไปเพราะปุ๋ยไม่ตรงกับเคมี

ไม่เป็นไรหรอก
ใครจากก็จาก

ที่เหลือและที่มาแทนที่ มีมากกว่า
จมอะไรกับกระแสแห่งอดีต
เอาปัจจุบันที่มีอยู่ก็พอ

วันหนึ่ง
เราอาจเป็นใบไม้ใบนั้น
ที่ปลิดปลิวไปตามสายลมแล้วไม่หวลคืน

แต่อย่างน้อย
ก็เคยเป็นใบไม้
ที่ให้ความร่มเย็นต่อผืนแผ่นดิน
ร่วมกับใบอื่นๆ ที่ต่างผุดแผกแตกใบออกมา

อยู่ด้วยความรัก
อยู่ด้วยความเมตตา
อยู่ด้วยความสุขที่มีค่า
อยู่อย่างเข้าใจใครๆ

ใจเรานี่แหละเป็นผู้เลือกที่จะอยู่หรือปลิดปลิวไป
เรา..อย่าไปโทษสายลม

รักทุกคน
จากใจที่ซักวันอาจปลิดปลิว.

16 เมษายน 2563
โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง