เสือกมากไปมันก็ทุกข์ใจ

*** “เสือกมากไปมันก็ทุกข์ใจ” ***

ชายป่าทิวเขาแสนสวยงามยามเช้า มันดูเป็นระเบียบเรียบร้อยสวยงาม น่ามอง น่าพิศมัย

เราเดินเข้าไปใกล้ ทำไมมันไม่มีระเบียบอะไรเลย ก้อนหินระเกะระกะไปทั่ว ต้นไม้น้อยใหญ่แย่งกันเบียดเสียด

เนินดินเนินหิน สูงบ้างต่ำบ้าง เศษดิน เศษหิน เศษไม้ ใบไม้ ใบหญ้า เรียงรายขึ้นไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย

ดูไกลๆทำไมสวยงาม เมื่อมาอยู่ใกล้ ทำไมความสวยงามที่มองเห็นมันจึงไม่มี ไม่ประทับใจ

คนเรานั้นมันไม่รู้ว่า หากยืนผิดที่ สิ่งดีๆที่เคยพอใจ มันก็ไม่ใช่ ไร้ค่าและโทษเขา ไม่ค่อยโทษตัวเรา

ธรรมชาติที่ดูไม่เป็นระเบียบ ระเกะระกะไม่ถูกใจ จริงๆแล้ว

นั่นแหละ ความเป็นระเบียบของมัน มันเป็นระเบียบของมันเช่นนั้น

เป็นแต่เราที่ชอบจัดระเบียบด้วยอัตตาของตัวเราเอง แล้วยัดเยียดให้แก่มัน

เราลืมไปว่าเรายืนผิดที่แล้วดูมันตัดสินมันด้วยตรรกะเรา

บางอย่างต้องยืนห่างๆ จึงดูสวยงาม บางอย่างต้องอยู่ใกล้ๆจึงดูความงามเห็น

คนเรามักให้ค่าในสรรพสิ่งเพื่อให้ได้ดั่งใจตน เมื่อผิดไปจากความเห็นตน สิ่งดีๆก็เลยดูว่ามันเฮงซวย

กับคนเราด้วยกันนั้น บางครั้งใกล้ชิดกันจนเกินไป เราจึงมองเห็นความไม่สบายใจของเรา ที่เรามีต่อเขา

เราอาจยัดเยียดความรู้สึกเราให้แก่เขา เพราะให้ได้ดั่งใจเรา โดยเราลืมไปว่า เขาก็เป็นธรรมชาติของเขา

มีแต่เรานี่แหละ อยากให้เขาเป็นธรรมชาติดั่งแบบที่เราเป็นเราต้องการ

หากไม่เข้าใจธรรมชาติเขา ขอให้คิดว่าเราอาจยืนมองผิดที่ก็ได้ ลองถอยออกมาห่างๆเขา

เราก็อาจเห็นธรรมชาติของเขา ที่สวยงามเหมือมเดิม เขาอาจไม่ได้เป็นเหี้ยอะไรอย่างที่เราคิดไว้ก็ได้

ชีวิต ยืนให้ถูกที่ มองโลกให้เป็น เราจะมองเห็นความทรงคุณค่าในสิ่งที่มี

หากไม่รู้ว่าเรายืนดีหรือไม่ดี ถูกที่ไหม ก็ให้มองธรรมชาติทั้งวัตถุ ผู้คน สัตว์ สิ่งของ

ว่ามันก็เป็นธรรมชาติของมันเช่นนั่นเอง

เรานี่แหละ..อาจจะเสือกกับมันมากเกินไปจนทุกข์ใจด้วยความเสือก…

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 22 มีนาคม 2563

โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง