***** “เวลามันน้อยนิด ดุจชีวิตแห่งเปลวเทียน” *****
รีบเอาความสว่างแห่งแสงเทียนที่เหลืออยู่น้อยนิด ส่องหนทางเพื่อที่จะก้าวเดินออกไป จากโลกแคบๆ ที่มันแสนจะมืดมน
คนยืนอยู่กับที่ โลกย่อมย่ำยี เพราะเป็นวัตถุที่มันไร้ค่า
ภูเขาแสนแข็งแรงและสูงสง่า วันเวลามันทำลาย ความสง่ามัน จนจมลงเป็นฝุ่นผงแห่งกองธุลี
หยาดน้ำค้างหล่นจากฟ้า แสนบริสุทธิ์ แต่ใครเล่าจะเฝ้าดื่มกินน้ำค้างที่บริสุทธิ์นั้น แทนน้ำฝน
ชีวิตคนเราก็เช่นกัน บางอย่างมันแสนดี แต่ไอ้ที่แสนดีสำหรับเรานั้น มันแสนอัปรีย์ ต่อคนทั้งหลายเขาก็เป็นได้
ความดี ไม่มี ความชั่วไม่มี ชนที่ยึดดียึดชั่ว ฟากใดฟากหนึ่ง เป็นชนแห่งความเลว ที่ยังออกไปสู่หนทางที่มืดมนไม่ได้
ดีเลว เป็นแค่สมมุติแห่งใจ เราสมมุติและมีไว้ เพื่อรู้จักกับมัน ไม่ใช่มีไว้ เพื่อกูที่จะเป็น
กูเป็นเมื่อใหร่ มันก็เอาออกไปเป็นไม้บรรทัดวัดขนาดเทียบความดีเลวกันเป็นมิลเลยเทียว..
พระธรรมเทศนาวันที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2562
โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง
