**** “เหตุแห่งการมีอายุพระพุทธศาสนา 5,000 ปี” ****
ขอสาธุคุณสวัสดี
” ตราบใดที่ภิกษุยังประพฤติปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ โลกก็จะไม่เว้นว่างจากพระอรหันต์ ”
คำตรัสเช่นนี้ เรื่องศาสนา 5000 ก็จะเป็นเรื่องย้อนแย้งคำตรัส
และนี่เป็นการยืนยันให้โลกเห็นว่า ศาสนานั้น ขึ้นอยู่กับผู้คนทั้งหลาย
ไม่ใช่ศาสนาไม่มีเสื่อมอะไร ตามที่ใครใครบางคนเขาเข้าใจ
ศานาเสื่อม เพราะคนเสื่อมศัทธาเป็นเหตุ
เรื่อง พระพุทธศาสนา 5000 ปีนี่ ในอินเดียไม่มี
ในศรีลังกาไม่มี ที่ไหนๆก็ไม่มี
มีที่ไทยเรานี่แหละ
ที่มีนี่ เกิดจากการแปลบาลี
เรื่องอายุพระพุทธศาสนา 5000 ปีนี่ เกิดจากการตีความของเหล่าอรรถกถาจารย์
ที่พระพุทธองค์ทรงตรัสกับพระอานนท์ว่า
” หากมาตุคามเข้ามาบวชในสัจธรรมที่เราประกาศออกไป
สัจธรรมเราที่ประกาศออกไป จาก 1000 ปี ก็จะเหลือแค่ 500 ปี ”
นี่..เหตุเกิดตรงนี้
เหตุตรงนี้ เป็นที่มาของ 5000 ปี
เหตุอื่นไม่มี ที่มีก็โม้ๆใส่เข้าไป แต่ไร้เหตุที่มา
อ้างแค่ว่า เขาว่ามาอย่างนี้
อรรถกถาจารย์ ท่านตีความว่า
พระพุทธองค์ท่านทรงตรัส เป็นหนึ่งไม่มีสอง เขาว่างั้น
เดี๋ยวนี้ ศาสนาล่วงเลยมากว่า 2500 ปี
เมื่อพระองค์ท่าน ตรัสว่า
อายุพระสัจธรรมมีแค่ 1000 ปี
และจะเหลือแค่ 500 ปี
เมื่อมีมาตุคาม คือผู้หญิงเข้ามาบวช
นี่..ตรงนี้ อรรถกถาจารย์ท่านจึงต้องตีความ
ท่านใช้คำว่า ” นยัตถะ ”
คือคำที่จะต้องมาอธิบายขยายความ
และเพราะเนื้อหาแห่งการตีความนี้ด้วย
ทำให้ภิกษุณี หายไปจากชาวพุทธเถรวาทด้วย
โดยเฉพาะเมืองไทย
เพราะโบราณไปฝังใจกับคำว่า
เมื่อมีมาตุคามคือผู้หญิงเข้ามาบวชในพระพุทธศาสนา
ศาสนาที่มีอายุ 1000 ปี ก็จะเหลือแค่ 500 ปี
นี่..ตรงนี้ส่งผลต่อภิกษุณีโดยตรง เพราะการตีความไม่ถูกของผู้แปล
ประโยคของบาลีนี่ ต้องแปลออกมาให้ชัด
เมื่อหลายประโยค ความหมายก็จะขยายความออกไปมาก
เรื่องภิกษุณีนี่ ต่อมาภายหลัง
เมื่อทรงตัดสินใจอนุญาต
พระพุทธองค์ก็ทรงตรัสว่า
เมื่อมาตุคามเข้ามาบวช เราได้ให้ครุธรรมแปดประการ ในการสกัดกั้น
สัจธรรมที่จะเหลือ 500 ปี ก็จะกลับไปเป็น 1000 ปีเช่นเดิม
เหล่าอรรถกถาจารย์ ได้เห็นแย้งกันว่า
เดี๋ยวนี้พระพุทธศาสนาล่วงเลยมากว่า 2500 ปีแล้ว
คำว่า อายุพระสัจธรรม 1000 ปี ที่พระพุทธองค์ได้ทรงประกาศ
จะต้องมีนัยยะ ที่เป็น นยัตถะ
อรรถาจารย์กลุ่มหนึ่งจึงได้ชี้แจง นยัตถะว่า
ที่พระพุทธองค์ทรงตรัส 1000 ปี ย่อมหมายว่า
หลังจากพระพุทธองค์ทรงปรินิพพานไปแล้ว 1000 ปี
ศาสนาแห่งสัจธรรมของพระพุทธองค์
จะเต็มไปด้วย พระอรหันต์ ปฏิสัมภิทาญาณ
แต่เมื่อหลัง 1000 ปีไปแล้ว
จะไม่มีพระอรหันต์ ปฏิสัมภิทาญาณอีกต่อไป
จะเหลือแค่พระอรหันต์ สุขวิปัสโก เตวิชโช ฉฬภิญโญ เท่านั้น
ตรงนี้ข้าจะขยายออกมาให้เห็นอีกหน่อย
คำว่าพระอรหันต์ ปฏิสัมภิทาญาณนี่
หมายถึงพระอรหันต์ที่เข้าถึงทั้งสองส่วนในอัตภาพที่ทรงสังขารอยู่
คือเข้าถึง เจโตวิมุติ และปัญญาวิมุติ
เรียกว่าเป็นอุภโตวิมุติ คือเข้าถึงทั้งสองส่วน จึงได้ชื่อว่า ปฏิสัมภิทาญาณ
หากเข้าถึงส่วนหนึ่งส่วนใด อาจเข้าถึง เจโตวิมุติ หรือเข้าถึงปัญญาวิมุติ
ส่วนใดส่วนหนึ่ง
เช่นนี้ เรียกว่า เข้าถึง สุขวิปัสโกบ้าง เตวิชโชบ้าง ฉฬภิญโญบ้าง
ตามวาสนาภูมิที่ได้สร้างสมมา
นี่..1000 ปีแรก จะเป็นพระอรหันต์ ประเภทปฏิสัมภิทาญาณด้วยคุณแห่งวาสนาภูมิเช่นนี้
ส่วนพันปีที่สอง
พระอรหันต์ประเภท ปฏิสัมภิทาญาณ จะเลือนลางหายไป
จะเหลือแค่พระอรหันต์ที่เข้าถึงส่วนใดส่วนหนึ่งของวิมุติ
คือ สุขวิปัสโก เตวิชโช ฉฬภิญโญ สามส่วนนี้ตามวาสนาภูมิเท่านั้น
นี่พันปีที่สอง
ส่วนพันปีที่สาม
คือในยุคแห่งพันปีที่เราอาศัยกันอยู่นี้
เหล่าอรรถาจารย์อธิบายว่า พระอรหันต์นั้นไม่มี
ที่มีก็เป็น อนาคามี สกิทาคามี และโสดาบันเท่านั้น
ที่เข้าถึงมรรคผลตามขั้นวาสนาภูมิ
ฉะนั้นพวกเรียนบาลีที่ตีความกัน
จึงไม่เชื่อว่ายุคนี้ จะมีพระอรหันต์อีกแล้ว
เพราะอรรถาจารย์โบราณเขาตีความบ่งบอกไว้
สิ้นพันปีที่สาม
พระอนาคามีก็ไม่มี
ที่มีก็จะเหลือแค่พระขั้นศีล
คือพระสกิทาคามี และพระโสดาบัน
อนาคามีนี่ เป็นพระขั้นสมาธิ
อรหันต์นี่ เป็นพระขั้นปัญญา
เมื่อสิ้นพันปีที่สี่ พระสกิทาคามีก็หายไป
จะเหลือแค่พระโสดาบัน ที่ยังมีวาสนาภูมิครองตัวอยู่ในพระพุทธศาสนา
เมื่อสิ้นพันปีที่ห้า
พระพุทธศาสนา ก็จะหมดสิ้นปฏิเวท คือผู้เข้าถึงธรรมที่เกิดมาจากการปฏิบัติจริงๆ
จะคงเหลือแค่ปริยัติ ที่อ่านๆฟังๆ ท่องๆตามๆกันมา
และจะเหลือแต่เหล่าสงฆ์ ที่ไม่มีใครปฏิบัติแล้วเท่านั้น
นี่..อรรถกถาจารย์เขาตีความมาว่าอย่างนี้
จึงเป็นที่มาของพุทธศาสนา 5000 ปี ดั่งที่เราพากันเข้าใจกันมานาน
5000 แห่งความเป็นพุทธนี่ เกิดจากอรรถกถาจารย์เขาตีความกัน
ที่จริงก็มีอีกหลายกลุ่มตีความแยกย่อยออกไปอีก
เป็น 8000 ปีบ้าง 15000 ปีบ้าง
ต่างก็ยกตรรกะของตนเองเข้ามาตีความกัน
จริงๆเรื่องอายุพระศาสนานี้นี่ มันขึ้นอยู่กับคน ไม่ได้ขึ้นกับความเป็นศาสนา
ไม่ใช่ว่า ศาสนาไม่เสื่อม คนต่างหากที่มันเสื่อม
ตรรกะนี้เป็นการพูดอย่างโง่ๆ ข้าเห็นวัดดังชอบเอามาพูด
ศาสนานี่มันเนื่องด้วยคน
ศาสนานี่เป็นความเชื่อ
ความเชื่อนี่เป็นต้นตอของศาสนา
ความเชื่อนี่ มันเกิดจากคน
คนนี่เป็นเหตุ ความเชื่อเป็นผล
เมื่อเหตุเสื่อม ผลก็ย่อมเสื่อม นี่เป็นสัจธรรม
ศาสนานั้นคนเป็นคนกำหนดขึ้น แบ่งแยกขึ้นมา
เมื่อคนเสื่อม ศาสนาก็ย่อมเสื่อมตาม นี่เป็นธรรมดา
ความเสื่อมไปแห่งศาสนานี่ มันเกิดจากคน
ที่พระพุทธองค์ทรงยกตัวอย่าง 1000 ปีขึ้นมา
ไม่ใช่ว่า อายุพระพุทธศาสนานั้นมีแค่ 1000 ปี
พระพุทธองค์ทรงยก 1000 ปี และจะเหลือ 500 ปีเพราะมาตุคามนี่
ความหมายคือ อายุมันจะเหลือครึ่งหนึ่ง
ถ้ายก 10000 ปี ก็จะเหลือ 5000
ถ้ายก10 ปี ก็จะเหลือ 5 ปี
ถ้ายก หนึ่งวัน ก็จะเหลือครึ่งวันอะไรอย่างนี้
เหมือนยกส้มผลหนึ่ง ก็จะเหลือแค่ครึ่งลูก
หากมาตุคามเข้ามาบวช
นี่..ความหมายนั้นเป็นเช่นนี้
ไม่ใช่อายุมีแค่ 1000 ปี ดั่งเหล่าอรรถกถาจารย์เข้าใจ
แล้วจะเหลือ 500 ปี เมื่อผู้หญิงเข้ามาบวช
ไม่ใช่ความหมายเช่นนั้น
ฉะนั้น อายุพระพุทธศาสนานี่ จะยืนยาวตลอดไป จนกว่า ผู้คนทั้งหลาย
ไม่ประพฤติไม่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบแล้วโน่นแหละ
นี่..จึงอธิบายมาให้เห็นมุมมองแห่งเหตุและผล ที่มีมาในพระไตรปิฎกกัน
เราชาวพุทธ จึงควรว่ากันไปตามหลักเหตุหลักผล
ไม่ใช่เชื่อยันเต ใครว่ามาก็เฮ ตามๆเขาไปโดยไม่มีปัญญาตรวจสอบหาความเป็นจริงบ้าง
หวัดดียามเที่ยง วันนี้คุยกันแค่นี้
ขอสาธุคุณให้มีดวงตาเห็นธรรม
ธรรมที่ข้าขยายนี้แม้จะสดๆ แต่ชัดเจน
ด้วยเหตุด้วยผล
นี่เป็นธรรมที่น่าภาคภูมิใจของชาวพุทธเรา
ที่ยุคนี้ยังมีผู้ขยายธรรมได้อย่างมีเหตุมีผล
ลูบคลำได้ด้วยปัญญาของพวกเรา
ไม่มั่วด้วยตรรกะตน รับรองได้
ว่าจะเล่าเรื่องภิกษุณี ที่เลือนลางหายไป ก็เที่ยงซะแล้ว
ว่าทำไมเมืองไทยถึงไม่มีภิกษุณี
หรือมีแล้ว ทำไมไม่ยอมรับกัน
ไว้วันหน้าแล้วกัน
พระธรรมเทศนา วันที่ 27 มกราคม 2561
โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
