หนทางพ้นไปเสียจากนรก

***** “หนทางพ้นไปเสียจากนรก” *****

ขอถามพระอาจารย์ครับ..

คนเราเมื่อกำลังจะตาย มีสติระลึกได้ นึกถึงบุญ นึกถึงกุศล ภาวนาพุทโธ ระลึกถึงแต่ความดี นึกถึงพระ อย่างที่เราได้เคยได้ฟังได้ยินมา เราจะไปสวรรค์ได้แน่ๆใช่ไหมครับ โยมฝากถามครับ ผมไม่กล้าตอบกลัวบาป

…จากพระมหาถวิล

สวัสดีครับท่านมหา..

ตรงนี้เรายังเชื่อไม่ได้ครับยังไม่แน่

สวรรค์มีรึไม่มีนี่ มันอีกอย่างหนึ่ง เราอย่าเพิ่งไปให้ความหมายมั่นอะไรเลย

หากสวรรค์มี มันก็ต้องมีเหตุแห่งหนทางดำเนินไปในทางสวรรค์

หากนรกมี มันก็ต้องมีเหตุดำเนินทางไปในนรก

ทีนี้..หากคนที่ประกอบแต่กรรมชั่ว ทุจริตอยู่เนืองนิจ มีใจประกอบด้วยความชั่วช้า เห็นแก่ตัว และละเมิดศีลเป็นปกติ

ชนเช่นนี้ หากมีสวรรค์ เราจะให้เขาภาวนาพุทโธ ระลึกถึงพระ

หรือจะให้เอาองค์พระมาแนบกับอก ระลึกถึงกุศล ระลึกถึงความดีที่เคยมี

เมื่อขาดใจตาย เขาก็ไปทางนรก ไปสวรรค์ไม่ได้ด้วยการระลึกนั้น

ผู้ไม่เข้าใจเรื่องจิต ย่อมเอาความรู้สึกนึกคิดมาตัดสินอย่างนั้นอย่างนี้ นี่..เป็นธรรมดา

พระเราก็เหมือนกันชี้แต่เปลือก เข้าไม่ถึงเนื้อเยื่อ

ผู้รับ จึงไม่เคยรู้รสเนื้อเยื่อที่ซ่อนอยู่ในเปลือก

เราเข้าใจว่า หากระลึกถึงพระ ภาวนาพุทโธแล้ว เราจะไม่ตกนรก

เช่นนี้..มันเป็นตรรกะที่นึกคิดกันไปอย่างง่ายเกินไป

คิดเอาเอง ว่าถ้าทำอย่างนี้ ต้องเป็นอย่างนี้ อย่างนั้น ซึ่งขัดกับความเป็นจริงโดยธรรมชาติของมัน

ในตำรานั้นท่านกล่าวว่า

พระเทวทัตก่อนแผ่นดินจะสูบหายไป เหลือแต่คอ

พระเทวทัตมีสติระลึกถึงคุณแห่งพระพุทธเจ้าได้

ได้ทำการขอขมากรรม และสรรเสริญคุณแห่งพระพุทธองค์

เห็นความชั่วช้าของใจตนเองที่มีอคติและคิดร้ายต่อพระพุทธองค์

ก่อนแผ่นดินจะสูบหายไป พระเทวทัต กล่าวร้องออกบอกว่า

ข้าพพุทธเจ้า ขอนอบน้อมต่อพระพุทธองค์เจ้าพระองค์นั้น ๆๆๆๆ

เมื่อกายแตกสลายไป พระเทวทัตก็พุ่งตรงไปอยู่นรกอเวจี

นี่เป็นตัวอย่างชี้ให้เห็นว่า แม้เจ้าของจะภาวนา จะระลึกถึงบุญ ถึงกุศล หรือบ่นกล่าวภาวนาพุทโธ

หรือแม้มีพระมากอดไว้กับอกก่อนตาย

หากเป็นผู้ทุศีล มีความชั่วช้าเลวทรามเป็นปกติ เห็นแก่ตัว เบียดเบียน ขโมย โกหก เป็นชู้อยู่เนืองนิจ

เมื่อกายแตก ใจที่โดนย้อมมาในหนทางเช่นนี้จนเป็นปกติ

ไม่ว่าเขาจะระลึกถึงคุณพระได้แค่ไหน เขาก็ย่อมมีทิศทางอันตรงไปสู่ขุมนรกหรือพลัดตกอบาย

คนเรานั้น มีสติมีปัญญา

ขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ เราควรย้อมจิตใจเราให้ดำเนินมาในหนทางแห่งกุศล

ใจที่ย้อมมาทางหนทางแห่งกุศลอยู่เนืองๆจนเป็นปกติ

เมื่อใดที่ร่างกายแตกตาย

ท่านจะมีสติหรือไม่ ระลึกถึงบุญถึงพระหรือไม่ จะภาวนาหรือไม่ภาวนาพุทโธ

ท่านก็ไปสู่สุคติอันมีสวรรค์เป็นที่ไปตามผลแห่งเหตุปัจจัยที่เป็นกุศล

กุศลอันแรกที่เราพึงย้อมอยู่เนืองนิจนั่นก็คือทาน

ผู้ให้ทาน ย่อมเป็นผู้มีใจโดยปกติแห่งความมีเมตตา

วัตถุทานต่างๆนี่ ยังไม่ชัดเจนยืนยันได้ว่าตายไปท่านจะไม่ลงนรก

ไม่ว่าท่านจะทำไปมากเท่าใหร่ก็ตาม

ทานที่จะทำให้ท่านพ้นไปจากอบายภูมิ คือนรกอย่างที่เราเข้าใจนั้น

คือการให้อภัย..

อภัยทานที่เกิดขึ้นมาในจิตใจของใครด้วยจิตสำนึกนั้น

ใจแห่งอภัยทานนั้น จะเป็นกำลังให้ดวงวิญญานเจ้าของ มีปีกโผบินข้ามร่องนรกไปสู่สรวงสวรรค์

ขอสาธุคุณสวัสดี มีโอกาสก็ขอเชิญมาปราศัยกัน..

พระธรรมเทศนา วันที่ 16 พฤษภาคม 2560 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง