****** “สุดแสนเศร้า…ดีใจจัง !! (ท่อน 2)” ******
เช้าวันหนึ่ง ผู้คนต่างเดินทางมาที่วัด อาร์มี่เธอก็มา ใครๆต่างก็มา
อาลามพี่ชายอาร์มี่ กระโดดโถมเข้าหาและกอดพ่อด้วยความคิดถึง
อาร์มียืนมองพี่ชายอย่างอิจฉา
“คุณพ่อขา…หนูอยากเป็นเหมือนพี่ชาย ทำไม…ใครๆถึงได้ทำร้ายแต่ใจหนู”
ด้วยคำถามทางแววตา ที่แสนสงสัย ส่งใจไปถึงหลวงพ่อ
ทำให้หลวงพ่อต้องเบือนหน้าหนี ด้วยความทุกข์ใจ ในใบหน้าและแววตาของลูกสาว
“หนูว่า หนูไม่ชอบพระ แล้วล่ะคะหลวงพ่อ…!!
เป็นพระ ทำให้หลวงพ่อ เป็นพ่อของหนูไม่ได้
เป็นพระ มันกระชากพ่อที่น่ารักออกไปจากใจของหนู
หลวงพ่อเป็นพระ หนูกอดหลวงพ่อไม่ได้ พ่อก็กอดหนูไม่ได้
เป็นพระกันทำไม เป็นพระต้องเป็นคนใจร้าย ทำลายน้ำใจหนู
เป็นพระนี่ไม่ดีเลย หนูเกลียดพระ พ่อจ๋า….หนูเกลียดพระ..!!! ”
หลวงพ่อยิ้มฝืดๆมองหน้าสาวน้อย บอกให้อาร์มี่เข้ามาอยู่ใกล้ๆ
เข้ามานั่งใกล้ๆ ข้างๆหลวงพ่อ
อาร์มี่ตาโต…!! นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยิน พ่อให้เข้าไปอยู่ใกล้ๆ หลวงพ่อ
เธอหันซ้ายมองด้วยความแปลกใจ แสนเอียงอายจนหัวใจเต้น
นี่หลวงพ่อเรียกหนูใช่ใหม….!! หนูเข้าใกล้หลวงพ่อได้
และใครๆ ไม่กลัวอาร์มี่จะกระโดดใส่แล้วหรือ
เธอมองคนนั้นที มองคนนี้ที ด้วยความไม่แน่ใจ กลัวใครเขาจะมาห้ามอีก
เธอเอาฟันบนกัดเปลือกปากล่าง ยิ้มตื่นๆ
คลานสี่ขาบนไม้กระดาน วิ่งตึงๆๆ เข้ามา เหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ
แต่ก็ไม่วายที่จะหันกลับไปมองรอบๆ ด้วยความเขินๆ
ทุกคนพยักหน้ายิ้ม ดูยินดี สุขใจ
อาร์มี่ดีใจ แทบจะกระโดดเข้าใส่ขี่คอหลวงพ่อ
ได้ใกล้แค่นี้ อาร์มี่ดีใจหนักหนาแล้ว ดีใจจนน้ำตาแทบเล็ด
อาร์มี่เกิดมาไม่เคยเขิน ไม่เคยอาย มีแต่ความซุกซนทะเล้นและเปื้อนยิ้ม
แต่คราวนี้ ท่าทางเธอเขิน และอับอาย เหมือนสาวน้อยใสๆเข้าใกล้ชายหนุ่ม
เธอนั่งข้างๆ หลวงพ่อ ก้มหน้าเอามือจิ้มพื้นไป จิ้มพื้นมาทำตัวไม่ถูก
ดูมันแปลกๆ อายๆ จนกายสั่น..!!
สองเดือนแล้ว ที่โดนใครๆ ห้ามเข้าใกล้ ห้ามโดน ห้ามกอด ห้ามหอม
แต่ไม่มีใครห้ามพี่ชาย..!!
เขาบอกว่าพ่อเป็นพระ หนูจะทำอย่างนั้นไม่ได้ แม่ก็ห้าม ใครก็ห้าม
เขาพากันกลัวหนูกระโดดเข้าใส่พ่อ
อาร์มี่ไม่เข้าใจ หนูไม่ใช่ลูกหรือ..?
เธอเฝ้าตั้งคำถามด้วยแววตาที่แสนสงสัย ต่อผู้คนทั้งหลาย
“ ก็ นั่ น พ่ อ ข อ ง ห นู ไ ม่ ใช่ ห รื อ…!!
พ่อจะเป็นพระของใครมันก็เรื่องของพ่อ
แต่นี่มันพ่อของหนู หนูจับพ่อ กอดพ่อ เข้าใกล้ๆ พ่อยังไม่ได้
มองยังไง แบบไหน นี่ก็พ่อของหนู
เป็นพระนี่ไม่ดีเลย ใครๆ เขาบอกว่าเป็นพระนี่ล่ะดี
แต่พระแบบนี้ พรากพ่อของหนูออกจากอกหนู
หนูไม่ชอบพระ ไม่ชอบหลวงพ่อที่เป็นพระ”
วันนี้หนูได้ใกล้พ่อ พ่อที่เป็นหลวงพ่อ อู๊ยยย..!!
ทำไมใจหนูถึงสั่นไหวและดีใจเขินอายใครๆเช่นนี้หนอ..
หลวงพ่อเองก็แสนจะสุขใจ ที่ลูกสาวตัวน้อยๆ นั่งอยู่ใกล้ๆ
คิดในใจว่า เดี๋ยวสึกออกไป จะพาไปเที่ยวทะเล
จะพาไปดูหนัง ไปสวนสนุก ไปในที่ๆ เราเคยพากันไป
ไปในที่ๆ เราเคยมีความสุข ไปในที่ๆ ลูกสาวชอบไป
เดี๋ยวพ่อสึกจากพระแล้วไปกัน หลวงพ่อคิดอย่างนั้น….
หลวงพ่อนั่งคุยกับญาติโยม รู้สึกถึงนิ้วน้อยๆ มาสะกิดแถวๆ จีวร
หลวงพ่อหันไปมอง อาร์มี่ชักนิ้วกลับ…ยิ้มค้าง ตกใจ หน้าเสีย..!!
หลวงพ่อยิ้มให้…แล้วคุยกับญาติโยมต่อ
เธอตาโต แววตาใส หายใจแรง ก้มหน้าแอบมองคนนั่นที คนนี้ที
นิ้วน้อยๆ แอบเข้ามาแตะอีกครั้ง แตะแล้วแอบมองหลวงพ่อ แอบมองผู้คน
ทุกคนก็ไม่ว่าอะไร แสนจะดีใจ..!!
นิ้วน้อยๆ เริ่มแตะถี่ขึ้น ตรงนั้นที ตรงนี้ที
ไม่เป็นไร หลวงพ่อไม่ว่าอะไร และไม่มีใครจะมาว่าอะไร
แต่อาร์มี่แสนจะสุขใจ ได้แค่แตะปลายจีวรที่ห่อหลวงพ่ออยู่
ได้แตะได้ใกล้แค่นี้ ใจก็ลิงโลดแล้ว…
อาร์มี่เริ่มเอานิ้วจิ้มไปที่เท้าหลวงพ่อ หลวงพ่อก็ไม่ว่าอะไร
เกาตรงนั้น เกาตรงนี้ หลวงพ่อก็ไม่ว่าอะไร มองไปมองมา ใครๆ ก็ไม่ว่าอะไร
อาร์มี่ได้ใจ จิ้มตรงนั้นนิด จิ้มตรงนี้หน่อย สะกิดตรงนั้น ถูตรงนี้ แตะน้อยๆ แถวๆ เท้าของหลวงพ่อ
เธอแตะที เธอจิ้มที ก็มองดูท่าทีของหลวงพ่อที แล้วหันมามองคนในศาลา
ไม่มีใครมาสนใจเธอ ไม่มีใครคอยมาห้าม
เลยเอามือน้อยๆ จับหมับเข้าที่ขาหลวงพ่อ
จับแล้วก็รีบปล่อย แล้วมองจ้องหน้าหลวงพ่อ ฉายแววตาใสๆ คล้ายตั้งคำถาม..!!
หลวงพ่อหันมามองที่เธอแอบจับขา แต่ไม่ว่าอะไร
เธอแสนจะดีใจ แสนจะสุขใจ โลกทั้งใบเป็นของเธอ..!!
ใจฟูฟองจนนิ่งไม่ได้ คลานสี่ขาวิ่งตึงๆๆ ออกไป
ซักพักก็คลานสี่ขาวิ่งตึงๆๆ เข้ามา
เธอเอามือจับขาหลวงพ่อหน่อย บีบหมั๊บแล้วปล่อย
คลานสี่ขาวิ่งตึงๆๆ ออกไป คลานไป ทำหน้าตาตลกไป ด้วยความสุขใจ แล้วรีบคลานกลับเข้ามา
เธอทำเช่นนี้อยู่หลายครั้ง ใครๆ ก็ตลก ใครๆก็เอ็นดู ใครๆก็สงสาร
แต่อาร์มี่แสนจะสุขใจ
สองเดือนแล้วที่ไม่ได้เข้าใกล้ผู้เป็นพ่อที่เธอรัก และแสนหวงหนักหนา
อาร์มี่ได้ที เริ่มกลับมานั่งใกล้หลวงพ่อ เบียดหลวงพ่อ
เธอนั่งนิ่งๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้ เอานิ้วเกาขาหลวงพ่อมั่ง เกาหน้าตัวเองมั่ง
จิ้มนั่นมั่ง จิ้มนี่มั่ง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ให้มีใครมาสนใจ
เมื่อหลวงพ่อหันไปมอง เธอก็จะยิ้มแฉ่ง ชักมือกลับ
บางทีก็แลบลิ้นออกมากัด ส่ายหน้าไปมา จ้องหน้าหลวงพ่อ
ทำหน้าตาทะเล้นไป ทะเล้นมา
หลวงพ่อไม่ว่าอะไร….
จมูกอาร์มี่เริ่มเฉียดไปเฉียดมา แถวๆ ชายโครงหลวงพ่อ
เธอคงอยากซุกหน้าลงไปในช่องว่างนั้น ช่องว่างที่เคยนอนหนุนตักพ่อ
ช่องว่างที่แสนจะอบอุ่น ช่องว่างที่ทำให้เธอได้สุขใจ ในความเป็นลูกของพ่อ
ตอนนี้ทำได้แค่เอาจมูกเฉี่ยวไปเฉี่ยวมา
อาร์มี่อยู่ใกล้ๆ ได้รับความสุขใจ ความไว้วางใจ ในความอบอุ่นใจ ที่เริ่มกลับคืนมา ทีละน้อยๆ
สองเดือนแล้วที่มันจางหายไป ความใกล้ชิดที่แสนหวานมันจางหายไป
วันนี้ได้นั่งเบียดตัวใกล้ๆ มันแสนจะสุขใจและอิ่มใจ อะไรจะมาเสมอเหมือน
อาร์มี่เผลอเอาแก้มใสๆ มาแนบ ตรงข้อศอกหลวงพ่อ
เธอเอาหน้าอิงศอกหลวงพ่อ รู้สึกถึงความสบาย
รู้สึกถึงความสุขใจ เธอไม่อยากออกไปจากตรงนั้นเลย
นี่เป็นอาหารใจมื้อแรก เป็นมื้อแรกในสองเดือนที่เธอโหยหา
ยิ้มน้อยๆ ปรากฏกลางใจ ในดวงตาที่ปิดพริ้มๆ ยิ้มหวานอย่างสว่างไสว
“#หนูทำอย่างนั้นไม่ได้นะจ๊ะ #รีบเอาแม่หนูนั่นออกมาเร็ว…!!!”
เสียงชีแก่ๆคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา
อาร์มี่ลืมตาขึ้น….เธอตกใจ เธอหันไปทางต้นสียง
เห็นใครๆ ก็กำลังมองมาที่เธอ เธอหันแหงนหน้าขึ้นมองหลวงพ่อ
หลวงพ่อบอกว่า “ #อาร์มี่ทำอย่างนี้ไม่ได้นะลูก ”
อาร์มี่หูอื้อ จ้องหลวงพ่อ หน้าเธอเสีย ทำอะไรไม่ถูก
น้ำตาใสๆ เอ่อออกมาล้นเต็มเบ้าตา
มันออกมามาก จนร่วงหล่นลงมาเป็นสาย
ความเงียบพุ่งเข้ามาเสียบในใจเธอ
หน้าเฉยๆ เหมือนตุ๊กตาไร้ชีวิต โดนอุ้มออกไป
เป็นใบหน้าตุ๊กตาเฉยๆ ไร้ชีวิต ที่อาบเนืองนองไปด้วยน้ำตา
เป็นใบหน้าที่มองจ้องพ่อที่เป็นหลวงพ่อด้วยความสงสัย
เธอไม่สะอึก เธอไม่สะอื้น ไม่ขัดขืนโวยวายไม่ร้องห่มร้องไห้ หรือขัดเขิน อับอายใคร
หน้าตามองจ้องหลวงพ่อ เรียบๆ เฉยๆ นิ่งแน่วแน่อยู่อย่างนั้น อย่างไร้ชีวิต
แตกต่างไปจากอาร์มี่คนเมื่อกี้ ที่แสนสุขใจ ร่าเริง แจ่มใส
หน้าเธอมีแต่น้ำตาที่ไหลบ่าลงมาแทนคำตอบใจ
ใจเธอ มันโดนกระชากฉีกขาดทันทีทันใด จนใจเธอรับไม่ไหว
ใบหน้าเปื้อนสุขสลายหายไป แต่ใจเธอสลายแตกพ่ายยิ่งกว่าฝุ่นผง …!!
ในแววตาเฉยๆ เรียบๆ นั้นมีคำถาม…..???
“ พ่อจ๋าาา…พ่อเคยรักนู๋ พ่อกลายเป็นหลวงพ่อ
หลวงพ่อไม่รักนู๋ นู๋..รักพ่อ รักหลวงพ่อ
ใครๆ ก็ห้ามไม่ให้รักนู๋ นู๋ไม่ใช่ลูกหลวงพ่อ
พ่อนู๋อยู่ไหน หลวงพ่อกลืนพ่อนู๋ไป
นู๋ไม่ชอบหลวงพ่อ นู๋รักพ่อ นู๋เกลียดหลวงพ่อ..
หลวงพ่อที่เรียกว่า พระ พระซ่อนพ่อหนูไว้
ซ่อนไว้ใกล้ๆ แต่มันห่างไกลจากใจนู๋
พระก็ใช่ หลวงพ่อก็ใช่ แต่พอมองใกล้ๆ เข้าใกล้ๆ
ทำไม…ทำไมไม่ใช่พ่อนู๋
นู๋อยากให้พ่อออกจากที่ซ่อน
หลวงพ่อ และใครๆซ่อนพ่อนู๋ไว้
พ่อนู๋อยู่ไหน…ทำไมพ่อถึงหายจางไกล..จากใจนู๋
นู๋จะรออีกแค่เดือนเดียว หลวงพ่อก็จะกลับกลายมาเป็นพ่อนู๋
เป็นพ่อของอาร์มี่ พ่อที่แสนดี พ่อที่ใจดี อาร์มี่จะได้กอดพ่อ จะกอดพ่อให้ฉ่ำใจ
กอดไว้ไม่ให้หายไปไหน กอดพ่อที่หายไป กอดดวงใจที่ได้พ่อคืนมา”
อีกแค่เดือนเดียว….นู๋จะรอ..!!
( ต่อท่อนที่สามเด้อ..พักเยี่ยวแพร๊บบบ )
พระธรรมเทศนา 23 กรกฏาคม 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
