สุดแสนเศร้า…ดีใจจัง !! (ท่อน 3)

สุดแสนเศร้า…ดีใจจัง !! (ท่อน 3)

240
0
แบ่งปัน

****** “สุดแสนเศร้า…ดีใจจัง !! (ท่อน 3)” ******

สามปี….อาร์มี่โตขึ้น เธอขึ้น ป.1 แล้ว เธอมีแฟนหลายคน เธอบอกใครๆอย่างนั้น

ยังคงเป็นเด็กน่ารักสดใส ในวัยที่สนุกสนาน

เธอวิ่งเล่นด้วยกำลังแห่งวัยซน เธอเป็นคนไม่มีความทุกข์ใดๆ ซ่อนในใจนั้นอีกเลย

วันหนึ่ง..หลังจากผ่านไปสามปี สามปีที่หลวงพ่อหายไป

สามปีที่หนูไม่คิดอะไร สามปีพ่อหายไปจากใจ หนูลืมไปว่าหนูจะรอ..

“#อาร์มี่ๆ.. เร็วๆ พ่อหนูมาๆๆ” อาร์มี่กำลังวิ่งเล่นอยู่ หยุดกึ๊ก!!! หันมาทางเสียง

หัวใจพองโต ใจเต้นโครมคราม พ่อหนูมา พ่อที่รอมากว่าสามปี

พ่ออาร์มี่มา..พ่ออาร์มี่มา.. เสียงใจมันร่ำบอก

เขาพาอาร์มี่นั่งรถไปพบพ่อ ใครๆมอง ไปพบพ่อมันแปลกตรงไหน..???

ทำไมใจมันสั่นไหวขนาดนั้น…!!

ตรงนั้นอาร์มี่ยืนมอง พ่อเธอนั่งอยู่ตรงนั้น พ่อเธอนั่งอยู่กับคนมากมายตรงนั้น..

นั่นคือพ่อของอาร์มี่ ยังคงเป็นหลวงพ่อ นั่งหัวโล้นเหม่งๆ อย่างเมื่อสามปีที่แล้ว

หลวงพ่อยังเป็นหลวงพ่อเหมือนเดิม

สามปีแล้ว หลวงพ่อไม่ออกจากหลวงพ่อ มาเป็นพ่อของอาร์มี่อย่างที่หลวงพ่อเคยบอก

อาร์มี่เขินหลวงพ่อ รู้สึกหน้ามืด สับสน มึนชา เลือดลมฉีดกระฉูดวูบวาบ
แดงเถือกไปทั้งหน้า

หลวงพ่อยิ้มเรียกเสียงอบอุ่น

“อาร์มี่ มานั่งนี่ซิลูก มาใกล้ๆ หลวงพ่อ”

อาร์มี่ไม่กล้า เธอนั่งก้มหน้านิ่ง ทำอะไรไม่ถูก เธอนั่งนิ่งๆ อยู่ตรงซอกประตูนั้น

“#นั่นหลวงพ่อ….#นั่นพ่อเรา” เธอคิดในใจ

“มากินอะไรกันก่อนเถอะลูก เข้ามาสิ” หลวงพ่อเรียกอีก

อาร์มี่ไม่อยากกิน เธอกินไม่ลง เธอนั่งก้มนิ่ง พี่ชายพยายาม
ชักชวน พยายามเรียก เธอก็ก้มหน้านิ่ง

ผู้คนมากมายเรียกร้องให้เข้ามาหา เธอก็ก้มหน้านิ่ง

หลวงพ่อให้คนอุ้มเข้ามา เธอโดนอุ้มเป็นตุ๊กตาในท่านั่งอย่างนั้นแหละ นั่งนิ่งๆ อย่างนั้น

เธออายแสนอาย เธออายหลวงพ่อ หลวงพ่อที่จากหายไปสามปี ตอนนี้เธอกำลังเข้าไปใกล้ๆ

“อาร์มี่พูดกับหลวงพ่อซักหน่อยซิลูก” อาร์มี่นิ่งเงียบ พูดอะไรถามอะไร
อาร์มี่ก็นิ่งเงียบ

ท่ามกลางสายตาคนจำนวนมาก หลวงพ่อลุกขึ้นอุ้มอาร์มี่ดึงเข้ามา
กอด แล้วจับมานอนนิ่งๆ บนตัก

บนตักพ่อที่อาร์มี่เคยนอน บนตักพ่อที่อาร์มี่เคยหลับ บนตักพีอที่อาร์เฝ้าโหยหา

อาร์มี่โตขึ้น ขายาวกว่าเก่า ขาอาร์มี่ล้นตักหลวงพ่อ

อาร์มี่นิ่ง..ก้มหน้า…น้ำตาเริ่มคลอ

“เป็นไงเล่าลูก..นี่พ่อกอดอาร์มี่แล้วไง อยากอยู่ใกล้ อยากกอดพ่อ
ไม่ใช่หรือ..!! ”

อาร์มี่นอนนิ่ง… เงียบ… มีแต่น้ำตาคลอเบ้า เอานิ้วจิ้มนิ้ว ไม่รู้จะทำยังไงดี

ใจหนึ่งแทบสลาย ใจหนึ่งก็มลายหายไป ใจหนึ่งอยากนิ่งอยู่อย่างนี้

ใจหนึ่งอยากลุกขึ้นวิ่งหนี หนีออกไปร้องห่มร้องไห้ หนีไปปล่อยโฮ หนีออกไปเพื่อให้พ้นหน้า

แต่ไม่กล้าที่จะหนี กลัวกอดนี้จะไม่มี กลัวกอดนี้ที่โหยหาจะหายไปอีกครั้ง

หลวงพ่อกอด หลวงพ่ออุ้มไว้นิ่งๆ ถามเสียงเคลือๆ ว่า

“หลวงพ่ออุ้มหนูแล้ว กอดหนูแล้ว อบอุ่นไหมลูก”

อาร์มี่นิ่ง..เงียบ ปากเริ่มสั่น พยักหน้า ยังไม่กล้าพูด

น้ำตาเธอเอ่อไหลทะลักอาบรดจีวรหลวงพ่อ ยังเอานิ้วจิ้มนิ้วต่อไป ไม่รู้จะทำยังไงดี

หนีก็ไม่ได้ อยู่ก็ไม่ได้ ทำใจก็ไม่ได้ ทำไมใจมันสบสนวุ่นวายเช่นนี้…!!

หลวงพ่อจ้องหน้าน้ำตาเริ่มเอ่อไหลอาบ ความเงียบปกคลุมไปทั่ว

มีเสียงหายใจแรงๆ ซิ๊กๆ สะอึกสะอื้น ไม่ใช่เสียงของอาร์มี่ แต่เป็นเสียงของใครบางคน ที่นั่งร่วมอนู่ในเหตุการณ์…

หลายคนเบือนหน้าหนี หลายคนเริ่มมีน้ำตาเอ่อ..ไหลอาบ

หลายคนเริ่มจะทนมองเห็นภาพไม่ได้ หลายคนแอบปาดน้ำตาและใจหาย

หลวงพ่อเงียบ…. พูดไม่ออก ลมมันจุกตรงหลอดคอ

หลวงพ่อกอดนิ่งๆ มองอาร์มี่นิ่งๆ อยู่นานเหมือนทำใจ

อาร์มี่เอาฟันบนขบปากล่างอย่างเคย หน้าตาเริ่มสดใส หยาดน้ำตาหายไหลแล้ว

เธอสุขใจ อุ่นใจ ในอ้อมกอดของหลวงพ่อ เธอเฝ้ารออย่างนี้มานาน

สามปีแล้วหลวงพ่อหายไป หลวงพ่อหายไปจากอาร์มี่ หายไปจากทุกๆ คน

ใครๆ บอกว่า หลวงพ่อหายไปในป่า ป่าเอาตัวของหลวงพ่อไป หลวงพ่อไม่อยู่วัด

หลวงพ่อไปเป็นสัตว์อยู่ในป่า วันนี้หลวงพ่อกลับคืนมา หลวงพ่อที่เคยบอกว่า

“อีกเดือนเดียว….แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกัน อีกเดือนเดียวจะได้ไปเที่ยว อีกเดือนเดียวหนูจะได้กอดพ่อให้ชื่นใจ”

อีกเดือนเดียวที่เต็มใจรอ เป็นเดือนเดียวที่ยาวนาน เป็นเดือนเดียว
ที่แสนจะทรมาน เป็นเดือนเดียวที่เนิ่นนาน และแสนเจ็บอย่างไม่รู้ลืม

หนูเฝ้ารอ จากหนึ่งเดือนนั้นมาตลอดสามปี สามปีที่หลวงพ่อหายไป

สามปีที่ใจหายคิดถึง สามปีที่หนูลืมไปจากใจ สามปีมันแสนไกลเกินใจหนูจะรอ

สามปีหลวงพ่อกลับมา กลับมารื้อใจที่เคยคิดถึง สามปีเพิ่งได้สมดั่งใจ

หลวงพ่อกลับมาทำไม หนูลืมหลวงพ่อไปแล้ว

สามปีหลวงพ่อกลับมา เป็นพ่อที่อบอุ่นเหมือนเดิม เป็นพ่อที่น่ารักเหลือเกิน

พ่อกอดหนูได้ อุ้มหนูได้ พ่อไม่เป็นไร ไม่มีใครมาว่าพ่อ

หนูอยากให้พ่อ เป็นหลวงพ่ออยู่อย่างนี้ หลวงพ่อที่กอดหนูได้ หลวงพ่อที่อุ้มหนูได้

หลวงพ่ออย่างนี้…หนูชอบ หนูชอบหลวงพ่ออย่างนี้

แต่ก่อนหนูเข้าหาไม่ได้ อุ้มไม่ได้ กอดไม่ได้ หลวงพ่อเป็นพระ

เขาบอกว่า “มันอาบัติ” ไม่ใช่หรือ แล้วนี่พ่อก็ยังเป็นหลวงพ่อ หลวงพ่อมาอุ้ม มากอดหนูทำไม ใครๆ จะไม่ว่าหลวงพ่อหรือ อาร์มี่ไม่เข้าใจ อาร์มี่อยากถาม…!!

#ไม่เป็นไรหรอกลูก…เป็นพระนั้นอยู่ที่ใจ ไม่ใช่รูป หลวงพ่อคลายสงสัยได้แล้ว หลวงพ่อไม่สงสัย

เพราะใจที่ไม่สงสัย จึงอุ้มลูกสาวของหลวงพ่อได้ แต่ก่อนนั้นบวชใหม่ พ่อยังสงสัย

ความสงสัยมันมาบดบังความเป็นจริง ที่เราไม่เข้าใจ

เมื่อไม่เข้าใจ มันก็บดบังขวางทางความเข้าใจแห่งความเป็นจริง

ตัวสงสัยเป็นตัว “ขวางความเป็นจริง” มันเป็นตัวขวางทางมรรคผล

หลายต่อหลายคนบอกมาว่า ทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้ไม่ควร ควรไม่ควรมัน
อยู่ที่ใจ ใช่ใครเขา

อย่างนั้นไม่ดี อย่างนี้ไม่ดี ก็จงไปมองหาพระโคตรพ่อโคตรแม่ ที่มันดีๆ ก็แล้วกัน

หลวงพ่อยอมเป็นพระที่มันเลวๆในสายตาใครๆก็แล้วกันนะลูกเอ๋ย

อาร์มี่อารมณ์ดีขึ้น เริ่มพูดคุยกับหลวงพ่อเป็นคำๆ

จากเด็กๆ ที่ใครๆ บอกว่าเป็นแม่จอมแก่น กลายมาเป็นตุ๊กตาตัวน้อยๆ ที่ถามคำตอบคำ ไม่ค่อยชัด…

หลายคนมองดูภาพ ยิ้มทั้งน้ำตา นั่งคุยกันไป อาร์มี่ก็นอนในตักไป อาร์มี่นอน
อย่างสุขใจ อย่างไม่อยากลืม

หลวงพ่อต้องกลับแล้ว หลวงพ่อออกมานานแล้ว หลวงพ่อบอก…

ต้องเอาหลวงพ่อกลับไปปล่อยป่า หลวงพ่ออยู่ไกล แม้ใจอยู่ใกล้

หลวงพ่อต้องไปแล้ว หลวงพ่อต้องจากอาร์มี่อีกแล้ว

อาร์มี่พยักหน้าอย่างเข้าใจ จีองหน้าหลวงพ่อ…

เธอโตขึ้น ใจเธอต้านทานได้มากขึ้น เธอได้เคยเผชิญการพรากมาแล้ว

อาร์มี่ไม่อยากจะออกไปจากอ้อมอก อ้อมกอด และตักที่เธอซุกอยู่เลย แต่เธอก็เข้าใจ ว่าพ่อจะต้องกลับไป ต้องจากไปอีกแล้ว เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกก็ไม่รู้..!

อาร์มี่ยิ้มแล้ว..หายเศร้าแล้ว..เริ่มพูดบ้างแล้ว..เธออยากเล่า อยากบอก
อยากอวดในสิ่งต่างๆ ให้หลวงพ่อรู้

เธอไปโรงเรียนมา เธอมีเพื่อนมากมาย อยากคืนเวลาไปนอนหนุนตัก ตัดความเขิน ความเศร้า แล้วเล่าไป พ่อจะได้ภูมิใจ ได้เห็นภายในที่อาร์มี่มี

แต่หลวงพ่อต้องไปแล้ว เราต้องจากกันอีกแล้ว ใครช่วยหยุดเวลาไว้ทีได้ไหม อาร์มี่ขอร้อง..

เวลาเปลี่ยนไป เวลาพรากพ่ออาร์มี่ไป ใจอาร์มี่เริ่มเกลียดเวลา…

แต่ต้องทำใจ..!!

อาร์มี่พยักหน้าไม่ร้องไห้ ไม่มีความเศร้าใจเหลืออยู่

หลวงพ่อสัญญาว่า ถ้ามีเวลาจะมาหาบ่อยๆ อาร์มี่ดีใจ เธอกำลังโต อะไรๆ ที่จำไว้ก็ลืมเลือนง่าย

เธอบอกกับพี่ชายว่า “#เราจะไปเยี่ยมไปหาหลวงพ่อ”

ตอนนี้เรามีหลวงพ่อ หลวงพ่อที่กอด ที่อุ้มอาร์มี่ได้

อาร์มี่สุขใจ หลวงพ่อจากไป อาร์มี่ไม่เสียใจ หรือน้ำตาไหลอีก

หลวงพ่อไปแล้ว ไปแล้วกว่าสามปีที่ได้เจอ

ลูกสาวตัวน้อยเฝ้ารอคอยหลวงพ่อ ให้เปลี่ยนจากหลวงพ่อมาเป็นพ่อหนูของหนู

มาเป็นพ่อที่หนูเฝ้ารออยู่ คงไม่นานที่หนูจะได้กอดพ่อ..ไม่ใช่กอดหลวงพ่อ ขอคืนหลวงพ่อมาเป็นพ่อหนูซักที หนูจะรอวันนั้น

วันที่หลวงพ่อจะออกจากความเป็นหลวงพ่อ มาเป็นพ่อที่เป็นพ่อของหนู หนูจะรอค่ะพ่อ หนูจะรอ…!!!

( รอท่อน 4 เด้อ…ขอดมยาลมแพร๊บบ )

พระธรรมเทศนา 24 กรกฏาคม 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง