เราทุกข์อย่างนั้นหรือ

*** เราทุกข์อย่างนั้นหรือ ***

– รหัสของโลกมีอยู่ไม่เท่าไรหรอก เรารู้จักมันหรือเปล่าเท่านั้นเอง ถ้าเรารู้จักมันเราจะอยู่บนโลกนี้อย่างมีความสุขเลยทีเดียว

หลักๆคือ มันเป็นของมันเช่นนั้นเอง เรายอมรับมันได้ไหม..

ชีวิตมีขึ้นมีลง อย่าให้มันลงอีกก็แล้วกัน ถ้ายอมรับมันได้ก็ไปได้ มันอยู่ที่พอเพียง แค่เรามองไปยังคนที่แย่กว่าเรา

เราจะเห็นชีวิตที่คิดว่าหม่อนหมองอับจนนี่ มันช่างมีชีวิตที่โสภาขึ้นมาทันที เคยมองต่างมุมออกไปไหม

– การท่องโลก การได้ไปเที่ยวโน้น เที่ยวนี่ การได้ไปเปิดโลกทัศน์ก็เป็นสิ่งที่ดี มันจะไม่ได้อยู่ในโลกแคบๆที่เราเคยมี เคยเป็น

เราอยู่ตรงนี้อยู่เมืองหลวงย่อมดีกว่าอยู่ต่างจังหวัด แต่เดี๋ยวนี้ต่างจังหวัดก็ใหญ่เหมือนกัน มันไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ว่า “บ้านนอกเข้ากรุง”

มันทั่วถึงกันหมดแล้ว ถึงด้วยโซเชียลเน็ตเวิร์ค ถึงด้วยความคิด มหาวิทยาลัยต่างๆอยู่นอกเมืองเยอะแยะ ไม่มาจมอยู่กับเมืองหลวง

อันนี้พวกเราอยู่เมืองหลวงก็ลองไปต่างประเทศบ้าง ไปในประเทศที่ศิวิไลซ์บ้าง แต่เราพอไปแต่ที่ศิวิไลซ์ก็ไปแต่ที่ศิวิไลซ์

ลองไปที่กันดารบ้าง อินเดีย เนปาล เราจะมองเห็นชีวิตที่เขาแย่กว่าเราเยอะ แย่ถึงขนาดที่ว่า ต้องแย่งข้าวสัตว์กิน และแย่ถึงขนาดที่ว่า เด็กโตแย่งของเด็กเล็กได้ พ่อแย่งลูก
และนอนอย่างไร้บ้าน เร่ร่อน เสื้อผ้าชุดเดียว

ขอให้มีชีวิตอยู่ แค่กูอยู่ได้ และเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว เพราะชีวิตมันต้องดิ้นรนท่ามกลางผืนแผ่นโลกที่แสนโหดร้าย

โลกสำหรับเขามันแสนโหดร้าย แต่กับเรา ชั่วชีวิตเราไม่อยากจากโลกนี้ไปไหนเลย

แต่สำหรับเขา เขาไม่อยากเกิดมาบนโลกอันแสนเส็งเคร็งใบนี้ เพียงแต่ปัญญามันอัปปรีย์ มันหนีออกจากโลกใบนี้ไปไม่ได้

และถ้าเอาตรงนั้นมาเปรียบกับที่เราเป็น ที่เราแย่เนี่ยถามเขาดูสิว่า ”ถ้าเขาเป็นเรา เขาจะเอาไหม”

เขาเขียนใบสมัครปักลงกลางใจเขาทันที ทั้งๆที่ไอ้เราก็แย่ แต่เขาขอให้กูเป็นอย่างมึงเหอะ มึงที่เป็นเรานะถึงจะแย่ฉิบหาย แม้แย่แค่ไหน

เขาก็ยังขอเขียนใบสมัครปักลงกลางใจเราที่มันแย่ๆ เพราะเขาถือว่าเราเป็นผู้มีความสุข

เขาซิทุกข์อย่างมหันต์ ขอซักเสี้ยวเรา ที่เรารู้สึกชิบหายวอดวายป่นปี้ก็ยังดี

นี่..เพราะเขาเป็นฝ่ายทุกข์ ที่ทุกข์มากกว่าเรา เกิดมานี่ ทุกข์เหลือเกิน

เราไม่ได้ทุกข์เลยเมื่อเทียบกับเขา เราแค่ไม่พอใจในสิ่งที่เรามีต่างหาก ถ้าเราพอใจในสิ่งที่มี เราได้แค่นี้ก็พอใจแค่นี้

ไม่มีสัตว์ตัวไหนอดตายหรอก ตราบเท่าที่ยังดิ้นรน แต่เราไม่ว่างในสิ่งที่เรามี ไม่ว่างในสิ่งที่เราไม่มี มันทำให้เราอดตายได้

ลองเหลียวไปดูคนที่ไร้ศักยภาพ ดูสิ เขามีชีวิตของเขาอยู่ได้ เราจบมาขนาดนี้ เรียนขนาดนี้แล้ว ทำไมเราต้องมาเดือดร้อนใจกับคนข้างๆเราที่มันไม่ได้ดั่งใจเรา

เป็นลูกพี่คน เราต้องลองฟังคนที่เล็กกว่าเราบ้าง ส่วนใหญ่คนไทยเราพอโตมามักไม่ฟังคนที่เล็กกว่า

ถ้าเราลองฟังคนที่เล็กกว่าด้วยอาการที่เราเล็กกว่าเขาบ้าง เราจะเห็นถึงความคิดของเขาที่มันดังก้องกังวาน

แต่เรานะหูตีบแคบสำหรับคนที่เล็กกว่า และในความคิดของเขา บางครั้งเราก็นึกไม่ถึงทีเดียว เพราะเราเอาความคิดของเรา เข้าไปเทียบกับเขา ไปบดบังเสียงของเขา

เรามันหูหนวกตาบอดสำหรับเขา เรา..จึงไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรกับใจ ที่เขาร้องเรียกหาในความเป็นเรา

เรา..มัวเอาแต่ทุกข์ตรอม เพราะไม่มีใครมาสนใจเรา และเรามันแค่อยากมีอยากดีเหมือนใครอื่นเขา ที่คิดว่า เขานั้นดีกว่าเรา

เราไม่เคยรู้ว่า ขยะต่างๆของเรารอบๆกายที่แสวงหามาสะสมไว้ มันเป็นของดียิ่งหลายๆ ที่ใครอื่นเขาไม่มี และต่างก็โหยหามัน

เราพอใจที่มีไม่ดีกว่าหรือ หรือทุกข์ทนกับสิ่งที่ยังไม่มี

เงินหนึ่งแสนซื้อกระเป๋าสองพัน ยังมีเงินใส่กระเป๋าเก้าหมื่นแปด

มีเงินแสนซื้อกระเป๋าแสนสอง มีแต่กระเป๋าแห้งๆและหนี้อีกสองหมื่น เราจะเลือกใช้ชีวิตอย่างไร..!!

วันที่ 20 มกราคม 2559 โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง

( ถอดจากเทปโดย ฝ้าย )