*** “นักเลงพอ ก็ไม่ง้อตัณหาตน” ***
ชีวิตมนุษย์นั้น มีไม่เท่าใหร่ ที่เราจะมีลมหายใจให้ชีวิตมันยืนยาว
ตั้งแต่เกิดจนมาถึงวันนี้ เราเคยมองดูวิถีแห่งชีวิตที่เรามีชีวิตดำเนินมาหรือเปล่า
ในแต่ละวัน เราตื่นมาต้องการอะไร และจบลงด้วยการเข้านอน เพื่อรอวันตื่นขึ้นมาใหม่
บางคนและหลายๆคนเกิดมาเพื่ออยู่กับความสุขในการ กิน นอน สืบพันธ์ และระหวาดระแวงภัยที่จะมาถึงตัว
อยู่เช่นนี้จนตาย ชีวิตมนุษย์ของเขาจึงไม่ต่างไปจากสัตว์ ที่มีวิถีเช่นนี้เหมือนกัน
ชีวิตนักบวช..ทำให้เห็นอะไรมากมายที่ตนเองไม่เคยเห็น ไม่เคยคิด และไม่เคยทำ
มันเห็นชัดถึงความลุ่มหลงที่มีมาในหัวใจไม่รู้จักจบสิ้น เราแยกจากขาดกับมันไม่ได้หรอกเจ้าตัวตัณหาน่ะ
เพราะมันเป็นเครื่องอยู่แห่งรูปเรือนกายนี้ มันไม่มีใครไปเป็นเจ้าของ ที่จะปฏิบัติเพื่อให้มีหรือไม่มีดั่งที่โบราณเขาว่าๆกัน
การบวชมันทำให้เห็นว่า ธรรมทั้งหลาย มนุษย์เราเข้าไปรู้ไปเห็นสิ่งเหล่านี้และอาการต่างๆในวิถีของมันได้
การเห็นชัด มันทำให้เราเลือกได้ที่จะอยู่อย่างไรกับมัน ไม่ใช่ไปตัดหรือเรียนรู้เพื่อที่จะไม่ให้มี
สายฝนโปรยปรายลงมาให้เปียกปอน มนุษย์สร้างร่มขึ้นมา ก็เพื่อให้เดินได้ในท่ามกลางสายฝน ไม่ใช่สร้างร่มขึ้นมาให้ฝนหายไปหรือฝนหยุดตก
ชีวิตก็เหมือนกัน หากเราได้ฝึกปฏิบัติภาวนา รู้เห็นตรงตามความเป็นจริง
มันก็จะเป็นเหมือนร่ม ที่นำพาเราเดินย่ำไปในท่ามกลางสายฝนแห่งกิเลสตัณหาได้ โดยไม่เปียกปอนอะไรนัก
มนุษย์สร้างรองเท้าไว้สวมใส่ ก็เพื่อที่จะได้สามารถเดินไปได้ในขวากหนามและหนทางที่แหลมคม
รองเท้าไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้ขวากหนามมันสิ้นไปหรือหมดไป ดั่งร่มและสายฝนที่ว่ามา
เราจึงควรเหลียวและหันมาดูชีวิตแห่งตน มองวันและพฤติกรรมที่ผ่านมา เราอาจจะเห็นว่า
ในแต่ละวัน เราอาจใช้ชีวิตดุจดั่งเดินไปในท่ามกลางแห่งสายฝน และเดินไปบนขวากหนามที่แหลมคมแห่งชีวิต
เราไม่มีอะไรมาช่วยให้เราดำเนินชีวิตไปอย่างปลอดภัย เดินไปท่ามกลางความแหลมคมและเปียกปอนแห่งตัณหาสายฝนขวากหนามอันแหลมคมเหล่านี้ได้
หาร่มหารองเท้านำพาเราไป ด้วยการฝึกหันมามองตัวเราใจเรา
เริ่มที่เราไม่ชอบใจอะไร ให้พึงคิดไว้ว่า คนอื่นเขาก็ไม่ชอบใจเช่นกันถ้าเราทำ…
ชีวิตที่เห็นตนเองและเอาใจเขามาใส่ใจเราอยู่เนืองๆ..
ใจเขาใจเรา มองให้เห็น มันจะเป็นร่มให้เราดำเนินเดินไปในท่ามกลางสายฝนแห่งชีวิตได้ โดยไม่เปียกปอนนัก
เริ่มสร้างร่มที่จะเดินไปในท่ามกลางสายฝน อย่ามัวสร้างร่มขึ้นมาเพื่อให้ฝนมันหยุดตกตามใจตน
เรา..จะได้กลางร่มชีวิตออกเดินไปท่ามกลางสายฝนไปพร้อมๆกัน
ชีวิตเราเป็นผู้เลือกที่จะทำและดำเนิน ชีวิตไม่ไช่เป็นผู้จำนนที่จะต้องโดนกระทำจากสายฝนแห่งตัณหาเสมอไป..
พระธรรมเทศนาวันที่ 15 สิงหาคม 2562
โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
