” เหยียบ..อินตะระเดีย ท่อน 4 “
เมื่อเสียงสาธุคุณในการสวดธรรมจักรฯ 108 จบดังกังวาล
พระลามะแห่งธิเบตต่างก็กระหึ่มเสียงสวดมนต์ต้อนรับ สาธุการอย่างยิ่งใหญ่ในทันที
พวกเขาชื่นชมและชื่นชอบผู้กล้า ที่มีความเพียร
ข้านี่เหน็บแล้วเหน็บอีก กะว่า 108 จบ คงจบลงราวๆบ่ายสามโมงเย็น เพราะข้าสวดอยู่ราวๆประมาณนี้
แต่นี่ ล่อมาทุ่มเศษ เพิ่มมาอีก สี่ชั่วโมง ถือว่าเป็นของแถมไป
มันภูมิใจใช่ใหม เวลาสงครามมันจบลง
จริงๆข้าก็ร่วมรบไปเช่นนั้นแหละ
กระตุ้นให้พวกใจเหยาะแหยะมันพอได้มีใจรบกันบ้าง
รบเสร็จต่างก็ภูมิใจ ชื่อเสียงแห่งการสวดข้ามวันกันในครั้งนี้
มันระบือไกล ข่าวมันแพร่ฟุ้งไปทั่วพุทธคยา ลามเข้าไปถึง พาราณสีโน่น
แม้แต่อารักษ์เทวดา ที่ดูแลพุทธคยา รวมถึงพระยานาคราช ที่เฝ้าสระมุจรินทร์
ต่างก็ส่งกระแสมาขอ ลูกแก้วแห่อัญมณี ที่ผ่านการสวด
แต่ข้าไม่ให้หรอก ข้ายกให้ท่านเหล่านี้ดูแลทั้งหมดเลย ไม่แบ่งเป็นลูกๆอย่างที่ท่านขอมา
พระธิเบตหลายคน ที่เฝ้ารอคอยอย่างอดทน เพื่อมาขอถ่ายรูปร่วม
แต่พอถึงเวลาเราสวดจบ ดันไม่กล้า เพราะพวกเรานี่ มีจำนวนมาก
พวกเขาทึ่ง และแอบชื่นชม แอบเข้ามาถ่ายรูป เข้ามาร่วมสวด เข้ามามีส่วนร่วมกันหลายครั้ง
พวกเขากว่าสองหมื่นคน ที่มาประชุมกัน และกว่าหมื่นสองพันคน ที่ทางธิเบตส่งตัวเข้ามา
ต่างเซงแซและศรัทธาในกลุ่มพุทธไทย ที่สร้างปรากฎการณ์ สวดธรรมจักรฯ อย่างยาวนาน ไม่กินไม่พัก เกิน 10 ชั่วโมง
พวกเขาชื่นชม และน้อบใจ ด้วยความยินดี แม้แต่ผีของพวกเขาที่ตามมา ต่างก็สาธุคุณ
พวกเราได้เข้าไปในอุโบสถพระพุทธเมตตา ความเนืองแน่นของกลุ่มเรา ทำให้เข้าไปไม่ได้ทุกคน
แต่ทุกคนก็ต่างยืนออกันแน่นจากในไปยันด้านนอก
ผู้ดูแลภายในต้อนรับพวกเราอย่างดียิ่ง ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ไม่บึ้งตึงอย่างที่คนไทยชอบเห็น
เพราะเขาชื่นชมที่พวกเราต่างแข็งแกร่ง สามารถนั่งสวดมนต์ไม่กินน้ำกินข้าว
ไม่ขี้ไม่เยี่ยวได้อย่างยาวนานเช่นนี้
เขาเคารพความเพียรที่มี เขาน้อมและอยากเข้ามากอดข้า
ข้าคุกเข่าลงต่อหน้าพระพุทธเมตตา อันเป็นตัวแทนต่อพระพุทธชินสีห์
กล่าวขอขมากรรม และเป็นผู้นำในการตั้งสัจจะวาจาต่อสามโลกให้แก่ทุกคนดังกระหึ่มพร้อมเพียงกันว่า
” ข้าแด่องค์พระพุทธชินสีห์ พระผู้มีพระภาคเจ้า
ข้าพเจ้าทั้งหลาย มาขอกราบขมาลาต่อพระพุทธองค์ ณ.โพธิคยาแห่งนี้
สิ่งใดที่เคยล่วงเกินด้วย กายก็ดี วาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี
ข้าพเจ้าทั้งหลายได้ขอขมากรรมต่อหน้าพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว
การมากราบลาครั้งนี้ จะเป็นการมากราบลาต่อสถานที่แห่งนี้ เป็นครั้งสุดท้าย
ข้าพเจ้าทั้งหลาย จะไม่มีโอกาศได้มากราบลา ณ.ที่ตรงนี้อีกแล้ว
เมื่อหมดจบอัตภาพที่มีกำลังอยู่เช่นนี้
ข้าพเจ้าทั้งหลาย ต้องขอกราบลาพระผู้มีพระภาคเจ้า เพื่อเข้าสู่พระนิพพานในอัตภาพนี้
ขอพระพุทธองค์เจ้า โปรดรอพบรับข้าพเจ้าทั้งหลาย
เพื่อเข้าสู่ประตูแห่งพระนิพพานด้วยเถิด..””
ที่จริงข้าก็นำพูดเยอะอยู่
พูดไปก็ขนหัวลุกตั้งไป
สงสัยท่านคงค้านไว้ ว่าพวกเอ็งทั้งหลาย อย่าเพิ่งข้ามไปๆๆๆ
แต่ช้าไปเสียแล้ว พวกลิงปราวณาไว้เรียบร้อยแล้ว
ที่สำคัญ มันต่างเขียนใบสมัครปักลงกลางหัวใจ อย่างไม่ยอมหวั่นไหวและสั่นคลอนเอาซะด้วย
มันวางมัดจำไปเรียบร้อยแล้ว รอยเลื่อนแห่งหัวใจ มันขยับพร้อมประทุขึ้นมาแล้ว
หลายคนปลื้มปิติ น้ำตาคลอ และภูมิใจ ที่พวกเขาทั้งหลายได้มาร่วมสังฆกรรมร่วมกัน ในคราวครั้งนี้
เมื่อเราทยอยเดินออกมา เหล่าพลังงานที่ได้ติดตามมา และเหล่าพลังงานที่สถิตย์อยู่ที่นั้น
ต่างพร้อมเพรียงสาธุการ เขาภูมิใจ ที่ลูกหลานของเขา ได้เป็นไปในส่วนที่ดี สมดั่งที่เขาได้คาดหวังไว้
ใจพวกเขา เต็มไปด้วยกุศลจิต เมื่อยามแผ่สยายออกไป เหล่าอาทิสมารกายทั้งหลาย
ทั้งที่เป็นญาติเขา ทั้งที่ติดตามกันมา ทั้งที่สถิตย์ที่นั้นหรือที่ไหนๆก็ดี
ต่างได้รับการสาธุโมทนา รับบุญรับกุศลสู่สุคติภูมิกันมากมาย
ข้านี่ที่ยืนนิ่งๆเมื่อออกมา หรือในที่ไหนๆ
เป็นเพราะเกิดการสาธุคุณ จนขนลุกขนพอง
เนื้อหนังนี่ ชาหนึบ วูบวาบ ขนพองสยองเกล้า วิ่งเป็นพลังงานไปทั่วตัว
เมื่อกำหนดแผ่ออกไป พวกเขาก็จะสาธุการระบือขยายกันออกไป
นี่เป็นความยิ่งใหญ่แห่งกุศล ที่เราหลายคน อาจไม่ได้คาดคิดกัน
เมื่อเราสวดธรรมจักร 108 จบ ด้วยความเพียรท่ามกลางความหนาแน่นของผู้มีศรัทธา
เราจะเห็นว่า
เวลาพระภิกษุไทยนำญาติโยมขบวนใหญ่ เดินทักษิณา แล้วเปิดโทรโข่ง ท่องอิติปิโส ภควา ฯ
เดินท่องเรื่อยไป เหมือนเด็กน้อยที่ไร้กำลังเลยทีเดียว
ดูมันเหยาะแหยะ อนุบาล ไม่แข็งแรงทั้งผู้นำและผู้ตามเลยทีเดียว
หากเดินอย่างสำรวม ท่องในใจ จะดูแข็งแรง และน่ายำเกรงมากกว่า
พวกพระธิเบต พวกลามะ พวกจีน พม่า และผู้ศรัทธาอื่นๆ
จึงไม่ค่อยให้ค่า และราคาอะไรต่อพระจากไทยมากนัก
เขาดูว่า เป็นพวกมีตังค์ เจ้าขุนมูลนาย อ้วนท้วน มากศักดา ร่ำรวย โลกสวย
ขาดความเพียร
เมื่อพวกเราไปสวดสร้างความเพียร พวกเขาจึงถามแล้วถามอีกว่า นี่พระลามะหรือ
ไก๊ดพวกเรา ต้องคอยตอกย้ำว่า คนไทยๆๆๆๆๆ
ฮือๆๆ ไอ้เหี้ยยย.. !! ไม่รู้ว่าดีใจหรือจะเสียใจ การเป็นคนไทยในสายตาของพวกมันดี..!!
26 มกราคม 2559 โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
