ผู้ชนะ

*** ผู้ชนะ ***

คนที่ชนะย่อมเป็นผู้ที่แพ้มาก่อน ผู้ที่ชนะจนแข็งแกร่ง ร่างกายย่อมเต็มไปด้วยบาดแผล

บาดแผลเหล่านั้นเป็นบาดแผลที่เกิดจากความพ่ายแพ้ทั้งสิ้น มันถึงจะชนะขึ้นมาได้ ไม่มีใครอยู่ๆชนะขึ้นมาได้หรอกโดยที่ไร้พ่าย

คนที่ชนะโดยการไร้พ่ายได้ มันเป็นแค่ชนะครั้งเดียวที่ฟลุ๊คในการที่จะชนะ ก็ไม่ใช่ว่าจะชนะหรอก มันก็แค่บังเอิญไปชนะ

แต่ผู้ที่พ่ายแพ้ที่มันแพ้อยู่เนืองๆนี้ มันแพ้ด้วยเหตุปัจจัยหรอก มันไม่ได้แพ้ด้วยใจที่มันพ่ายแพ้ หากมันยังต้องการชัยชนะ

หัวใจที่มันไม่พ่ายแพ้ ต่อให้มันพ่ายแพ้ มันก็ไม่เคยคิดจะยอมแพ้

ใจที่มันไม่เคยคิดจะยอมแพ้ แพ้แค่ไหน เขาก็เรียกว่า เป็นผู้ที่ยังตัดสินไม่ได้ว่าเป็นผู้แพ้

ตราบใดที่ใจยังไม่พ่ายแพ้ ชัยชนะรออยู่ที่ปลายทางของผู้ที่พร้อมจะสู้เสมอ เพราะฉะนั้นเราจะเป็นผู้แพ้หรือผู้ชนะ อยู่ที่เรา

เพราะงั้นเราลองฟังผู้น้อยบ้าง เพราะเขาเป็นฟันเฟืองอย่างหนึ่งที่จะทำให้เราเข้าไปสู่ความสำเร็จ

แม้บางครั้งเขาจะทำให้เราต้องพ่ายแพ้เพราะเขา แต่เครียดมันก็พ่ายแพ้ ไม่เครียดก็พ่ายแพ้

เราเอาความเครียดและความพ่ายแพ้นั้นมาเป็นเครื่องหล่อหลอมใจให้เราก้าวไปสู่ชัยชนะดีกว่า

วันหนึ่งพอเราชนะ เราจะรู้ความจริงว่า โลกนี้ไม่มีใครชนะ

มันมีแต่ผู้พ่ายแพ้เพราะชัยชนะที่แท้จริงมันอยู่เบื้องหน้าเสมอ ชัยชนะไม่ได้อยู่ที่อดีต

ในอดีตมีแต่ความพ่ายแพ้และพร้อมจะเป็นผู้ชนะ เราแค่ชนะจากสิ่งที่เราพ่ายแพ้

แต่ชัยชนะยิ่งใหญ่แท้จริงอยู่เบื้องหน้าเรา แล้วเราจะสู้หรือเปล่า

กำลังใจเราสำคัญมาก ท้อแท้สิ้นหวังแค่ไหนก็เหอะ วันหนึ่งที่เรายืนขึ้นมาได้ เราจะได้ก้าวไป ไม่มีใครล้ม

ใจที่พ่ายแพ้ ล้มแล้วมันไม่ลุก มันลืมไปว่า ก่อนที่มันจะยืน มันก็ล้มมาก่อน

กว่าจะยืนได้มันล้มไม่รู้กี่ครั้ง มันถึงยืนได้

เด็กนอนเริ่มจากที่นอนราบไปกับพื้น กว่าจะลุกขึ้นมาตั้งได้ ยืนได้ มันล้มมาไม่รู้เท่าไร แล้วเราจะล้มอีกสักครั้งหนึ่ง มันจะเป็นไรไป

มันแค่หนึ่งในหลายๆ ร้อยล้มที่เราเคยเผชิญมาแล้ว ย่อมดีกว่าเดินตามคนที่เขาชนะ และเราล้มบนหนทางที่เราเดินตาม

เราเห็นเขาประสบความสำเร็จ เราอยากทำ เราเดินตามในแนวทางที่เขาประสบความสำเร็จ

เบื้องหลังเขามีแต่บาดแผล รอยแยก และแผลเป็น แถมบางครั้งมีหอกหักปักตรึงอยู่ด้วย เรามองไม่เห็นตรงนั้น

เรามองเห็นแต่หน้ากากที่มันสวยงามด้วยชัยชนะ แล้วเราก็เดินตามชัยชนะนั่น โดยที่เราไม่เคยพ่ายแพ้ เราไม่มีวันชนะอย่างเขาหรอก

ในความเป็นจริง เราสามารถต่อสู้โลกที่มันเป็นความจริงได้ไหม ในเมื่อชัยชนะที่เราดูว่า เราไม่ต้องการความพ่ายแพ้นั้น มันมาจากเหตุที่มันพ่ายแพ้มาก่อน

คนพ่ายแพ้เยอะๆ ถ้าใจมันไม่ยอมแพ้ ชัยชนะงรออยู่ คนชนะพ่ายแพ้สักครั้ง ก็คือ ไอ้แพ้ คนแพ้มาพันครั้งชนะสักครั้ง ก็คือ ผู้ชนะ

เราอยู่ในอุโมงค์ใหญ่มืดมิด เราเดินท่ามกลางความมืดมิดในอุโมงค์ใหญ่ ความมืดมิดที่มันกว้างใหญ่ สู้ไม่ได้แม้แต่แสงริบหรี่เล็กๆที่อยู่ไกลตรงปลายอุโมงค์

แสงนิดเดียวตรงปลายอุโมงค์ มันยิ่งใหญ่กว่าอุโมงค์ที่เราหลงอย่างยิ่งใหญ่ไม่รู้กี่เท่า

เพราะอย่างนั้น เราควรตั้งจุดหมายให้มันเป็นแสงที่ปลายอุโมงค์ให้ได้ ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่ กำลังใจของผู้ที่ไร้พ่าย คือ ต้องการจุดหมายที่ไร้คอกกั้น

เรา..เดินไปสู่ปลายแสงแห่งอุโมงค์ที่ไร้คอกกั้นด้วยกัน เรา..จะอิสระจากโซ่ตรวนเมื่อไปสุดปลายแห่งแสง..!!

วันที่ 20 มกราคม 2559 โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง

(ถอดจากเทปโดยฝ้าย)