” เหยียบ อินตะระเดีย ตอน 2 “
นี่ว่าถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ ไม่ค่อยว่างจะมานั่งเล่า..
หลังจากที่เหินฟ้ากินเวลากว่า 5 ชั่วโมง พวกเราก็ถึงสนามบินโกลกาต้าสมใจนึก
กว่าจะออกมาจากสนามบินขึ้นรถก็บ่ายโมงเศษแล้ว
รถบัส 4 คันจอดเรียงรายรอรับเรา
อีกคันล่วงหน้าไปก่อนแล้ว เมื่อรู้ว่ากลุ่มร้อยกว่าคนนี่ ดีเลย์หลายชั่วโมง
สองข้างทางอินเดียเปลี่ยนไปจากเดิมเมื่อจากสองปีที่แล้ว และจาก สี่ปีที่แล้ว
ถนนวิ่งได้ราบรื่นขึ้น วิ่งรถทางเดียว สามเลน และกำลังจะขยายถนนอีก
ไม่เหมือนเมื่อสิบกว่าปีก่อนนู้น
กว่าจะถึงพุทธคยา ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อฝุ่นฟุ้งหัวแดงหน้าเหลืองกันเป็นแถว
ความเจริญแห่งถนนหนทาง ทำให้สองข้างทางเริ่มมีความเปลี่ยนแปลงไป
บ้านที่เคยตื่นเช้ามามองเห็นหน้าตากันเพราะห่างแค่ถนนแคบๆคั่น
กลับกลายเป็นคนห่างใกลกัน เพราะถนน หกเลน มันมาขวางความสนิทใกล้ชิดกันซะนี่
ลูกหลานเขา ต่อไปก็จะแปลกหน้ากัน เหมือนอย่างเมืองไทยบ้านฉัน ที่ขาดหน้าหายจากกัน เพราะโดนผ่าสัมพันธ์กัน ด้วยถนนแปดเลน
เรามาถึงพุทธคยาราวสี่ทุ่ม ข้าเรียกทุกคนมาประชุมกันในล๊อปบี้ของโรงแรม
เราไปพักกันที่ โรงแรม พุทธคยารีเจนซี รวมแล้วกว่า 160 ชีวิต
ข้าได้แจงกันถึงเรื่องที่จะสวด ธรรมจักรฯ 108 จบ ที่จะมีขึ้นในวันรุ่งขึ้น
ให้ทุกคนได้พอเข้าใจ
เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย ที่คนกลุ่มใหญ่จะร่วมกันสวดธรรมจักรฯ 108 จบ ภายในสถานที่เดียวกัน
เพราะความอดทน ความเพียร ตลอดจนเวลาและสัจจะ ที่จะลั่นวาจา ณ.ที่พุทธคยานี่ มันเรื่องใหญ่ สำหรับหัวใจของชาวพุทธเช่นเรา
มันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ที่จะเกิดก่อกำเนิดขึ้นมาในหัวใจของทุกๆคนได้ อย่างสมภาคภูมิทีเดียว
เหล่าผีต่างๆนี่ ได้สาธุคุณ ที่ญาติทั้งหลายของพวกเขา ได้กระทำในสิ่งที่กระทำได้ยากยิ่ง
นั่นก็คือความเพียร ที่ต้องใช้กำลังใจสูง
พวกเราหลายคน ตั้งมั่นมาก จะขอทำให้ได้ จะขอทำเพื่อจารึกไว้ในแผ่นดิน
ว่าใจดวงนี้ ตั้งมั่นและมีวิริยะมั่นเพียงพอ ที่จะถากถางร่วมทาง เดินเข้าสู่พระนิพพาน..
ที่โรงแรม เป็นธรรมดาที่จะมีผีอาบังมาคอยต้อนรับ
เสียงร้องบอก จำฉันได้ไหมๆๆๆ วิ่งแล่นเข้าสู่โสตแห่งมโนจิต
ขนหัวงี้ลุกตั้งเย็นเยือก หน้าชาวูบวาบ
ต้องเข้าสมาธิกำหนดจิตแผ่กุศล และชวนเชิญเหล่าผีที่นั้น ให้ได้รับผลบุญที่จะกระทำในการร่วมสวดมนต์ ในวันรุ่งขึ้น ที่ใต้ต้นโพธิคยา
พวกเขาบอกว่า เขารอมานานนับพันปีแล้วที่จะรอร่วมสวดมนต์
แต่ข้าบอกว่า ข้าคงสวดเท่าที่จะมีเสียงเท่านั้น แสบคอและเจ็บคอขึ้นมาเมื่อไหร่ ข้าจะหยุดล่ะ เพราะร่างกายมันไม่ค่อยเหมือนแต่ก่อนแล้ว
หนาวด้วย เชื้อโรคจากผู้คนด้วย และสารพัดเชื้อด้วย ที่ไม่คุ้นเคย ท่านอย่าได้คาดหวังอะไรกับข้ามากนัก
นี่เป็นสิ่งที่พูดไป ก็คงไม่มีใครเชื่อได้ แม้แต่คนใกล้ชิด ข้าก็ไม่ได้เล่าให้ฟัง บอกเพียงแต่ว่า ให้ตั้งใจร่วมสวดกัน ญาติพวกแกมันเชียร์กันอยู่
การสวดมนต์เพื่อแสดงความเพียรนี้ มีความหมายที่ยิ่งใหญ่ แม้แต่ทวยเทพเทวา ยังรอมาร่วมสาธุโมทนา
และได้สัญญาไว้กับข้าว่า
จะไม่ยอมให้ไอ้เชื้อโรคจัญไรตัวใด มาทำลายลำคอและเสียงให้มันเหือดแห้งและเจ็บคอ
ผีอาบังจะเอายามาคอยถูคอให้เอง พระอาจารย์ไม่ต้องห่วง ขอให้สวดไปเลย เต็มที่
ข้าออกจากสมาธิก็ตีสี่ จึงลุกขึ้นมาเตรียมตัวไปที่พุทธยคา
ซึ่งทุกคนก็เตรียมตัวรอกันอยู่แล้วอย่างน่าชื่นชม….!!!
24 มกราคม 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
