ธรรมทั้งหลาย รู้ได้อย่ายึด

เรื่องธรรมนี่ ละเอียดอ่อน ไม่ใช่ว่า เรารู้อ่านจากตำราแล้วจะเข้าถึงธรรม

ตำรานั้นเป็นแค่ช่องทางชี้เดิน ไม่ใช่เป็นตัวสัจธรรม

และเราต่างก็อยู่กันบนทางสมมุติแห่งการชี้เดินซะด้วย

ท่านผู้ทรงคุณ ปฏิบัติอย่างหนักหน่วง ก็เพื่อเค้นตัวปัญญาออกมา

ท่านอาศัยกายนี้ เป็นเครื่องมือ เพื่อมองเห็นความเป็นจริง

แห่ง เวทนา จิต ธรรม ที่มันแสดงตัว

เราอ่านแต่ตำรา เรามองไม่เห็นรูรั่วแห่งเวทนาที่มันปรากฏทุกสาย

เมื่อไม่เห็นหมดทุกสาย การเข้าใจภาวะเรื่องจิตก็เลือนลาง

เมื่อภาวะจิตเลือนลาง ธรรมทั้งหลาย มันก็เห็นไม่ตรงตามความเป็นจริง

เมื่อไม่ตรงตามความเป็นจริง เราก็จะหลงในตัวตนที่ยึดมั่นถือมั่นในสิ่ง ที่รู้ที่เห็นไม่ตรงตามธรรม

นี่คือตัวบอดที่เป็นปัญหา ของผู้ยึดตำรา

เพียงแต่ว่า พวกเขา ไม่ยอมรับความจริงจากใคร

สมัยหนึ่ง ข้านี้เชื่อภาวะมโนจิต เชื่ออยู่ราวๆ ห้าปี

ที่เชื่อนี่ เพราะเกิดจากญานสมาธิที่แก่กล้า

การอยู่ผู้เดียวในป่านานๆ ย่อมดำเนินให้สมาธินี่แก่กล้า

หากบวชเข้ามาเพื่อทำพระนิพพานให้แจ้งนี่ ใจมันเอาจริง

ธรรมชาติไร้ผู้คนหลากหลายนี่ ช่วยให้เห็นภาวะจิตได้ชัด

กำลังมันก็มาก มันรู้เห็นนั่นนู่นี่ ที่ไม่เคยพบเคยเห็นหรือมีในสัญญา

ที่สุด…ก็พบเจอเทวดาในสมาธิ ในวันที่จิตภายในแจ้งสว่างโพลน

เทวดาท่านเก่งมาก ตอบคำถามธรรมให้แก่ข้าได้ทุกอย่าง

เราคุยกันทุกคืนทุกวัน ในธรรมที่ข้ายืนยันด้วยตัวเองไม่ได้

ท่านเทวดาจะเป็นผู้ช่วยยืนยันให้ ด้วยเหตุด้วยผลที่ข้าเข้าใจ

ที่สุด… ข้าก็เกิดความชำนาญในการติดต่อกับท่านเทวดา

เมื่อมีใครถามถ้อยคำหรือข้อความ ข้าก็กำหนดจิตถามท่านเทวดา

ท่านเทวดาก็จะตอบคำถามให้ทุกเรื่อง

เป็นเช่นนี้มาหลายปี จนในที่สุด ข้าก็จับได้ว่า

เทวดาที่มาตอบธรรมให้ข้านี้ มันไม่มีจริง

ที่มีเกิดจากอำนาจสมาธิ มันก่อรูป ด้วยเหตุแห่งวิญญานรู้ภายใน

เพราะการปรุงแต่งแห่งสังขาร ทำให้เกิดวิญญานคือความรู้ซ้อน

วิญญานนี้ปรุงแต่งนามรูปขึ้นมาเป็นรูปเทวดา

ข้าจึงสามารถอาศัยอายตนะทางโสตและมโนในการผัสสะ

ความรู้อันเป็นสมมุติในเวทนาทั้งหลายมันจึงเกิด

นี่..ความหลงอันเกิดจากนิมิตเทวดา หากปัญญาไม่เท่าทัน

มันก็จะกลายเป็นอุปกิเลส เป็นตัวกั้นความดี ที่จะดำเนินทางไปสู่จุดหมาย

เมื่อใจมันรู้เท่าทันตามความเป็นจริง เทวดาก็หายไป

เทวดานี้ ก็คือใจเราเองที่มันสร้างรูปนามขึ้นมา

นี่..คนที่ปฏิบัติธรรมหากไร้ปัญญาหรือครูบาอาจารย์ผู้ชี้แนะมันก็จะหลง

ยิ่งเรื่องจิตนี่ หลงกันได้ง่าย

มันจึงเป็นเรื่องน่าขำและตลกอย่างมากๆ สำหรับคนที่ยึดตำรา

แล้วมาอวดเบ่งธรรม อวดว่าตนมีธรรม เอาธรรมไว้ทิ่มแทงคนทั้งหลาย

แต่ไม่เคย เอาธรรมทั้งหลายนั้น มาทิ่มแทงใจตน

นี่..ความตอแหลที่หลงเชื่อใจ และโดนใจมันหลอกเข้าให้ โดยไม่รู้ตัว..!!

พระธรรมเทศนาจากบทธรรม เรื่อง *** ถ้าไม่เท่าทัน ก็หลงในตอแหล *** ณ วันที่ 25 มิถุนายน 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง