เห่ยๆ หวัดดี ทำไรกัน ลูกศิษย์ : กราบนมัสการครับ / ค่ะ พระอาจารย์ : ข้ายังไม่ได้ผูกเสาเลย เฉพาะเหล็กผูกเสา สองตันกว่า ร้อยกว่าเส้น เสาขนาด 1.70? 1.70 เมตรน่ะ เสาที่ทำฐาน สี่แสนเศษ เสานี้ ข้าเป็นต้นบุญ เราต้องใช้หินสองคันรถ ทรายหนึ่งคันรถ ปูนราวๆ 140 ลูก มาข่วยขนหินขนทรายด้วยไอ้น้อง นี่ เฉพาะที่จะเทวันที่จะถึงนี้ ในวันเท เราจะฝังลูกนิมิตกันตามประเพณีพิธี อันว่าลูกนิมิตนี่ หมายถึงเครื่องหมาย ว่าตรงนี้ เป็นเขตสำคัญของเราเหล่าสงฆ์ สมัยก่อน เรากำหนดจาก ต้นไม้ ภูเขา ลำธารอะไรอย่างนี้ เป็นนิมิตหมาย เป็นเครื่องหมาย ที่กำหนดเป็นเครื่องหมาย ก็เพื่อให้แยกออกจากกัน จากเขตแดนของชาวบ้าน ให้เป็นที่เจริญ สังฆกรรม เป็นเครื่องหมายอาณาเขตว่า สถานที่ตรงนี้ เป็นเขตแดนแห่งสงฆ์ ที่จะใช้ทำ สังฆกรรมร่วมกัน ต่อมา ก็ใช้ก้อนหินสกัดให้กลมๆ ฝังเป็นเครื่องหมาย ลูกนิมิตนี่ เขาสมมุติกันขึ้นมาในภายหลัง เป็นการสมมุติเป็นสีมา คำว่า สีมา ก็คือ เขตแดน เขาเอาก้อนหินเป็นเขตแดน เพราะก้อนหินมันหนักและคงทน จึงนิยมนำมาเป็นหลักสีมา เมื่อฝังลงไปแล้ว คนไม่รู้ก็เดินเหยียบย่ำด้านบน คนที่ถือสา หาความก็คิดว่าไม่เป็นอันควร ก็เลย ทำตำแหน่งขึ้นมาเพื่อให้ว่า ตรงนี้เป็นจุดฝั่งลูกนิมิตนะ ตำแหน่งนี้ เขาเอาหินสลักที่เรียกว่า ใบเสมา ตั้งขึ้นมาให้รู้ตำเหน่ง อาณาเขต การฝังลูกนิมิตนี่ เรียกอีกอย่างว่า เป็นการผูกพัทธสีมา เพื่อเป็นการชี้เขตแนวแห่งสงฆ์ ใช้เป็นที่ทำสังฆกรรม ภายหลังการตกแต่งใบเสมา ให้ดูอลังการทำเป็นลวดลายดูสวยงามขึ้นมาอีก ตามความคิดนิยม ลูกนิมิตนี่ เราใช้กัน 9 ลูก แบ่งออกไป แปดทิศ ลูกที่ 9 ไว้ตรงกลาง ลูกนิมิตแต่ละทิศนี่ เขาก็สมมุติความหมายอีก เป็นการเพิ่มความขลังให้มันดูเท่ห์ๆ เขาบอกว่า ลูกนิมิตที่ใช้ฝังตามทิศต่างๆ นี้ มีผู้เปรียบว่าเป็นเสมือนองค์พระพุทธเจ้า และพระอรหันตสาวกสำคัญ นี่เขาเปรียบกันมาอย่างนี้ กล่าวคือ ลูกนิมิตที่ฝังทาง ทิศตะวันออก หมายถึง พระอัญญาโกณฑัญญะ ซึ่งได้ชื่อว่า ผู้รู้ราตรีกาลนาน คือ มีความรู้มาก ผ่านโลกมามาก และเป็นผู้บรรลุธรรมต่อจากพระพุทธองค์เจ้า นี่ทิศแรก ทิศตะวันออกเฉียงใต้ หมายถึง พระมหากัสสปะ ผู้ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ทรงธุดงค์คุณ ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ หมายถึง พระราหุล ผู้เป็นเลิศทางการศึกษา ทิศใต้ หมายถึง พระสารีบุตร ผู้เลิศในทางปัญญา ทิศเหนือ หมายถึง พระโมคคัลลานะ ผู้เลิศทางฤทธิ์ ทิศตะวันตก หมายถึง พระอานนท์ ผู้เลิศในทางพหูสูต ทิศตะวันตกเฉียงใต้ หมายถึง พระอุบาลี ผู้เลิศในทางวินัย และ ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ หมายถึง พระควัมปติ ผู้เลิศในทางลาภและรูปงาม ส่วนลูกกลาง เป็นความหมายแทนองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า นี่ ความหมายของลูกนิมิตที่เขาสมมุติๆ กันมา ที่จริงมันก็ไม่มีอะไรมาก เรามาถือมาทำให้ขลังกันเปล่าๆ ทั้งๆที่เป็นแค่จุดกำหนดเขตแดนเท่านั้น ใบเสมาที่เป็นสัญลักษณ์อยู่หน้าโบสถ์ นั่นแหละตรงนั้น เป็นตำแหน่งฝังลูกนิมิต ใต้ใบเสมาเป็นก้อนหินดำลูกกลมๆ ขนาดเท่าบาตรฝั่งอยู่ และวัดตามบ้านนอก ชอบเอาเหตุแห่งการปิดทอง ฝังลูกนิมิตนี้ เป็นการหาแดกประจำปี มันปิดทองได้ปิดทองดีทุกปี บางวัด ปิดทองกันตั้งแต่เป็นสาวรุ่นยันเหี่ยวเป็นสาวแก่ มันก็ยังไม่ยอมเอาไปฝัง มันหลอกแดกชาวบ้าน เพื่อหาตังค์ ปิดทองลูกนิมิตหาต้งค์นี่ มีทุกปี โบสถ์เก่าจนจะพังมิพังเหล่ มันก็ยังจะปิดทองฝังลูกนิมิตยังไม่เสร็จ แล้วคนก็บ้าเอาหวายที่คล้องลูกนิมิต มาเป็นของดี บางวัดทำมีดตัดลูกนิมิตขายแดกอีก มันเป็นมหกรรมหลอกแดกหาตังค์ของชาววัด แต่คนก็เชื่อกันมาอย่างยาวนาน มันโดนย้อมโดนเสี้ยมสอนมาอย่างนี้ พุทธเรามันจึงเป็นศาสนาที่มากพิธี ยิ่งนับถือก็ยิ่งหลง เพราะเราชอบล่อด้วยความขลังและวัตถุ เรามักหลงและพร่องทางความเชื่อ เรื่องโง่นี่ ไม่เกี่ยวกับระดับชั้นใบปริญญา ป.4 หรือด๊อกเตอร์ มันก็โง่พอกัน หากบ้าของขลังบ้าพลัง วันเทฐานนี่ ข้าก็จะเอาลูกนิมิตลงฐาน ที่จริงก็แกล้งทำๆ ไปงั้น ไม่อยากให้คนขึ้นไปเหยียบ อยากดูความตื่นตัวของคน ว่าจะให้ความสำคัญกันขนาดไหนในเรื่องเหล่านี้ มาช่วยกันขนหินทราย ได้บุญกว่าเยอะ ที่จะเอาลูกนิมิตลงฝัง ไม่มีหินปูนทรายก็ไม่ต้องฝังกันละ ลูกนิมิตข้านี่ เป็นควอซท์กลมๆลูกเล็กๆ เป็นนิมิตหมายทางจิตไม่ได้ทำเป็น นิมิตเพื่อเป็นเขตทำสังฆกรรมอะไร ตรงนั้นข้าจะตั้งเป็นศูนย์รวมของเหล่าองค์พระ ที่จะเก็บรักษาไว้ให้ลูกหลานในอนาคต ข้ามันพวกหมอผีเก่า ต้องวางกลวางหมากวางคาถาขู่พวกที่จะมาขโมยทรัพย์สินของแผ่นดิน จะขู่ได้รึเปล่าก็ไม่รู้ พอมันเข้ามาในเขตแดนนี้ปั๊บ มันก็จะชักแหง็กๆๆ นี่ ข้ากะแช่งไว้อย่างนั้น ข้าทำลูกนิมิตนี่ เพื่อเป็นตำแหน่งเสาเอก เพื่ออัญเชิญเทวดาลงมาประจำทิศเฝ้าเสา เพราะเสานี้ เป็นเสาเอก สูงลิ่วขึ้นไปค้ำยันถึงเศียรองค์พระ เป็นกุศโลบายทางจิต ที่ทำตามสืบๆ กันมา แต่คนที่ใจยังพร่อง ก็นำมาเป็นที่ตั้งแห่งใจได้ ว่าได้เป็นผู้ฝังลูกนิมิต เอาไว้ที่มุมเสาของแต่ละทิศ มันเป็นสมมุติอย่างหนึ่ง ที่ทำแล้ว สบายใจที่ได้ทำ ที่เราทำ เป็นการฝังลูกนิมิต เพื่อแสดงอาณาเขตการวางเสาเอก แต่ข้าก็มีเจตนาของข้าแหละ ผีเขาบอกให้ทำก็ทำน่ะ อะไรที่ไม่ใช่คนก็เรียกผีละวะ ผีแถวนี้แหละ เมื่อมีนิมิตหมายเขตแดนให้ผีรักษา ผีก็จะรักษาไม่ให้เขตแดนนี้ ใครมาทำลายได้ง่ายๆ ตามเจตนาของเหล่านักบุญ แม้จะดูเป็นเรื่องงมงาย แต่ข้าก็ทำเพราะเป็นเปลือกอย่างหนึ่งในการรักษา ไม่ใช่เอะอะก็ค้านตะบี้ตะบัน ขวางความเชื่อของใคร โลกเขาชอบ เราก็ว่ากันไปตามโลก เราว่าตามโลกด้วยความรู้ กับว่าตามด้วยความหลงนี่ มันแตกต่างกัน การแทะเสาปูนนี่ มันเป็นเรื่องโง่สิ้นดี แต่หากโลกเขาแทะข้าก็แทะอย่างโลก แม้มันจะเป็นเรื่องโง่ๆ อย่างที่โลกไม่เข้าใจก็ตาม นี่เพราะเรามันยังอยู่ด้วยกันกับโลก หนอนที่เสือกมีปัญญาระลึกได้ว่า ไอ้ที่แดกๆอยู่นี่มันเป็นขี้นะโว๊ย หนอนที่โง่ ก็จะไม่แดกขี้ ถ้ารู้ว่าที่มันแดกเข้าไปนี่คือขี้ นี่มันจะไม่แดกละขี้ หนอนที่มันฉลาด หากมีปัญญารู้ว่านี่คือขี้ที่มันกำลังแดก มันก็ยินดีที่จะแดก เพราะมันรู้ว่ามันเสือกเกิดเป็นหนอน ไม่ใช่เป็นเทวดาที่ไหน เกิดมาเป็นหนอนแดกขี้ ก็ต้องแดกขี้ จะไปแดกพิซซ่าแทนได้ไง และพึงมีสติเรียนรู้ใจเอาไว้ ว่าต่อไป อย่าไปทำความเฮงซวยอะไร ให้ต้องกลับมาเป็นหนอนที่ต้องมาแดกขี้กันอีก เออ คืนนี้ว่ากันแค่นี้ พรุ่งนี้จะทำงานต่อ พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
