*** “รบกับใจ เพื่อชัยชนะที่ยากยิ่ง” ***
ขอสาธุคุณ กับทุกท่าน ขอให้เจริญและร่ำรวยๆๆๆ การเป็นนักบวชนั้น ต้องใช้กำลังใจสูง ใครคิดว่า การบวชนั้นเป็นการสบาย เข้ามานั่งกินนอนกิน
สวดมนต์ทำสมาธิ ทำศาสนพิธี รับตังค์ สะสมเงิน มันก็ได้แค่เอาตัวมาบวช ไม่ได้ธรรม เป็นได้แค่เห็บพุทธ ที่เกาะหนังหมา
ที่บวชกัน เขาบวชเพื่อเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งเพื่อสืบทอด พุทธศาสนาด้วยการโกนหัว ห่มฝาด ให้รู้ว่านี่คือ พระ
พระที่บวชมาสืบทอดจารีตประเพณี ท่านก็เรียนรู้และว่ากันไปตามตำรา และว่ากันไปตามพระธรรมวินัย เพื่อสืบทอดจารีตประเพณีที่ดีงาม เป็นเยี่ยงอย่างให้ตนเองและผู้อื่น นี่..ท่านก็ทำไป
แต่ก็มีบางประเภท ที่บวชเข้ามาเพื่อการปฏิบัติ เพื่อหาทางแก้ข้อสงสัย ไอ้ประเภทนี้ คงจะไปบังคับไม่ได้ ว่าจะต้องเป็นไปตามวิสัยโลกเขาว่าตามตำรา
พระประเภทนี้ บวชมาเพื่อแสวงหาความพ้นทุกข์และแก้ข้อสงสัย ส่วนใหญ่จึงไม่ได้เป็นไป ตามหลักธรรมวินัย เป็นไปตามโลก หรือเป็นไปตามใจตนเอง
หากว่ากันตามธรรมวินัย ว่ากันตามโลก การทดสอบภูมิจิตตนย่อมเกิดขึ้นยาก เพราะติดพระธรรมวินัย ติดอภิธรรม ติดขนบธรรมเนียม ติดจารีตประเพณีตามที่โลกเขาว่า
การจะฝ่าฟันก็ต้องย่อมใช้กำลังใจสูง เพราะคนเขาไม่ชอบใจ คนเขาด่าให้ ว่าฝืนใจและแหกกฏที่เขานิยมกัน
ก็ในเมื่อตั้งใจบวชแล้ว มันก็มาตายแหละวะ ทำไมจะต้องเป็นไปอย่างโลกเขาว่า ยังไงก็ตายไปจากโลกอยู่แล้ว จะอยู่เพื่อให้โลกชื่นชมไปทำไม ใครจะด่าใครจะชังไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาใส่ใจแสวงหา
เมื่อแหกวงล้อมออกมาได้ ทั้งๆ ที่อยู่ในวงล้อม มันก็อิสระมากขึ้น ในหัวใจที่มันเอาจริง เมื่อเอาจริง มันก็ได้จริง เพราะความจริงมันอยู่ฟากตาย หากมากลัวตาย และห่วงคนชมอยู่มันก็ไม่ได้ชื่นชมความจริง
โกนหัวแล้ว มันทิ้งโลกแล้ว หากมัวเกรงใจโลก มันจะเสียเวลา เวลามันมีน้อย ก็ต้องเร่งเดินหน้า เอากันให้ตายกันไปข้าง นี่..เมื่อกล้าเผชิญจริง มันก็เจอของจริง เพราะข้าศึกมันฝังลึกอยู่กลางใจดวงนี้ ไม่ได้มีข้าศึกที่ไกลออกไปที่ไหน
เมื่อได้รบ มันก็มีผู้พ่าย และผู้ชนะ และเราเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้ชื่อว่า ได้รบ เราบวชแล้วได้รบกันรึยัง
แน่นอน …รบล้านครั้ง ย่อมพ่ายทั้งล้านครั้ง แต่เคยรบมั่งรึยัง รบทั้งๆ ที่แพ้เคยไหม
การรบที่รู้ว่าแพ้ เป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ ที่ก่อเกิดขึ้นมาในใจ ที่สุด อาศัยความพ่ายแพ้ แต่ก็รบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใจมันก็ชินกับความพ่ายแพ้ มันแพ้จนไม่เหลืออะไรมาบอกว่า นี่กูแพ้
ความพ่ายแพ้ที่มากมาย รวมใจจนกลายเป็นความชนะที่ใหญ่ยิ่ง เพราะใจมันไม่เคยแพ้ ทั้งๆ ที่แพ้
ที่สุดผู้แพ้ก็คือ ผู้ที่เคยชนะ มันพ่ายต่อผู้แพ้ ที่ไม่เคยยอมแพ้ ความพ่ายแพ้นี้ เป็นเส้นทางหนึ่งที่ดำเนินไปสู่หนทางแห่งชัยชนะ
ความพ่ายแพ้ที่สะสมมาอย่างยาวนาน ที่สุด มันก็แพ้อย่างผู้ที่ชนะ และข้าเองก็ได้ชนะมัน ชนะใจที่มันมีแต่ความ…พ่ายแพ้
ไม่มีสงครามใดที่จะชนะได้ยากยิ่ง ยิ่งกว่าสงครามใจ เรารบกับใจตนเองมันยากยิ่งที่จะชนะ
ซักครั้ง…ขอให้ชนะ เราชนะใจเราซักครั้งแล้วหรือยัง การชนะสงครามที่ยิ่งใหญ่ คือการชนะใจที่มันไหลไปตามกระแสได้ด้วยสติและปัญญา
ข้าศึกมันมีมารอบด้าน ต้านทานมันได้ไหม เป็นธรรมดา บาดแผลย่อมหลากหลายท่ามกลางการรบในสงคราม
มัวกลัวเจ็บ มัวกลัวบาดแผล สงครามแห่งชีวิตครั้งนี้ เราต้องแพ้มันอีกครั้ง
ขอให้มีใจยืนหยัดยืนยัน ว่าครั้งนี้ แม้ล้มลงกี่ครั้งก็จะสู้
นี่ แม้ยังไม่ชนะ แต่ใจมันก็ไม่ยอมแพ้ การที่ใจไม่ยอมแพ้ เป็นชัยชนะที่ก่อหน่อผุดออกมาท่ามกลางใจดวงนี้แล้ว
เราแพ้มานับอสงไขย จะเป็นไรไป หากทุ่มสุดตัวแล้วยังแพ้พ่ายอีก มันเป็นเรื่องเล็กน้อย
ข้านำทัพออกศึกเอง ตามมาเหอะ สู้ทั้งที่แพ้ นี่เป็นหัวใจที่มีชัยชนะ มันชนะที่ได้สู้
ขอซักครั้ง ขอเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ ข้าขอตายในสนามรบจะสู้ ด้วยหัวใจที่ไม่ยอมแพ้
มาร่วมสู้ภัยด้วยหัวใจที่ไร้พ่าย ร่วมกันเถอะ ขอชาตินี้ชาติเดียว ขอรบกันจริงๆซักครั้งจะได้ไหม ขอซักครั้ง แค่ครั้งเดียว ที่จะมาร่วมรบในสงครามที่เคยแพ้ เพื่อชัยชนะที่ได้รบอย่างยิ่งใหญ่ ในสงคราม…!!
เช้านี้หวัดดีจ้า มีกิจธุระซะแล้ว ขอสาธุคุณทุกคน ขอให้ร่ำรวยๆๆๆๆ เจริญยิ่งๆ ขึ้นไป
************************************
พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง ธุดงค์กับการใส่ผ้า บังสุกุล
ณ วันที่ 9 กันยายน 2557
โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
