*** “อย่ากู่ร้องเรียกหาให้ใครมาช่วย ชีวิตต้องช่วยตัวเอง” ***
ขอสาธุคุณยามเช้า
มองเห็นลูกเป็ดน้อยที่ขาดแม่
ดูเหมือนแย่ แต่มันต้องสู้
มันเข้ากลุ่มเพื่อนไม่ได้มันต่างแม่
มันโดนรังแก ร้องไห้อย่างโดดเดี่ยวทุกวัน
มาวันนี้ มันหยุดร้อง มันเข้าใจแล้วว่า
ชีวิตมันต้องเดินต่อไปตามลำพังและโดดเดี่ยว
มันยอมรับความจริง
ไม่จมแช่กับความคิดและรู้สึกโดดเดี่ยว
ที่ร้องเพรียกหาอะไรไม่รู้อยู่ทุกวัน
มนุษย์ก็เหมือนกัน อย่าได้อายเจ้าลูกเป็ดเชียว.
ชีวิตที่มีแต่ความคิด
และไม่กล้าที่จะเดินออกมาเผชิญชีวิต
ตามลำพังด้วยกำลังตนเอง
ชีวิตก็จะอ่อนแอเช่นนั้น
ไปตลอดชีวิต
มนุษย์ทุกคน
มีเรี่ยวแรงมากพอ ที่จะเดินได้เอง
ด้วยถ่านชีวิตของตัวเอง
เป็นแต่ใจที่อ่อนแอ
และกลัวเกรงจะล้ม
อย่างโดดเดี่ยวนี่แหละ
มันเป็นโซ่ตรวนฉุดรั้งไว้
ไม่ให้เดินออกไปได้ไกล
วันหนึ่ง เราต้องเดินจากออกไป
แต่เพียงลำพังผู้เดียวอยู่แล้ว
หัดสร้างหัวใจให้มันแข็งแรง
ซ้อมการจากเอาไว้
เมื่อถึงเวลา
มันจะได้ไม่เจ็บปวดใจ
และทนกับมันได้
ทุกคนอยู่ลำพังได้
ที่อยู่ไม่ได้ เพราะใจมันหวัง
แต่จะอิงแอบแต่ผู้อื่น
คนที่อ่อนแอ
แน่นอน..โลกมักย่ำยี
และมีที่ยืนเพียงแค่ระยะ
ของโซ่ตรวนชีวิตเท่านั้น
หากมองไปไม่เห็นใคร
พึงเหลียวหลังมองใครๆ
ที่เราทิ้งเขาไปบ้างก็ได้..
การคลายความกังวลด้วยความเข้าใจว่า
ธรรมดาของโลกย่อมเป็นเช่นนี้
เมื่อไหร่ที่ใจคลาย ความเจ็บปวดแห่งใจย่อมทุเลาเบาบาง
ดุจหินที่เราคลายจากการกำแน่นในมือ
ชีวิตเดินไปแม้มันขรุขระบ้างก็ให้รู้ว่ามันขรุขระ
แต่เมื่อตั้งใจเดิน เราก็พึงเผชิญกับมัน
อย่าลืม..ความขรุขระมันก็คือ สิ่งที่อยู่ใต้ตีนเรานี่เอง ใช่ว่าจะอยู่บนหัวเราซะหน่อย
พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 6 มกราคม 2563
โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
