วิญญานที่ฆ่าตัวตาย

**** “วิญญานที่ฆ่าตัวตาย” ****

ข้าเล่าเรื่องผีดีกว่า

ชอบละซิเด็กๆ

ผีที่ว่านี่

เป็นผีที่เขาฆ่าตัวตาย

ยุคนี้เป็นยุคบีบคั้น มีคนถามมาถึงข้ามากมาย

เกี่ยวกับตัวพวกเขา ที่อยากฆ่าตัวตาย

หลายคน อยากฆ่าตัวตาย

เพราะหาทางออกไม่เจอ

ชีวิตตนตีบตัน เกี่ยวกับชีวิตที่มี

พวกนี้อ่อนแอและท้อถอย

เมื่อเผชิญความไม่ได้ดั่งใจ

ต่างก็เลือกที่จะฆ่าตัวตาย

ข้าก็ยุให้มันฆ่าตัวตาย

บอกให้ไปตายๆซะ

มาโอดครวญกะข้านี่

ข้ารำคาญ

สมควรไปตายจริงๆ

คือมันไม่ฟัง

ยกตัวอย่างอะไรก็ไม่ฟัง

มันอยากให้ข้าฟังมัน

ข้าก็เลยอยากฆ่าตัวตาย
เพราะขี้เกียจทนฟังพวกมันนี่แหละ

คนพวกนี้นี่

มีใจอ่อนแอ

ไม่ค่อยทนต่อสิ่งไร

พวกที่อยากฆ่าตัวตาย

เป็นพวกอ่อนแอทางปัญญา

มันไม่รู้กันว่า

เมื่อมันฆ่าตัวตาย

มันก็จะต้องฆ่าตัวตายทุกๆชาติ

สมัยหนึ่ง

ข้าพักอยู่บนภูเขามะกูด

มีเหล่าชีกลุ่มหนึ่ง

เล่นไสยศาสตร์

พวกมันทำของใส่ให้ข้ากิน

สมัยนั้น ข้าไม่ค่อยระวังอะไรเท่าไหร่

และคิดว่า สิ่งเหล่านี้นี่ มันไม่มี

ข้านี่

โดนมนต์ดำใส่ในอาหาร

เมื่อกินเข้าไป

มันทำให้ข้านี่ เหม็นกลิ่นศพไปทั้งตัว

คนอื่นได้กลิ่นเปล่าไม่รู้

แต่ข้านี่ รู้สึกได้ว่าอังสะที่ข้าใส่

มันมีแต่กลิ่นศพ

มันทำให้ข้านี่ไร้เรี่ยวแรง

เดินเหินไม่ค่อยได้

ไม่อยากปฏิบัติธรรม

เบื่อหน่าย แต่ข้าก็ฝืนได้

แต่ไอ้น้องคนหนึ่ง

ที่มารับใช้ข้า

มันโดนเข้าไปเต็มๆ

มันโดนผีเข้า

ทั้งวันมันจะนอนซมอยู่แต่บนยอดเขา

กลางคืนมันจะแข็งแรง กระฉับกระเฉง

เดินไปเดินมา จนข้าไม่ต้องพักผ่อน

ข้าเองเรียกมันมาคุย

ถึงได้รู้ว่ามันโดนผีสิงอยู่

ข้าถามเจ้าผีที่สิงว่า ผีแกมาจากไหน

มันบอกว่า

พวกชีเอามันมา

เอามาลองของกะข้า

แต่ผีมันทำอะไรข้าไม่ได้

มันทำได้แค่เกาะไปตามอังสะเท่านั้น

แต่เจ้าเด็กหนุ่มนี่ มันบังคับได้

ผีมันก็เลย สิงเจ้าหนุ่มนั่นซะ

ข้าถามว่า ไปสิงเขาทำไม

ทำไมไม่ไปอยู่ในภพภูมิที่เขาอยู่เป็นสุขๆกัน

มันบอกมันไปไม่ได้

มันเองก็ถูกจองจำไว้ด้วยมนต์ตรา

มันขืนมนต์ตราที่ตรึงมันเอาไว้ไม่ได้

ข้าถามว่า

แล้วบุญกุศลอะไรไม่มีเลยหรือ

ถึงไม่สามารถสลัดหลุดออกไปจากมนต์ตรานี้ได้

มันบอกว่า

ออกไม่ได้ เพราะกำลังมันอ่อนแอ

ข้าจึงบอกว่า

งั้นข้าจะส่งบุญส่งกุศลที่ข้าทำให้ผีนี่ทั้งหมด

มันก็บอกว่า

มันรับไม่ได้

กระแสมา

แต่มันรับไม่ได้

ข้าถามว่าติดขัดอะไรถึงรับไม่ได้

แค่เปิดใจยอมรับก็รับได้แล้ว และมีกำลังทันที

ผีมันบอกว่า มันน่ะเปิดใจยอมรับ

แต่กำลังมันก็รับไม่ได้

มันคว้าความเป็นทิพย์ไม่ได้

ที่มันรับอะไรไม่ได้นี่

ต้นเหตุเลยก็คือมันเป็นผีที่ฆ่าตัวตาย

มันผูกคอตาย

มันตายเพราะความเจ็บช้ำน้ำใจ

เมื่อสมัยตอนที่มันยังมีร่างเป็นมนุษย์

เพราะใจที่มันอ่อนแอ

และพ่ายแพ้ต่อกระแสบีบรัด

มันข้ามอารมณ์ที่แสดงออกมาไม่ได้

มันเลือกที่จะฆ่าตัวตาย

และการตายของมัน

ทำให้มันเป็นสัมภเวสี ที่ไม่มีที่ไป

มันทำลายรูปตัวมันเอง

มันจึงไม่มีรูปอยู่อาศัย

พวกหมอผีทางอีสาน

เรียกวิญญาณมันออกไปขังไว้ในรูปอื่น

มันขัดขืนไม่ได้

ที่ขัดขืนไม่ได้

เป็นเพราะมันเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนแอมาก่อน

สมัยเป็นคน

ใครพูดอะไร ว่าอะไรนี่มักทนไม่ได้

เพราะใจที่อ่อนแอนี่แหละ

ทำให้มันคิดฆ่าตัวตาย

ตายเพราะไม่ได้ดั่งใจ

คิดว่าตายไปแล้ว

มันจะได้สิ้นๆเรื่องกันไป

ปรากฏว่า มันไม่จบ

มันไม่เคยจบอะไรเลยตั้งแต่ตาย

พอตายแล้วก็ยังโดนมนต์ดำอ่อนๆ เรียกตัวคุมขังไว้อีก

ไปไหนไม่ได้

เมื่อเขานำมาปล่อยไว้ที่นี่

มันก็ต้องมาเฝ้าที่นี่

มันเป็นผีที่มีแต่ความทุกข์

มันมีแต่ความทรงจำในสมัยมนุษย์ที่เป็นทุกข์

เมื่อเป็นผี

มันก็เลยเป็นผีที่มีแต่ความทุกข์

มันเองก็เพิ่งรู้ว่า กายไม่รู้เรื่องอะไร

มีแต่ใจมันนี่แหละ

ที่ทุกข์จนเป็นบ้าเป็นหลัง จนต้องตัดสินใจทำลายกาย

พอตายแล้ว มันก็ยังทุกข์เหมือนเดิม

ทุกข์ไม่เปลี่ยนแปลงเลย

และสู้อะไรก็ไม่ได้

กำลังใจมันไม่มี

เขาจูงไปทางไหนก็ต้องไป

ให้มาอยู่ในอาหารก็ต้องมาอยู่

ใครกินเข้าไป ก็อาศัยรูปนั้นๆแสดงออก

นี่ผีมันบอกว่าทำอะไรข้าไม่ได้

มันเลยมาสิงอยู่กับเจ้าหนุ่มนี่แทน

เมื่อมาสิง

มันก็หิว

มันอยากกินอะไรๆที่มันเคยมีความทรงจำ

มันอาศัยรูปผู้อื่น

มันบอกมันหิว

มันจะอาศัยเจ้าหนุ่มนี่แหละหากิน

ข้าจึงถามว่า จะให้ข้าช่วยอะไรไหม

และออกไปจากเจ้าหนุ่มนี่เสีย

มันบอกว่า มันไม่ไปไหน

มันไม่รู้จักใคร

มันไปไหนไม่ได้

มนต์มันรัดตรึง ไม่ให้มันไปไหนมาไหนได้

ข้าบอกว่า ข้าจะคลายมนต์ให้เอง

แกจะได้ไปอยู่ในภพภูมิของแก

พอมันรู้ว่าข้าคลายมนต์ได้

มันก็รับปากว่า

หากมันเป็นอิสระจากมนต์รัดตรึงได้

มันจะไปในที่ๆมันอยากจะไป

มันบอกว่า เมื่อมาเป็นจิตวิญญาน

มันมีความทรงจำอย่างหนึ่ง ที่ระลึกได้

มันบอกว่า ที่มันฆ่าตัวตาย

มันเป็นวิบากอย่างหนึ่งที่มันเองก็ไม่เข้าใจ

รูปก่อนหน้านี้

มันก็ฆ่าตัวตาย

มันระลึกไปได้แค่ไหนในความทรงจำ

มันก็พบว่า มันฆ่าตัวตายมาแทบทุกชาติ

ไม่รู้จะแก้อย่างไร

มันมีเหตุให้มันต้องตัดสินใจ ฆ่าตัวตาย

ข้าบอกว่า แกมันขาดปัญญา

ผู้ที่ขาดปัญญา

มักตัดสินทุกอย่างด้วยอารมณ์

เป็นผู้มากด้วยตัณหา

อยากให้ได้ดั่งใจ แต่หาทางออกไม่เจอ

โดนเขารังแก โดนเขาบีบคั้น

โดนเขากระทำ โดนเขาย่ำยี

มันเป็นวิบากที่จะต้องเผชิญ

แต่ไม่เข้าใจว่าต้องเผชิญวิบาก

วิบากเป็นผลจากที่ตนเองนั้นแหละได้กระทำเอาไว้

แต่เพราะขาดปัญญา

จึงมักโทษผู้อื่น

โทษฟ้า โทษแผ่นดิน

เมื่อข้ามวิบากอันเป็นโจทย์ชีวิตไม่ได้

ใจที่พ่ายแพ้ มันก็เลือกที่จะตัดรอนชีวิต

และชีวิตในวิถี มันก็จะวนเวียนกลับมาด้วยความทุกข์ เช่นนี้อีกเสมอ

จนกว่าจะมีปัญญา ผ่านพ้นวิบากนี้ไปได้

เจ้าผีนั่งฟังน้ำตาซึม

ถามว่าจะให้ทำอย่างไร

เพื่อที่จะพ้นไปเสียจากวิบาก

ข้าบอกว่า ตั้งสัจจะวาจาต่อหน้าข้านี่แหละ

ข้อน้อมคุณพระรัตนไตยเป็นที่พึ่ง

ขอตั้งจิตอธิฐาน เมื่อเกิดใหม่

ขอให้มีปัญญาแก้ปัญหาต่างๆได้

ขออย่าให้ต้องทำลายรูป

ข้าบอกว่า ขอให้ตั้งใจ

จิตทีไร้รูป มันจะเปลี่ยนโปรแกรมจิต

ที่จะต้องวนเวียนในวิบากของมันเอง

เมื่อวนเวียนกลับไปเผชิญ

มันจะหาทางแก้ของมันได้

แต่ก็ขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยและวาสนาอยู่เหมือนกัน

มันมีวิบากอันเกิดจากกรรม มันส่งผลอยู่

ข้าทำน้ำพุทธมนต์ล้างเสนียดจัญไรให้มันกิน

มันเอาไปกินอย่างมูมมาม

เดี๋ยวเดียว น้ำขนาดลิตรก็หายเกลี้ยง

พอหมดน้ำ

มันก็ล้มหงายตึงลงไป

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น

ก็ช่วยๆกันบีบนวดเจ้าหนุ่มนั่น

ที่สุดมันก็ฟื้นกลับมาได้เหมือนเดิม

ที่จริงมันก็มีรายละเอียดเยอะนะ

ตอนที่ข้าสั่งสอนผี

แต่สรุปแล้ว

มันรับบุญไม่ได้

การฆ่าตัวตาย

ทำให้มันรับบุญกุศลอะไรไม่ได้เลย

ข้าทำได้แค่ปลดปล่อยดวงวิญญาณ

ให้มันเป็นอิสระเท่านั้น

ยิ่งพิมพ์

ข้าก็ยิ่งเจ็บตา

มองไม่ค่อยเห็น

จึงพอแค่นี้ก่อน

พระธรรมเทศนาโดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง

วันที่ 14 มกราคม 2561