เกิดมาให้โอกาสและหมั่นทำทาน

**** “เกิดมาให้โอกาสและหมั่นทำทาน” ****

เมื่อมองผ่านสายน้ำไปยังภูเขาที่ใกลห่างออกไป

ยามเช้าๆเช่นนี้ เมื่อออกจากสมาธิ

เราจะเห็นอะไรจากภายใน ที่ไม่ได้ใช้ตามองเห็นได้อีกมากมาย

มันมองเห็นธรรมชาติของคน ทั้งๆที่สายตาจับจ้องอยู่ที่ทิวเขาและฟากฟ้า

สรรพสิ่ง..เกิดมาแล้วต้องจาก ต้องพลัดพราก ไม่ได้ยั่งยืนมั่นคงอะไรเลย

เราทะเลาะกัน โกรธกัน เกลียดกัน เพราะความเห็นแก่ตัวของเรา

เพราะความไม่ได้ดั่งใจของเรา

เพราะความไม่ถูกใจของเรา

แต่เรา…ไม่เคยจะโกรธเกลียดใจเรา ที่ชอบไปโกรธเกลียดคนอื่นเขาบ้าง

เรารู้จักการให้กันบ้างไหม..!!

การให้นี่เป็นทาน ที่หล่อหลอมจิตใจเราที่ได้เกิดมา

มีที่ยืนและอยู่อย่างอหังการ์ ท่ามกลางผืนดินบนโลกใบนี้

ผู้ให้..ย่อมเป็นผู้ได้รับ

ส่วนผู้ที่รับ …ย่อมเป็นผู้ที่ต้องตอบแทนเสมอ

เราให้วัตถุต่อใครๆได้ ด้วยความใจดี เป็นผู้ให้

เราลองให้ ความไม่ได้ดั่งใจ ให้ความไม่ถูกใจเรา ต่อผู้ที่เราไม่ได้ดั่งใจและไม่ถูกใจเราบ้าง

เราจะมีความสุขในการให้ มากกว่าที่เราจะให้ได้แค่วัตถุ

เรายอมไม่ได้ กับใครที่เขาทำอะไรไม่ถูกใจเรา

ยอมไม่ได้ถ้าไม่ได้ดั่งใจเรา

เราลองยอมในสิ่งที่เขาทำในสิ่งที่เราไม่ชอบใจ ไม่ถูกใจดูบ้าง

เราจะรู้สึกภายในของเราได้เลยว่า มันเป็นสงครามภายในของใจเรา

ที่เราเอาชนะมันได้ยากเย็นจริงๆ

แต่หากเอาชนะมันได้

มันก็เป็นยอดขุนทัพที่ยิ่งใหญ่ ชนะสงครามที่แสนชนะได้ยากยิ่งในมหาสงครามแห่งชีวิต

นั่นก็คือ..การชนะใจตนเอง ด้วยการให้ในสิ่งที่ขัดใจ ไม่ชอบใจ ไม่ถูกใจ

ต่อคนที่ดูเป็นศัตรูที่เราไม่ถูกใจไม่ชอบใจ ได้อย่างไม่สะดุ้งสะเทือนอะไรต่อใจเรา

ทานนั้น..ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน

แต่เป็นการแทนค่าจากใจของผู้ให้ ที่มีความสุขกับการให้

เราทำแอ่งน้ำไว้กลางป่ากลางภูเขา เพื่อให้เหล่าสัตว์ได้มามีน้ำกินกันในหน้าแล้ง

พวกสัตว์ไม่ได้ขอบใจเราหรอก มันมีหน้าที่รับในสิ่งที่เราทำเป็นทานให้มันสบายขึ้น

เราผู้ให้ มีความสุขใจที่ได้เป็นผู้ทำให้

เป็นผู้ให้ ด้วยการเห็นชีวิตเหล่าสัตว์มีความสุขกับการได้มีแหล่งน้ำไว้กินท่ามกลางความแห้งแล้ง

ผู้ให้..อย่าไปหวังกับการตอบแทนของเหล่าสัตว์เลย

สัตว์อาจทำร้ายเราเพราะเรามัวไปนั่งชื่นชม ที่ได้ทำแอ่งน้ำเป็นทานให้สัตว์กิน

โทษเรา อย่าไปโทษสัตว์ที่มันมาทำร้าย

เราแค่ได้ทำให้แก่ผู้อื่น โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน นั่นแหละคือทาน

เราให้เงินขอทานไปซักร้อย เพื่อให้เขาได้ซื้ออาหารดีๆทาน

แต่เขาเอาไปซื้อม้าซื้อยาบ้าสูบ นี่เป็นความสุขของเขา

เรายินดีที่ทำให้เขาสุขตามวิถีที่เขาเป็นธรรมดาของเขา

กับเราทุกข์ ทุกข์เพราะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเขา ที่เราหยิบยื่นให้

ผลแห่งใจที่กระทบและอบรมใจเรา ย่อมได้ผลรับที่แตกต่าง

ทานให้แล้วเหมือนราดน้ำทิ้งที่โคนไม้

น้ำราดทิ้งที่โคน มันไปส่งผลที่ปลาย โดยที่เราไม่ได้คาดคิด

ชีวิตนั้น พึงอยู่อย่างผู้ให้เถิด

เป็นผู้ให้…มันจะไม่เกิดภัยให้แก่ใจที่ยืนอยูในผืนแผ่นดิน

คืนนี้..ผัวเมาแอ๋กลับมาดึก

เราพึงให้…มันไปนอนที่อื่น

เพราะการให้ทานมากๆ มันจะทำให้เราอ้วนด้วย

ให้แต่พอดี

ให้อย่างมีปัญญา

ให้ตามเหตุปัจจัยและรู้กาลเทศะ

เราจะมีความสุขกับการให้

ปู่แกครองชีวิตคู่มาอย่างยาวนานกับย่า โดยไม่เคยทะเลาะกัน

แกเล่าว่า …

สมัยแต่งงาน เมื่อได้นำย่าเมื่อยังสาวกลับมาบ้าน

ไอ้ดุ๊กดิ๊กหมาพุดเดิ้นที่บ้าน มันดีใจเห่าต้อนรับ

ย่าแกมองหน้าทำปากจุ๊ๆๆ อย่าเห่า

แต่ไอ้ดุ๊กดิ๊กก็ยังเห่า

เธอมองหน้าห่อปากจุ๊ๆๆๆๆ ….ครั้งที่หนึ่ง

เจ้าดุ๊กดิ๊กยังเห่าต่อ

เธอมองหน้าห่อปากจุ๊ๆๆๆๆ…ครั้งที่สองแล้วนะ

เจ้าดุ๊กดิ๊กก็ยังเห่าไม่หยุด

เธอเดินเข้าไปในครัว คว้าอีโต้มาฟันคอเจ้าดุ๊กดิ๊กฉับเดียวขาด

ปู่นี่ร้องเฮ้ยยยย…ทำไมมีนิสัยโหดร้ายขนาดนี้ แค่หมามันเห่า

ปู่พูดไม่ทันจบ ย่าแกหันมาจ้องหน้าห่อปาก จุ๊ๆๆๆๆๆ …ครั้งที่หนึ่ง

นับจากนั้นปู่บอกว่า เราครองรักกันมาปู่ไม่เคยหืออะไรเป็นครั้งที่สองอีกเลย

นี่..เป็นความรักที่ปู่ให้ย่า

เราก็ลองหันไปให้โอกาสคนข้างๆเราที่ร่วมชีวิตกันมาบ้างด้วยการห่อปากแล้วบอกว่า

จุ๊ๆๆๆๆๆ…ครั้งที่หนึ่ง…!!

พระธรรมเทศนาจากบทธรรม โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง

วันที่ 26 เมษายน พ.ศ. 2560