**** “ชี้ธรรมให้ผี ท่อนที่ 6” ****
นี่ โม้ไปเมื่อคืน เอามาลงให้แล้ว ทวงจัง…
หวัดดี ทุกคน วันนี้…จะมาโม้เรื่อง ผีท่านอั๋นต่อ ถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
เมื่อผีท่านอั๋นได้ฟัง ท่านก็กราบๆๆๆๆๆ ข้าจึงถามว่า เมื่อเข้าใจเช่นนี้แล้ว
นี่..ยังอยากเอาชีวิตเจ้าแก้วมันอีกไหม
ผีท่านอั๋นหยุดกึ๊ก จ้องหน้า และก้มมองพื้น ไตร่ตรองชั่วครู่
และพยักหน้าว่า ก็คงต้องเอา เขารักของเขามาก เขาจะเอาไปด้วย
ข้านี่..มองผี นิ่ง ดูท่าจะไม่ได้ผล
นี่..มันน่าลุกขึ้นเตะปากผีซักเผล๊วะ ข้อหา ปล่อยให้ข้านั่งโม้ มาหลายชั่วโมง
เข้าใจก็เข้าใจ แต่ดันยังตัดใจๆ ไม่ได้ ที่จะอยากเอาชีวิตเมีย
แกมันยังหวงสิ่งที่แกรักแกหลงเลย แล้วเจ้าแก้ว มันไม่หวงไม่รักชีวิตมันรึไง
ท่นอั๋นก้มหน้านิ่ง น้ำตานองหน้า สะอึกสะอื้น ตัดใจไม่ได้
ข้าจึงบอกให้ผีท่านอั๋น ออกไปพัก และจบลงแค่นั้น
เพราะข้าเข้าใจเรื่องจิตพวกนี้ดี หากไม่ปลงใจ ก็ป่วยการที่จะพูด
เมื่อผีท่านอั๋นออกจากร่างเจ้าแก้วไป เจ้าแก้ว ก็กลับมาเป็นเจ้าแก้วที่งงๆ เหมือนเดิม
ข้าจึงขออยู่คนเดียว นั่งกำหนดจิต พิจารณาว่า
ทำไมหนอ อธิบายให้ฟังถึงแค่นี้แล้ว ใจยังไม่ลงอีก ก็ได้รู้ตรงตามความเป็นจริงว่า
เพราะสัญญา แห่งอุปาทานเป็นเหตุ ใจคลายจากอุปาทานไม่ได้
อุปาทานนี้ มันมีการบันทึกไว้ตั้งแต่ สมัยตอนยังมีชีวิต
มันผ่านกระบวนการแห่งเครื่องปรุงมาแล้ว รสชาติ แห่งอุปาทาน
คือเครื่องยึดในสัญญา มันถอดถอนไม่ได้
นี่..เป็นเรื่องที่น่ากลัวมากๆ สำหรับมนุษย์ ที่มักยึดอารมณ์ เป็นเครื่องอยู่
คือพูดง่ายๆ ว่า หลงความคิดแห่งตัวตนว่า..ของกู อะไรๆๆๆ ก็ของกู
มันแกะตัวกู ออกจากโปรแกรมไม่ได้ จึงหายสงสัยว่า ทำไม เหล่าพวกวิญญาณ จึงเข้ามรรคผลไม่ได้
ที่เข้าไม่ได้ เพราะมันต้านสัญญาแห่งโปรแกรม ที่บันทึกแล้ว ไม่ได้นี่เอง
คืนนั้น..เมื่อมานั่งสมาธิร่วมกันอีก ข้าจึงคิดว่า เมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง
เดี๋ยวกูหวดด้วยไม้หน้าสามข้างตู้แม่งเลย ข้าก็คิดไปเล่นๆ
ข้ากะว่า เดี๋ยวข้าจะเอาประคำพระธาตุ ใส่คอเจ้าแก้ว ห้ามไม่ให้ผีท่านอั๋น เข้ามารบกวน
แต่ในใจ ข้าก็จะพูดคุยอีกที ขอคุยกะผีอีกที
พอมานั่งร่วมทำสมาธิ นั่งไปไม่นาน เจ้าแก้วก็เริ่มสั่น และก็อ้วก
นี่..ไอ้คนแพ้ท้อง ที่อ้วกเอิ๊กอ้าก นั่น..
นั่นแหละ ผีมันกำลังเข้า อาการเหมือนกันเลย
ทุกคนกระโดดหนีหมด เมื่อผีมา โน่น..ออกไปอยู่นอกห้องกัน
ข้าก็ถามอีกครั้งว่า ทำไม ถึงยังอยากเอาชีวิตเจ้าแก้วนัก
ผีเขาบอกว่า เขารัก เขาหวง เขาอยากเอาเจ้าแก้วไปอยู่ด้วย
เขากลัว เจ้าแก้วไม่รักเขา กลัวเจ้าแก้วจะทอดทิ้งเขา
เขาต้องอยู่อย่าเดียวดาย โดยไม่มีเจ้าแก้ว
ข้าถามว่า แล้วธรรมที่ข้าอธิบาย ท่านไม่เข้าใจอะไรหรอกรึ
ผี ท่านอั๋นพยักหน้าว่า เข้าใจ มันเป็นธรรมที่ลึกและละเอียดละออ
อย่างที่ไม่เคยรู้ไม่เคยนึกคิดมาก่อน
นี่..เป็นธรรมแห่งความลี้ลับแห่งสวรรค์ทีเดียว
หาฟังและตามรู้ยาก เพราะหาคนเข้าใจและอธิบายให้ฟังยาก
นับว่าเป็นบุญของเขา แต่เขารักเจ้าแก้วมาก เขาอยากอยู่ใกล้เจ้าแก้ว
ได้โปรดเถอะ อย่าได้มาขัดขวางความรักของเขาเลย
แต่ละคน ต่างก็นำเจ้าแก้ว ไปหาหมอผี หาพระ และคิดแต่จะทำร้ายทำลายเขา
เขาไม่กลัวหมอผีและพระเหล่านั้นหรอก แต่เขากลัวธรรมที่หลวงพี่แสดง
เขากลัวว่า ใจเขาจะจำนน กลัวว่าต้องอยู่คนเดียว กลัวว่า ธรรมหลวงพี่จะทำให้เขาต้องพรากจากเจ้าแก้ว
แต่ความกลัวนั้น ไม่สามารถ ทำให้เขาตัดใจไปจากเจ้าแก้วได้
เขารัก เขาหวงมันผิดด้วยเหรอ ทำไมใครๆ ต่างมารุมทำร้ายทำลายเขา
เขาแค่อยากอยู่ใกล้ๆ กับแก้ว กับคนที่เขารัก
ทำไม ทำไมทุกคนจึงใจร้าย กันอย่างนี้
แล้วเขาก็ปล่อยโฮๆๆๆๆออกมา
ข้าเหลียวมองซ้ายขวา คนก็นั่งรอฟังกันอยู่เต็มด้านนอก
จะเอื้อมมือเข้าไปกอด และปลอบใจ ก็กลัวเขาจะหาว่า ข้านี้ทำชีกอกะเจ้าแก้วอีก
โหยยยย..ข้าสงสารแกว่ะอั๋น แกนี้ดาร์ม่าสุดๆ ทำเอากูซึ้งในความรัก ไอ้เหี้ยยยย
แกอยากเอาชีวิตเจ้าแก้ว แกไม่คิดบ้างหรือว่า ลูกสาวแก มันจะอยู่กับใคร
ใครจะอยู่ดูแลลูกสาวของแก
ผีอั๋นบอกว่า ก็แม่ของแก้วไง หรือแม่เขาก็ได้
เรื่องลูกไม่มีปัญหา มันคงมีชีวิตของมันได้
เอ๊า..ไอ้เย๊ดแม่ง ..นี่มันเห็นแก่ตัวแล้วโว๊ย..!!
ข้าชมผีไปทีหนึ่ง เพราะพูดเพราะๆ มันไม่ได้ผล
ผีอั๋นบอกว่า
เอ๊า.. ก็ทีคนอื่น ยังมาไล่มากีดกัน ไม่ให้เขา อยู่กับคนที่เขารักได้เลย อย่างนี้ มันไม่เห็นแก่ตัวกันรึ..!!
ข้าเริ่มขยับจีวร เผื่อได้ฟาดปากกับผี เพราะแววเริ่มมีกลิ่นถีบกัน
ยังไงก็กะเอาท่า หนุมานถวายแหวน ก่อนละวะ ผีก็ผีเหอะ
ข้าจึงถามว่า แล้วน้องชายอั๋น ที่ตายไปด้วยกัน ตอนนี้ เขาอยู่ที่ไหน เจอกันบ้างไหม
ผีท่านอั๋นบอกว่า เคยเจออยู่ครั้งเดียว ตอนระยะแรกๆ แต่อาร์มเขา ไปทางมืด
ข้าถามว่า เอ้าา…แล้วทำไมไม่ตามเขาไปเล่า มาเป็นผีตามเจ้าแก้วอยู่ทำไม
เขาบอกว่า ทางนั้นมันมืด เขากลัว เขาไม่กล้าไป
และที่สำคัญ เขาคิดถึงแต่เจ้าแก้ว เขาอยากอยู่กับเจ้าแก้ว อยากเอาเจ้าแก้วมาอยู่ด้วยกัน
ข้าถามว่า งั้นถ้าอั๋นเอาชีวิตเจ้าแก้ว แล้วเมื่อเจ้าแก้วตายไปจากร่างนี้
เกิดเจ้าแก้ว มันเดินไปทางมืด เหมือนอาร์มละ อั๋นจะว่ายังไง
ผีท่านอั๋น จ้องหน้านิ่ง ตอบไม่ถูก ข้าจึงรุกอีกว่า…
และหากเจ้าแก้ว ทำความดีมามาก กุศลส่งไปเกิดเป็นเทพธิดา อยู่ในสวรรค์ แล้วอั๋นจะเจอได้ยังไง
ผีท่านอั๋นก็เงียบอีก จ้องหน้าข้าอย่างคาดไม่ถึง ในสิ่งที่ได้ยิน
เกิดมันเป็นอย่างอาร์ม หรืออย่างวิญญาณอื่น ที่ไม่ได้พบเจอกับอั๋น
มันก็ตายเปล่า และมันก็สิ้นรูป และจากอั๋นไป
โดยที่อั๋น ไม่มีโอกาส ได้พบเจอมันอีกเลย แล้วอั๋นจะทำอย่างไร
อั๋นไม่เสียแรงเปล่าๆ ด้วยความโง่ ที่คิดจะพรากชีวิต โดยทำลายรูปเจ้าแก้ว
ด้วยความคิดอย่างโง่ๆ แบบผีๆ ว่า เมื่อเจ้าแก้วตาย เจ้าแก้วจะได้อยู่กับอั๋น
นี่..มันโง่หรือฉลาดนี่ หือ..ท่านผี
ผีท่านอั๋นนิ่ง..จ้องตาค้าง
คิดดูซิ หากท่านทำลาย รูปที่เป็นชีวิต เครื่องอยู่ของเจ้าแก้ว นอกจากบาปกรรมจะติดตัวท่านไปแล้ว
เจ้าแก้ว ก็อาจสูญหายจากท่านไป จากไปเหมือนวิญญาณของอาร์ม
ที่ท่าน ไม่ได้พบเห็นอีกเลย ท่านจะเอาไหม
หากเอา และแน่ใจว่า เจ้าแก้วได้ไปอยู่กับท่านได้แน่ๆ ก็เชิญท่าน เอาชีวิตมันไปได้เลย
เพราะมันไม่ใช่หน้าที่ของผม ที่จะไปขัดขวางทางความคิดท่าน แต่ท่านคิดดีแล้วหรือ
หรือมีแต่ทิฏฐิอารมณ์ จะเอาให้ได้ ด้วยความดันทุรังแบบโง่ๆ
ท่านอาจได้ทำร้ายเจ้าแก้ว ทำร้ายลูก ทำร้ายความรู้สึก ของผู้ที่รักลูก อันเป็นพ่อแม่ โดยไม่รู้ตัว
หรือแม่ของท่าน เขาก็ไม่รักไม่ห่วงใยท่าน ไม่อยากเห็นท่านมีความสุข
แล้วเมื่อได้พรากชีวิต ที่สมดั่งใจแล้ว
แต่เจ้าแก้ว ดำเนินทางไปตามวิบากเจ้าแก้ว ซึ่งท่านก็ห้ามมันไม่ได้
ท่านก็จะสูญเสีย สิ่งที่ท่านรัก และโหยหา ห่วงใย อยากได้มาอยู่ด้วยอย่างที่สุด
ท่านจะทำอย่าไร เมื่อทุกอย่าง มันกลับกลาย เป็นอากาศ สำหรับท่านไป
ท่านโง่หรือไม่ ที่ ทำลาย ทุกคน รวมแม้ตัวของท่านเอง หือ..ท่านผี
แค่นั้นแหละ โดนจุด..ตูมเข้าให้ ผีท่านอั๋น ตกใจตาลุกวาว
พยักหน้าว่า ใช่ๆๆๆๆๆ แล้วจะให้เขาทำอย่างไร
ได้โปรด ช่วยชี้แนะให้เขาหน่อย เขาคิดไม่ถึงความเป็นจริงของข้อนี้
อะฮ้า…เข้าร่อง..!! ถ้าลงอีแบบนี้ เข้าร่อง เพราะข้าเองเคยเผชิญ อารมณ์จิตแห่งผี มาหลายครั้ง
เมื่อจิตแสดงออกมาอย่างนี้ ก็แสดงว่า จิตกำลังดิ้นรน หาทางออก
แต่คืนนี้ คงโม้ไว้แค่นี้ หมดเวลาแล้ว ค่อยมาโม้ต่อว่า ทำไมผีจึงยอม และปลงใจ ไม่เอาชีวิตเจ้าแก้ว
และข้าชี้และหาทางออกให้แก่ท่านผี ที่มีใจเป็นมิจฉาทิฏฐิได้อย่างไร…คืนนี้ สวัสดี
พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2557 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
