*** “รู้จักหลักวิถีของชีวิต” ***
ขอสาธุคุณยามเช้า
ชีวิตคนเรานั้นต่างมีความยึดนั่นยึดนี่ด้วยความหลง
เรียกว่าหลงเอาเข้าหลงเอาออก
ถูกใจก็เอาเข้า ไม่ถูกใจก็เอาออก เอาตัวตนตัดสินผ่านผัสสะทาง ตา หู ลิ้น ฯ นี่เรียก..อุปาทานแห่งตัณหา
อุปาทานนี่อาศัยตัณหาเกิด มันเกิดมาตั้งแต่เรายังไม่เกิดโน่นแหละ
เพียงแต่มันยังเป็นแค่เมล็ดพันธุ์ทางจิตวิญญานน่ะ
เมื่อได้รูปอันเป็นร่องสวนดินดี อุปาทานก็เข้าไปเจริญงอกงามปรุงแต่งตัณหา
ที่อาศัยความรู้สึกที่ผัสสะจากอายตนะ คือตา หู ลิ้น จมูก กาย ใจ เรานี่แหละ
ผัสสะแล้วปรุงแต่งมาเป็นความรู้สึก พอรู้สึก ตัณหาก็เลยเกิด
พอตัณหาเกิด อุปาทานก็เข้าไปปรุงแต่งตัณหา
ภพชาติมันจึงเกิดขึ้นมาได้ นี่..เราห้ามมันไม่ได้ มันเป็นของมันอย่างนี้
มันก็เหมือนกับทะเล เมื่อมีทะเล เกลียวคลื่นก็ย่อมมี
เราห้ามคลื่นไม่ให้ผุดออกมาจากทะเลไม่ได้
แต่เราห้ามใจเราไม่ให้เข้าไปเป็นเจ้าของเกลียวคลื่นนั้นได้
ด้วยการเข้าใจมัน ว่ามันเป็นของมันเช่นนั้นตามเหตุปัจจัย
ในตัณหา ก็แยกแยะออกไปอีกมากมาย ในความละเอียดของมัน ตัณหานี้มันปรุงแต่งความรู้สึก
เราแค่อาศัยหลักมันในการพิจารณาว่า ความรู้สึกเกิด ตัณหาก็เข้าไปปรุงแต่งและครอบงำความรู้สึก
ตรงนี้มันเป็นอุปาทาน ไม่ใช่เราเป็นหรอกนะ เรานั้นไม่มีในตัณหา
เรานั้นแค่หลงเข้าไปคล้อยตามในอาการแห่งตัณหาน่ะ มันละเอียดไปสำหรับคนตาถั่วๆด้วย
เมื่อเวทนาเกิด เวทนาก็คือความรู้สึกที่ผ่านทาง ตา หู ลิ้น ฯ
ความอยาก ไม่อยาก เฉยๆ มันก็เกิดแหละ เหล่านี้เรียกว่าตัณหาทั้งสิ้น
เราทุกข์เพราะเราไม่เข้าใจว่า ทุกข์ทั้งหลาย มันเป็นนิยามแห่งความไม่ชอบใจของตัวเรา
เมื่อไม่ชอบใจ มันก็ปฏิเสธและผลักไสออกไป
หากชอบใจ มันก็ดึงเข้าหานำมาสู่ใจตน
ทั้งหมดนี้เป็นอาการหลง เรียกว่า หลงเอาเข้าหลงเอาออก เหตุเกิดจากตัณหาที่ยึดมั่นด้วยอุปาทานน่ะท่าน
ท่านจึงให้หัดการฝึกพิจารณา เริ่มโดยการทำสมาธิ เพ่งกาย เพื่อให้เห็นความรู้สึกนั้น ที่ผ่านทาง ตา หู ลิ้น ฯ
คนที่พิจารณากายอยู่เนืองๆ ก็จะมองเห็นเวทนาเหล่านี้ชัด เพราะเวทนาอาศัยกายเกิด
เมื่อเห็นเวทนาก็ย่อมมองเห็นสังขารที่มาปรุงแต่งจิต
เมื่อเห็นสังขารปรุงแต่จิตก็จะเห็นธรรมชาติแห่งเหตุปัจจัยที่มาปรุงแต่สังขาร
นี่..ผู้เห็นธรรมและเลือกได้ ว่าเราจะอยู่อย่างไรกับมัน เมื่อมีชีวิตเกิดมาอย่างฉลาดในความเป็นมนุษย์.
ขอสาธุคุณยามเช้า
พระธรรมเทศนา โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
วันที่ 10 มีนาคม 2563
