***** “สันดานเลวแห่งการเสียสัจจะ” *****
เช้าๆวันอังคาร ข้าออกจากสมาธิมองเห็นโลกอย่างหนึ่ง ที่ทำให้คนเราหมดคุณค่าไปในสายตาของชาวโลก
นั่นก็คือสัจจะ…!!
สัจจะคืออะไร ทำไมเราขาดมันแล้วทำให้เราหมดคุณค่าไปเสียจากโลก
สัจจะนี่ เป็นการตั้งมั่นที่จะกระทำ ทางกาย วาจา และใจ
วาจานี่ เป็นการแสดงออกมาสื่อออกมาให้โลกเห็นว่า กูจะทำให้ได้
กายนี่ เป็นเครื่องมือในการกระทำให้มันเห็นผลที่แสดงออกมา
ใจนี่ เป็นหางเสือบังคับสิ่งที่ตั้งใจ ให้เป็นไปในทิศทางที่ตั้งมั่นไว้
ทีนี้..ไอ้คนเรานี่ มันมักเสียสัจจะ โดยเฉพาะการแสดงออกทางวาจา
การกระทำขึ้นมาทางกาย มันก็เลยไม่ตอบสนอง
นี่..เหตุเพราะใจมันสันดานเสีย
สันดานบางคนนี่ แค่รับปากไปพล่อยๆตามสันดานเอาตัวรอดของมันไปแค่นั้นเอง
การกระทำให้เป็นผลดั่งสัจจะวาจาที่ให้ไว้ สันดานมันบิดเบือนไปหมด มันทำให้ไม่ได้หรอก
สัตว์พวกนี้ ทำตัวเองให้ไร้ค่า ในคุณค่าของผู้อื่นที่เขาหยิบยื่นให้
พวกเสียสัจจะวาจานี่ มันไม่เคยรู้ว่า การเสียสัจจะซักครั้ง แค่ครั้งเดียวกับใครซักคนที่ตนรักเขาและเขารักเรา
ความไว้วางใจของคนที่เรารัก มันจะสั่นคลอนและหมดความเชื่อถือไปตลอดชีวิต
แค่ครั้งเดียว….หายไปตลอดชีวิต ดุจรอยกรีดลึกลงไปในเนื้อหิน มันไม่มีวันจางหายเพราะเหตุแห่งความระแวง เมื่ออยู่ใกล้คนเสียสัจจะ
สัจจะนี่ สร้างคนเราให้เป็นมนุษย์ที่มีความเป็นศิวิไลย์ขึ้นมาได้
การขาดสัจจะ เป็นได้มีค่าแย่กว่าหมาขี้เรื้อนไร้ค่าตัวหนึ่ง
สัจจะนี่ โจรมันก็รักษาได้ โจรมันก็ให้สัจจะทาง กาย วาจา ใจ ได้
แต่สิ่งที่โจรทำไม่ได้ นั่นก็คือความข่มใจ ที่จะไม่ให้เกิดการเสียสัจจะ
การข่มใจ อดทนอดกลั้น เป็นองค์ประกอบที่สำคัญของตัวสัจจะ ที่จะทำให้เกิดความสำเร็จขึ้นมา
คนที่ขาดความข่มใจ ไม่ให้ทำชั่ว ย่อมเป็นผู้ตั้งมั่นในสัจจะไม่ได้ทั้งนั้น
การข่มใจอดทนอดกลั้นนี่ เป็นขันติ เป็นตะบะ เป็นตัวรักษาสัจจะให้เกิดเป็นผลขึ้นมา
คนเรามักจะพ่ายแพ้ใจที่มีตัณหาผุดขึ้นมาไม่รู้จบเสมอ
ความพ่ายแพ้นี้ เป็นเพราะขาดขันติการข่มใจ ที่จะไม่ทำเรื่องเหี้ยๆขึ้นมาทำลายใจใคร เพราะนิสัยสันดานของมันที่เห็นแก่ตัว
เมื่อขาดการข่มใจ ใจมันก็จะแหกคอกออกไปขบกัดใครๆ ด้วยกระแสนิสัยสันดาน ที่เห็นแก่ตัว ไม่เว้นวรรคให้ใคร
ไม่ว่าใครจะหยิบยื่นมิตรไมตรีให้แก่มันแค่ไหนก็ตาม สันดานเสียนี่ มันขบกัดใครไม่เลือกหน้า
ผู้ที่ข่มใจตนไม่อยู่นี่ ใจก็จะดำเนินมาทางสมุทัย ผลที่ตามมาคือทุกข์อย่างมหันต์ตามมามากมาย
พวกไร้สัจจะนี่ ทุกข์เกิดขึ้นมา ก็จะมีแต่คำแก้ตัว แก้แม่งตลอดไม่มีผิดล่ะ กูนี่ถูกตลอด มีแต่เหตุแต่ผลที่ตนอ้างนั่นอ้างนี่
แต่ไอ้ที่อ้างนี่นั่น โกหกทั้งนั้น โกหกเพื่อให้เห็นใจตน ตนบริสุทธิ์ ตนไม่ผิด ตนจริงใจและตั้งใจที่จะทำจะช่วย จะอย่างนั่น นี่ โน่น นั่น จริงๆ
นี่..สารพัดความเฮงซวยของพวกไร้สัจจะ เหตุเพราะขาดจิตสำนึกแห่งการข่มใจ
การข่มใจนี่สำคัญ มันเป็นธรรมที่จะนำพาให้เจ้าของไม่เดือดร้อนใจ
การข่มใจนี่อาศัย วิริยะ คือความเพียรความอดกลั้นที่จะไม่ให้เกิดไม่ให้ทำ ให้ผิดไปจากสัจจะความตั้งใจที่ได้ตั้งมั่นไว้
วิริยะนี่อาศัยปัญญาของเจ้าของ ที่จะไม่ให้ความเห็นแก่ตัวอันเป็นรากฐานแห่งทุกข์ทั้งหลายมาทำลายใจที่ตั้งมั่นด้วยสัจจะ
การออกจากทุกข์ที่มีปัญญา มันต้องอาศัยศีล ศีลนี่อาศัยทานคือผู้ให้
ผู้ให้ย่อมเป็นผู้มีศีล ผู้มีศีลย่อมเดินออกจากทุกข์ทั้งหลายได้ การออกจากทุกข์ได้ย่อมเกิดปัญญา
ปัญญาเกิดได้ ย่อมเกิดวิริยะ วิริยะเกิดได้ย่อมเกิดขัตติอดกลั้น
ขันติอดกลั้นเกิดได้สัจจะทั้งหลายย่อมเกิด สัจจะเกิด ความสำเร็จที่ตั้งมั่นย่อมเกิด เรียกว่าอธิฐานเกิด
ความสำเร็จเกิดเมตตาต่างๆย่อมเกิด เมตตาเกิด อุเบกขาจากเครื่องร้อยรัดย่อมเกิด
นี่..เรียกว่าเป็นผู้มีบารมีทั้งสิบทัศน์เต็ม
ไร้สัจจะแค่ตัวเดียว เป็นใจที่ไร้บารมี บารมีคือกำลังแห่งใจที่ประกอบด้วยปัญญา สมาธิและศีล ที่ก่อกำเนิดมาจากการเป็นผู้ให้
เพราะขาดการข่มใจนี่แหละ มันจึงเป็นผูเอา มันเอาทุกอย่างที่เป็นประโยชน์ต่อชีวิตที่เน่าเหม็นของมัน
ใครมีแฟนมีผัวมีเมียมีลูกเช่นนี้ ชีวิตมีแต่ความเฮงซวย
เพราะไอ้พวกนี้ ชีวิตมีแต่ความล้มเหลว ทำอะไรไม่มีคำว่าสำเร็จ
มันขาดการข่มใจ ในสันดานเหี้ยๆของมันที่ดิ้นรนตะกุยด้วยความตระกะ ในค่าแห่งมิตรที่ผู้อื่นมอบและหยิบยื่นให้
อย่าทำเชียวเพื่อนเอ๋ย หัดข่มสันดานเหี้ยๆของเราไว้อย่าให้มันไปตวัดหางใส่ใครให้เขาสะดุ้ง
ข่มใจเราไว้ อย่าไปทำๆๆๆๆๆ กับใครที่เขายื่นความไว้วางใจกับเราด้วยมิตรไมตรี
กรรมและวิบากที่เราต้องรับมันหนักหนาสาหัส ยามมันมาให้ผล มันทุรนทุรายใจ ไม่ได้คุ้มค่าห่าเหวอะไร กับสิ่งที่ตนได้กระทำลงไปเลย
โอกาศย่อมเปิดเสมอ สำหรับใจที่มันผิดพลาดแล้วสำนึกแก้ไขใจตัวเจ้าของ
แต่สิ่งที่เคยทำชั่ว จำไว้ ตราบาปมันก็ตราตรึงเช่นนั้น อย่าหวังว่ามันจะเสื่อมคลาย
ยอมรับมันและชดใช้ด้วยความเต็มใจ แม้มันจะโดนตรึงด้วยตราบาป
เป็นเพียงแต่ใจจัญไร มันทำไม่ได้หรอก เพราะขาดความข่มใจและไร้ซึ่งสัจจะกับทุกคนเป็นเหตุให้มันแก้สันดานไม่ได้
ผู้อยู่ใกล้พึงทำใจ ทำใจยอมรับว่า ไอ้สันตีนนี่ มันก็เป็นของมันที่มีสันดานเหี้ยๆของมันเช่นนั้นเอง
ก็ไม่ต้องไปให้ค่าอะไรมัน ตราบใดที่มันยังเสียสัจจะ
นี่…เพราะขาดการข่มใจในสันดานเลวๆแห่งตนที่ใจมันเป็น…!!
พระธรรมเทศนาโดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
วันอังคาร ที่ 27 ธันวาคม 2559
