ไอ้หมาบ้าคัมภีร์

***** “ไอ้หมาบ้าคัมภีร์” *****

หวัดดีๆ

คนเรานั้น…มักชอบจมอยู่กับอะไรที่เป็นอยู่อย่างนั้นแหละ ไม่มากไปกว่านั้น

หากเรายึดอะไรซักอย่าง

มันก็ยึดอยู่อย่างนั้นแหละ ไม่เปลี่ยนไปอื่น

ตรงนี้เรียกว่าอุปาทาน

มันเป็นทิฏฐิตัวหนึ่งที่เป็นอัตตาหล่อหลอมมาเป็นเรา

และเราก็จะยึดอยู่เช่นนั้นอย่างไม่จางคลาย ด้วยความเข้าใจว่าจางคลาย

เราแค่เอาเหตุและผลส่วนตัวของเราไปให้นิยามแห่งตรรกะ

ว่าเรานี้ คลายจางไปจากอัตตาต่างๆที่เรายึดไว้นั้น อย่างไม่เหลือหลออะไรอีกแล้ว

เพื่อนข้าคนหนึ่ง

ที่จริงมันก็ไม่เคยจะเจอข้าเท่าไหร่หรอก

นานๆๆเป็นสิบๆปีแล้วที่เคยเจอกันครั้งหนึ่ง

ในกาลแห่งครึ่งร้อยปีไปแล้วนี่ นอกจากวัยเรียนด้วยกันแล้ว เราได้เจอกันไม่เกินสามครั้ง

และสามครั้งนี่แหละ

ที่มันตัดสินทุกอย่างจากมุมมองของมัน ในสิ่งที่ข้าเป็น

ข้ายังเป็นเพื่อนที่มันเป็นและเห็นอยู่อย่างนั้นเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว

จริงอยู่ บางคนนี่ มันไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย ในชีวิตมัน

แต่บางชีวิตนี่ มันไม่ใช่

นักดาบเยี่ยมวรยุทธจากกันสามวัน

จอมยุทธผู้เชี่ยวชาญและปราชญ์เปรื่องชำนาญ

ยามเจอกันย่อมต้องทดสอบวรวุธกันอยู่เสมอ

เพื่อนข้าคนนี้ เขาจอมหลักการ

หลักการที่เป็นตรรกะนิยามที่เขาเฟ้นออกมาจากการจดจำอันยาวนาน

และความเป็นครูบาอาจารย์คน

ทยอยออกจากความคิดและจิตวิญญาณที่เชื่อมั่นโดยไม่เปลี่ยนแปลงอะไรใดๆเลยว่าถูก

ความถูกที่เขามี

โดนข้าทำลายป่นปี้ ไม่มีเหลือและกล่าวต่อไปในตรรกะแห่งตนไม่เป็น

แต่เพราะทิฎฐิอันเป็นอุปาทานที่โดนย้อมลงไปอย่างหนาแน่น

เพื่อนข้าก็เถียงออกไปอย่างข้างๆคูๆชนิดมืดมนในหลักการ

และยิ่งเถียงอย่างไร้หลักการและการประมวลเหตุประมวลผล อย่างผู้อยากเอาชนะ

เขาก็ยิ่งจมลงไปในกระแสที่เคียดแค้นต่อตัวเอง

ที่ความรู้ทั้งหลายที่ตนเองมั่นใจนั้น

มันไม่เหลือความคมที่จะไปเถืออะไรกับของลองคมที่ข้าหยิบยื่นให้เลย

เพื่อนข้ามันก็ยังเป็นเพื่อนข้าที่เข้าใจว่ามันรู้เรื่องต่างๆทุกเรื่องด้วยความถูกของมันอยู่นั่นแหละ

มันไม่ดูว่าข้าไปถึงฝั่งแห่งความเป็นอิสระแล้ว

ทั้งคำพูด ทั้งแนวคิด ทั้งการกระทำ ที่แตกต่างไปจากวิถีเดิมๆ

มันมองไม่เห็นด้วยอัตตาของตัวมันเองที่ยึดมั่นเป็นอุปาทาน

มันต้องถูกซิ เพราะความถูกที่มันยึด ใครผิดไปจากที่มันยึด เป็นผิดหมด

ที่สุด

มันก็ล้มป่วย

ป่วยเพราะความตรอมใจในสิ่งที่คิดว่าใช่ แต่มันไม่ใช่

และช่วงที่ป่วย

มันได้ขบคิดอะไรอีกมากมาย ในสิ่งที่ข้าแย้งความคิดที่มันยึด และมันตอบคำถามกลับออกมาไม่ได้

ตอนนี้ มันบวชอยู่ราชบุรี

อีกไม่นาน มันคงมาเจอพวกแก เจอแล้วมันจะข่มพวกแก

ด้วยอัตตาที่มันบ้าคัมภีร์และตำรา ที่มันมุ่งจะเอาชนะข้าให้ได้อีก

มันไม่รู้ว่า ความดีที่มันยึดที่มันเข้าใจนั้น

เมื่อยามเอาความดีนั้นไปเพ่งโทษคนอื่นด้วยความเข้าใจว่าคนอื่นเลว

มันเป็นความดี ที่เลวกว่าคนที่ตนเห็นว่าเลว

มันเป็นความดีที่ตน มองไม่เห็นความเลวแห่งตน ที่ใจตนมันเลวและไม่เคยได้รับการแก้

ตนมองไม่เห็นใจตน ที่ชอบไปแก้ความเลวของผู้อื่น ที่ไม่ถูกใจตน ให้มันเป็นความดี อย่างที่ตน เข้าใจและยึดมั่นหมาย

ว่าสิ่งที่ตนมีเป็นความดีและคนอื่นที่มีเป็นความเลว ดูเหมือนเป็นคนเจตนาดีที่ไม่อยากให้คนอื่นเลว

หมาตัวหนึ่ง เกิดได้รับการอบรมรู้ดีชั่วว่า การเบียดเบียน การโกหก การขโมย การสมสู่กับคนรักของผู้อื่น มันเป็นความเลว

หมาตัวนั้นย่อมกลับไปบอกกล่าว เหล่าชุมชนตนว่า ทำอย่างนี้เลว ทำอย่างนี้ถึงเรียกว่าดี

แต่หมาในชุมชนที่ตนเองเคยอยู่ มันไม่ฟัง เขาเห็นว่า ใครขโมยมา กูก็ขโมยไป

ใครโกหกมา กูก็โกหกไป ใครเป็นชู้มากูก็เป็นชู้ไป ใครเบียดเบียนมาอย่างไร กูก็เบียดเบียนกลับไปอย่างนั้น

หมาตัวนั้นมันก็จะรู้สึกว่าตนเองอยู่ในหมู่กลุ่มหมาเลวๆอย่างนี้ไม่ได้ เพราะตนรู้ว่าอะไรคือดีอะไรคือชั่ว

ความชั่ว ทำให้ตกนรก ความดีทำให้ขึ้นสวรรค์ มันอยากไปสวรรค์มันอยากไปนิพพาน

เมื่อสังคมมันเป็นสังคมชั่วๆ ดั่งที่ตนคิดดั่งที่ตนเห็น หมาตัวนั้นก็หลีกออกจากหมู่ไป

ไปอยู่ในป่าตัวเดียว อยู่ตัวเดียวเพราะเข้ากับหมู่หมาที่ยังจมอยู่กับความชั่วที่ตนเองนั้นรู้และเห็นไม่ได้

ตนนั้นเป็นหมาดีแล้ว หมาดีแล้ว ต้องอยู่รูอยู่ป่าตัวเดียวจะได้ไม่เบียดเบียนใคร ไม่โกหกใคร ไม่ขโมยของๆใคร จะไม่ต้องเป็นชู้กะใคร

และใครก็ไม่ต้องมาวุ่นวายมาทำเช่นนี้กับตนด้วยเช่นกัน

นี่…ตนจึงเป็นหมาที่บริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่แต่ในรูในถ้ำในป่าอย่างสบายอกสบายใจ

ที่สุด มันก็ตายคารูคาถ้ำคาป่า เพราะความเห็นและยึดว่า การกระทำเช่นนี้มันคือความดีและเป็นความบริสุทธิ์ อย่างที่มันยึดและมันเข้าใจ

มันไม่รู้ว่า การเพ่งโทษความเลวของผู้อื่นด้วยความดีแห่งตนเช่นนี้ มันเป็นความโง่ที่ซ้อนอัตตาตน

มันตายจากหมามันก็ไปเกิดเป็นหมาอีกนั่นแหละ มันไปเกิดในสวรรค์ดั่งที่มันคาดฝันอะไรไม่ได้หรอก

มันไม่รู้ว่า ในป่ามันก็ยังมีหมาป่าที่อยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่เป็นชู้ ไม่โกหก ไม่ขโมย ไม่เบียดเบียน

เพราะไม่มีหมาตัวใหนจะไปให้มันทำ มันก็ตายห่าอยู่เช่นนั้นเหมือนกัน ไม่แตกต่างไปจากมัน ที่มันคิดว่ามันเป็นหมาดีและเป็นหมาบริสุทธิ์

นี่..ความบริสุทธิ์ มันไม่ได้เกิดจากอัตตาความคิดว่าตนมันเป็นคนดีเป็นคนบริสุทธิ์ด้วยความเห็นแก่ตนฝ่ายเดียว

อะไรที่มันยังยึดและเห็นต่างว่านี่ใช่และนี่ถูก ด้วยการเพ่งโทษใครว่าใครเขาไม่ดีอย่างที่ตนมีและตนเป็น

นี่มันเป็นจอมอัตตาแห่งความเลวที่ตนนั้นมองไม่เห็นและไม่เคยรู้ตัว

ความดีความบริสุทธิ์ที่จะเกิดจะมีกับใจตนได้นั้น คือความดีที่ใจตนนอมรับได้ ว่าใครๆเขาต่างก็เป็นของเขาเช่นนั้นเองนู่น

ยอมรับได้ไหม ว่าใครๆเขาก็เป็นอย่างที่เขาเป็นของเขาอย่างนั้น

ไอ้หมาเอ๋ย..มึงอย่าไปคิดเปลี่ยนแปลงใจใครที่เขาเป็นของเขาเช่นนั้น ด้วยอัตตาความคิดของมึงเลย

มึงหัดเปลี่ยนใจตนเอง ที่จะคิดไปเปลี่ยนแปลงชีวิตใครๆที่มึงอยากให้เป็นตามความคิดมึงซะจะดีกว่า

หัดยอมรับในสิ่งที่คนอื่นเป็นซะ มันจะได้มีพื้นที่ยืนอยู่บนโลกนี้ได้อย่างอิสระ

มันจะได้ไม่ต้องไปตายห่าอย่างหมาๆที่ไร้ที่อยู่เพราะเหตุแห่งไม่มีหมาตัวใหนมันมีความดีเหมือนอย่างที่ หมาอย่างมึงเป็น..!!

********************
พระธรรมเทศนาโดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
วันอังคาร ที่ 13 ธันวาคม 2559
ณ พุทธอุทยานบุญญพลัง อ.ศรีสวัสดิ์ จ.กาญจนบุรี