ทางออกอยู่ที่ไหน

****” ทางออกอยู่ที่ไหน “****

ขอสาธุคุณให้มีแต่ความสุขความเจริญยามเช้าวันพุธ

ธรรมนั้น ชี้กันมาทางศีลก็มี

ชี้มาทางสมาธิก็มี

ชี้มาทางปัญญานี่ก็มี

การดำรงชีวิตอยู่นี้ เราพึงอยู่อย่างผู้ฉลาดเถิด

การคิดเป็นและอยู่กับโลกได้ โดยไม่เดือดร้อนย่อมเป็นผู้มีปัญญาหาทางออกได้เจอ

ป่าที่สวยงาม ยามเราหลงใหลและต้องมนต์เสน่ห์แห่งป่า

มันช่างสวยงามโหยหาไม่อยากจากไปไหน

มองไปทางไหนก็อบอุ่นเป็นสุขใจ

น่าหลงใหลไม่อยากไปไหนยามต้องมนต์แสนเสน่ห์และเย้ายวน

ลองรู้ตัวว่าหลงดูซิ…!!

ป่าแสนดีที่น่าใหลหลง มันกลายเป็นแดนอัปปรีย์จัญไรดง ขึ้นมาให้ปลงกันเลยทีเดียว

ป่าก็คือป่านั่นแหละหนา

เป็นแต่ใจเจ้าของนี่ ที่มันเข้าไปติดบ่วงที่น่าหลงใหล

เดินเพลินย่ำๆซ๊ำลงไป ที่น่าหลงใหล กลายเป็นหวาดกลัวและเกลียดชัง

นี่…รู้ว่าหลงเมื่อไหร่ สวรรค์กลายเป็นนรกพลัน

ใจทั้งนั้นที่ให้นิยามไป ใช่สรรพสิ่งทั้งหลายมันมาหยิบยื่นให้

คนที่หลงย่อมดิ้นรนไขว่คว้าหาทางออกอยู่เสมอ

หาไปเถอะ หาทางออกหาให้เจอ

เราหลงวนเพ้อเจ้อในป่าแห่งวัฏฏะนี้มายาวนาน

วันหนึ่งได้เจอท่านทาร์ซาน แสนดีใจ

ทาร์ซานผู้ยิ่งใหญ่นี้ คงนำเอาเราออกจากป่า

เดินตามหลังทาร์ซานสิบปีกว่าๆ

ไอ้ห่า ทาร์ซานที่เดินนำ ยังออกจากป่าไม่ได้ซะที

ทำไงละทีนี้ ในเมื่อเจ้าทาร์ซานตัวดี มันก็เป็นผู้หลงมาก่อนเหมือนกัน

ที่สุดก็ต้องแยกหาทางออกซึ่งกันและกัน

ที่สุดนั้น เจ้าของกลายร่างพลัน เป็นเจ้าป่าทาร์ซานเสียเอง

นี่…เมื่อเจอคนหลง เราผู้หลงก่อนก็กลายมาเป็นทาร์ซานอีก

แสนเบิกบาน นำคนหลงและตัวเองก็ยังหลง

หลงเจอหลงนำอยู่ได้ในกลางดง

นำจนผู้หลงตามๆมันแสนเอือมระอา

ที่สุดในป่าก็เต็มไปด้วยทาร์ซาน

ทาร์ซานเจ้าป่าผู้ช่ำชองในการหลง

หลงซ้ายหลงขวานำไปหลงในไพรดงอะไรนักหนา

หลงจนผู้หลงตามจับได้ว่าไม่จริง มึงมันบ้า

นี่ไอ้ห่า…แล้วเราจะออกมาจากป่าดงที่พากันหลงได้อย่างไร

คนหลงนี่ อยู่นาน มันไม่เชื่อใครหรอก มันยึด มันจะหาทางออกจากพงของมันให้ได้

โลกนี้ มีแต่คนหลง พยายามหมุนวนตนออกจากป่าพงและดงไพร

หาทางออกให้ได้ หาให้ตายเท่าใหร่ก็ไม่เจอ

เราไขว่คว้ามองหาแต่หนทางออก

ที่สุด…ก็ย่อมมีหนทางออกสำหรับผู้ที่มีปัญญาเสมอ

ทางออกที่พบเป็นความจริงที่ได้เจอ

ขอให้ไอ้เกลอยอมรับความเป็นจริงเถอะว่าเราหลง…!!!

เราหาทางออกมานานแสนนาน เพราะเราดิ้นรนไม่ยอมรับความเป็นจริง

ก่อนรู้ว่าหลง ป่ามันก็ช่างแสนสวยงาม

พอรู้ว่าหลง ใยความสวยงามเป็นการดิ้นรนผลักไสจากใจเจ้าของ

ต่างดิ้นรนหาทางออกกันน้ำตานอง นี่…ใจเจ้าของรับไม่ได้เองยามหลงในพงไพร

ดิ้นรนหาหนทางมานานแสนไกล ทำไมหาทางออกไม่เจอซักที

ที่ไม่เจอเพราะเจ้าของมัวแต่แสวงหา

ลองยอมรับสงบนิ่งๆและหลับตา

เปิดเปลือกตาขึ้นมามองความจริงว่าสรรพสิ่งมันเป็นอย่างไร

มองเห็นไหมป่าก็คือป่า มันก็ยังสวยเป็นธรรมดาของมันเช่นนั้น

มีแต่เรานี่แหละที่ไม่ยอมรับไปกับมัน

เราดิ้นรนฝ่าฟันหาทางออกไปทำไม

อยู่กับมันซิ อยู่อย่างผู้รู้ว่าหลงที่ไม่หลง

เรารู้ว่าหลงแต่ใจไม่หลงไปกับการดิ้นรนย่อมอยู่ง่ายกว่า

อยู่กับมันให้ได้ ใจก็แสนยินดีปรีย์ดา

ป่าที่น่ากังขาก็จะกลับมาสวยงามในใจตน

ดิ้นรนเพื่อหนีกับยอมรับที่จะอยู่กับมัน นี่…คนละฟาก

ความสวยงามในป่าที่จากพราก มันก็กลับมาหา

เราอยู่กับมันได้ถ้าเข้าใจว่าเราหลงป่า

อยู่กับป่ายอมรับว่าเราหลง ความสุขก็หวนคืน

หาทางออกมานานไม่ได้ ก็ยอมรับซะ

ชีวิตที่หนักหนาจะได้จบสงบลงซะที

ได้แค่ไหนเอาแค่นั้นเหอะน้องพี่ ดิ้นรนมานานปี มันมีแต่ทุกข์ตรม ขมขื่นใจ

ไปดูที่อินเดียเหอะ มีแต่คนยากแค้นแสนเข็ญ

เขาอยู่อย่างลำบากมากๆกับชีวิตที่มีที่เกิดมา

บางคนเกิดมาไร้บ้าน ไร้ที่นอน

เอากำแพงแทนหมอนหนุนนอนตลอดชีวิตเลยทีเดียว

ถ้าเราลำบากอย่างนั้น เราจะทนไงไหว

จงพอใจที่เรามีเหอะ มันดีแล้ว คงคลาดแคล้วจากความทุกข์เมือ่ยอมรับและยินดี

โลกใบนี้มันไม่ได้ให้ความทุกข์

ที่ทุกข์ๆมันเกิดจากใจดวงนี้

ใจที่มันยึดนั่นและยึดนี่

ใจอัปปรีย์ก็ย่อมต้องดิ้นรน หาทางออกที่ไม่เจอ กันต่อไป..

วันที่ 27 มกราคม 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง