รอยแผลแห่งความเพียร

****” รอยแผลแห่งความเพียร “*****

ขอสาธุคุณให้มีแต่ความสุขความเจริญ…

ที่นี่ตอนนี้หนาวด้วย ฝนตกด้วย สนุกเลย พอๆกะอินเดีย

ที่อินเดีย ตอนเรานั่งสวดกัน อากาศนี่ เย็นสบาย

พระอาทิตย์ไม่แรง แต่ละคนตะแบงเสียงแข่งกัน

ที่สวดธรรมจักรฯ นี่ ไม่ได้สวดเอาเนื้อหาอะไร

แต่เป็นการสวดเพื่อดูใจเจ้าของว่า มีความเพียรแค่ไหนเท่านั้น

บางคนก็เหยาะแหยะเกิ๊น

เจ้าของจะเห็นชัดถึงใจตนเองว่า มันไว้ใจตนไม่ได้เลย หรือ เชื่อใจตั้งมั่นกับมันได้

ใจที่อ่อนแอบอบบาง กิเลสแทรกซึมได้ง่าย

อย่าเลย อย่าไปเที่ยวป่าวประกาศให้อายหมามันว่า อยากเข้านิพพาน

แค่ธรรมจักร 108 ยังอดกลั้น อดนั่นอดนี่ไม่ได้

อ่อนแอ และหนาแน่นไปด้วยแห่งกิเลสใจที่ชอบอ้างโน่น อ้างนี่ ตามกระแสใจที่ใจมันขี้แยและขี้แพ้

เป็นไอ้พวกขี้แพ้ ที่เจอศึกหน่อยก็แย่แล้ว ใจมันหลุดลุ่ยเปื่อยแฉะ หาค่าไม่ได้

เห็นใจตัวเองชัดๆบ้างไหมว่า มันอ่อนแอและน่าขยะแขยง เพียงใด

อีกไม่นานก็ต้องตายห่าลาจากโลกนี้ไป

กลายเป็นผีที่มืดมน เพราะใจมันมีแต่ความอ่อนแอ

ไม่แม้แต่ที่จะกระตุ้นให้คิดสู้ๆๆๆ อย่างผู้ทรนง

สำหรับข้านี่…พวกหนีทัพเป็นพวกน่าอาย

แต่ไม่วาย เวลาลงรบจริง มันก็แอบหลบจนได้

บางคนรบเพื่อไปแพ้

ใจมันแย่ตั้งแต่ธงรบยังไม่โบกสะบัด

แค่เสียงไชโยโห่ร้องที่รุกรับ

ใจก็ชักฝ่อห่อเหี่ยวเรี่ยวแรงสลาย

ถ้ามันปวดขี้ิ ปวดเยี่ยวจริง ก็ให้มันขี้เยี่ยวตรงนั้นเหอะ

นี่…กิเลสล้วนๆ อ้างปวดเยี่ยว ปวดขี้

ข้านี่ บอกก่อนแล้วว่า อย่าได้กินน้ำกินอาหาร

งดแค่อาหารมื้อค่ำมื้อเดียว มันจะตายเอา

กว่าจะได้มาทำคุณธุระยังแผ่นดินแห่งสังเวชสถานใช่เรื่องง่าย

เห็นแก่กิน เห็นแก่ง่าย ไม่ทนฝืน

มีโอกาสได้รบ ได้พิสูจน์ใจ ความยั่งยืน

แต่โดนกิเลสกลืนใจซะนี่ น่าอายจัง

ธรรมชาติแห่งธาตุขันธ์น่ะ หากมันแปลกที่ แปลกถิ่น มันจะกักของเสียเอาไว้

นี่…เป็นโปรแกรมจิตอย่างหนึ่งที่รักษารูป

บางคนสามวัน ห้าวัน มันก็ไม่ขี้

ที่ไม่ขี้ มันจะเก็บขี้ไว้เป็นอาหารเลี้ยงกาย

ยิ่งงดซักมื้อที่เคยๆมักง่าย

มันยิ่งไม่ยอมถ่ายไม่ยอมขี้เลย

แต่กิเลสมันก็มีหน้าที่ของมันเหมือนกัน

ดูเหอะ เวลานั่งโม้กันตั้งแต่เช้ายันมืด ไม่เห็นว่าจะขี้ จะเยี่ยวอะไรนี่หว่า

แต่พอทำดีเข้าหน่อย ไอ้ห่า…เดี๋ยวปวดนั่นปวดนี่

โอย..อายเหล่าผีที่มันมานั่งหัวเราะเยาะกันว่า

ญาติฉันทำไม ใจมันเสาะและเหยาะแหยะสิ้นดี

เสียงไชโยโห่ร้องชัยดังลั่นกึกก้อง

เมื่อเหล่าพี่น้องพร้อมใจกันขึ้นลุกสู้

สามจบสุดท้ายต่างพากันว่ายจ้ำพร้อมกันน่าดู

พรหมเชิดชูสาธุการสว่างแสงปลายอุโมงค์

เราสวดกันไม่รู้เป็นจบที่เท่าไหร่แล้ว

แต่สามจบสุดท้าย เสียงสวดแห่งหมู่เราทั้งหลายกระหึ่ม
ดังลั่นฟ้า

ทั้งพุทธคยา มีแต่เพียงเสียงเยินยอพร่ำพรรณา

ถึงบทมนต์ตราแห่งปฐมเทศนา พากึกก้องใจ

นี่…ความเพียรที่ได้นำฝ่าฟันกันเป็นหมู่ใหญ่

มันยากยิ่งที่จะชักจูงและอพยพกันไปให้ถึงจุดหมาย

เป็นเวลารวมกว่า 13 ชั่วโมงเศษ ที่พวกเราบางคน นั่งแค่อาสนะเดียว เพื่อทำการสาธยายมนต์

เอาความเพียรเผากิเลสใจตน ดูซิจะทนไหวไหม

เผากิเลสเราก็ย่อมร้อนด้วย เพราะมันฝังลึกเข้าไปซึมแทรกในเนื้อใน

อยู่ที่ใครจะอดทนได้ฝืนทนกว่ากัน

พวกเราส่วนใหญ่เป็นผู้มีปัญญา ขาดแต่ความเพียรเท่านั้น ที่จะถมให้มันหายขรุขระ

รู้ธรรมมาก เอาแต่มโนอย่างเดียว มันไร้กำลัง

ปัญญาอย่างเดียวเอากิเลสไม่อยู่

ใจดวงนี้มันต้องทดสอบ เอากายนี่แหละลงไปทดสอบใจ

เวลาคุย มันจะคุยมโนยังไงก็ได้

แต่เวลาทดสอบใจ เอาเข้าจริงผลมันเป็นไง

เจ้าของใจมันก็จะได้รู้ได้อย่างมั่นใจว่า

ใจดวงนี้มันจริงหรือไม่จริง

ถ้าชนะ ก็เป็นอันว่า เราพร้อมแล้ว

เราเช็คสภาพใจเราได้แล้วว่า พร้อมรบและออกเดินทางเพื่อไปสู้

นี่…ใจดวงนี้จริงๆแล้วอยู่ไม่นาน

หากไม่ทดสอบกำลังใจซะบ้าง

เราก็จะจมลงไปในกระแสความพ่ายแห่งกิเลสใจ

มีโอกาสต้องทดสอบ ทดสอบเพื่อให้มันได้แน่ใจว่า ใจดวงนี้ มันเป็นใจที่สู้ขาดใจ

เราจะได้กราบใจดวงนี้ได้ด้วยความภูมิใจ ที่เรามีใจเกิดมาแล้ว น่ายกย่อง

พวกขี้แพ้สู้เมื่อไหร่…ใจก็แพ้

พวกไม่แพ้ แม้นานแค่ไหน…มันก็ไม่ยอมแพ้

สตรีและคนแก่ๆ ที่นั่งสวดอย่างไม่ยอมแพ้

แต่พวกถากหัวทั้งหลายกลับอ่อนแอ

แพ้แม้สตรีและคนแก่ๆ นี่…มันจะน่าอาย

เขากราบเรา เขากราบใจที่มันอ่อนแอหรือ

ใจเขามันนักสู้ เราดันไม่สู้ แต่ให้เขากราบ เขาเชื่อ นี่…มันบ้าแล้ว

บวชมาเป็นนักรบ ใช่เพื่อหลบเป็นใจหำแมว

เราต้องสู้อย่าไปแตกแถวให้อายหมามัน

มันน่าชื่นชมจริงๆนะ พวกพี่น้องเรา

บางคนนี่ ตั้งมั่นมาก เวลาเล่นก็เล่น เวลาจริงก็จริง

อย่างลุงบางนี่ นั่งอยู่ด้านหน้าข้า

ตลอดเวลา กว่า 13 ชั่วโมง ลุงแกแทบไม่ได้เปลี่ยนท่า

ลุงบอกว่า ขอกำลังใจจากพระอาจารย์

นี่…ถ้าข้าฝ่อ ลุงก็ฝ่อเหมือนกัน

เมื่อข้ารบ ลุงก็ยอมรบอย่างถวายหัว

เจ้าทราย โกเอ๋ หลวงจักร มหา พี่สมชาย โกเบ้ง และทุกคนที่ต่างรายล้อมอยู่ทั้งเบื้องหน้าและด้านข้าง

ท่านเหล่านี้แม้เปลี้ยไปบ้าง แต่ก็ตั้งมั่นรบไม่ยอมถอย

บางคนง่วง บางคนหิว บางคนเหน็บกิน

เจ้าปอนี่ เงิบหัวทิ่มน้ำลายไหลซุกหายไปกับหน้าหนังสือเลย

โกเบ้งนี่ นั่งโงกหัวทิ่มหงกๆๆ มาเร่งแข็งแรงในตอนหลัง

หลายท่านแข็งแรงๆ ผ่านๆๆ เพราะยากมากในการที่จะสวดกันเป็นกลุ่ม เพื่อให้ได้จำนวนจบ

จริงๆเราก็ไม่ได้สวดเพื่อเอา 108 จบอะไรหรอก

ที่เราสวด 108 จบ เราหมายเอาเป็นธงเพื่อปลูกหน่อความเพียร ขึ้นมาในใจเท่านั้นเอง…

วันที่ 25 มกราคม 2559 โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง