อยู่กับความจริงก็จะเห็นปัจจุบัน

****** อยู่กับความจริงก็จะเห็นปัจจุบัน *****

ขอสาธุคุณให้มีแต่ความสุขความเจริญ และมีดวงตาเห็นธรรม

เธอมองเห็นดอกไม้นั้นไหม..

นั่น..ท้องฟ้า ภูเขา แม่น้ำ สัมผัสกับสายลมแสงแดดอ่อนๆยามเช้า

เสียงนกร้อง รอยยิ้ม ใจที่เบิกบานของผู้คนรอบๆตัว เธอเห็นไหม..!!!

ทำไมๆๆๆ เราถึงตาบอดมองไม่เห็นสิ่งเหล่านี้ ที่เรากำลังอยู่กับมัน

ทำไม เราจึงไปจมอยู่กับกระแสแห่งความเศร้าหมองกับเรื่อง
ที่มันทำร้ายเราที่เป็นอดีต และจบเป็นอากาศไปแล้ว ทำไม…!!

บางเรื่องที่แสนหนักใจ มันก็ยังมาไม่ถึง ไปไขว่คว้ามาเป็นไฟ เผาลนใจเราทำไม

โยนมันทิ้งไป และเปิดเปลือกตาขึ้นมา

มองดูรอบๆซิ…เห็นไหม..!!

เห็นความจริงอะไรไหม..!!

ความจริงที่เปิดเปลือกตามองเห็น มันไม่มีสิ่งที่เราทุกข์
และกังวลกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง

และบางสิ่งที่มันจบ มันจมหายไปในอากาศแล้ว

เห็นไหม..ความจริงที่อยู่ตรงหน้า

เห็นไหม…ว่าทุกข์ทั้งหลาย มันไม่มี

ที่มี..เป็นเพราะเจ้าของหลับตา และทึกทักเอาอากาศมาเป็นฟืนเป็นไฟ เผาลนใจเจ้าของเอง..!!

มันเป็นบาดแผลที่โดนกรีดและกระชากจากใจเจ้าของเอง ไม่ใช่ใคร เพียงแต่มันเป็นไปแบบบาดแผลที่เจ้าของมองอาวุธที่มากระหน่ำใจ ที่เจ้าของมองไม่เห็น

บาดแผลที่เกิดจากอาวุธที่มองไม่เห็นย่อมรักษายาก

ที่รักษายาก เพราะรอยบาด มันไม่แสดงตัวให้เธอเห็น

บาดแผลที่ไร้รอยแผล มันเป็นแผลที่รักษาแสนยาก

แต่ผู้มีปัญญาที่รู้จักรอยแผลแห่งการรักษาที่แสนยาก

ท่านเข้าใจแล้วว่า มันเป็นแค่เพียงอากาศที่เจ้าของกรีดไว้ด้วยใจแห่งเจ้าของเอง

แผลร้ายภายใน…ไม่มีใครทำ

แผลร้ายที่โดนทำ เกิดจากใจที่ระยำของเจ้าของที่ไม่รู้จัก
การปล่อยวางในบาดแผล…ที่มันไม่มี

กลับมาอยู่กับความเป็นจริงแห่งใจเจ้าของเถิด

ความเลวร้ายที่มาไม่ถึง มันยังไม่ได้กรีดใจเจ้าของ จนเป็นรอยแผล

ความเลวร้ายที่ผ่านไปแล้ว มันเป็นอากาศไปแล้ว ทำไมยังตรึงอยู่กับรอยแผลที่มันจางหายไปและไม่มีแล้ว

มองดูรอบๆข้างเถิด..!!

เราเอาไฟมาเผาลนใจให้มันทุกข์แค่ไหน ด้วยเหตุแห่งสิ่ง
ที่ยังมาไม่ถึง และเหตุที่มันจบลงไปแล้ว

เราจะเผาใจเราให้ทุรนทุรายแค่ไหน มันก็ยังมาไม่ถึงและมันได้จบสิ้นไปแล้ว

แหกตามองรอบๆของความเป็นจริงว่า ทุกสิ่งรอบๆกาย มันมาทำลายและเป็นฟืนไฟเผาใจเราให้มันทุรนทุรายใช่หรือไม่

หรือเป็นแค่เรา มันก่ออากาศให้เป็นฟืนไฟ เพื่อให้ใจเราสำลัก
ควันไฟที่ใจเรา มันก่อขึ้นมาเผาลนใจ ด้วยใจงี่เง่าของเราเอง

รอยกรีดลงบนผิวน้ำ ย่อมจางหายและไร้ซึ่งรอยแผล

อดีตที่ผ่านมาและอนาคตที่ยังมาไม่ถึง เป็นแค่อากาศ ไฉนจะเกิดรอยแผลให้เจ้าของทุรนทุรายได้เล่า

อยู่อย่างผู้มีปัญญา และยอมรับมัน ว่ามันเป็นแค่อากาศที่ไร้รอยแผล

ที่เจ็บแสบและเป็นรอยแผล เกิดจากใจเจ้าของ สร้างรอยแผลและความเจ็บปวดทิ้งไว้ ในอากาศ

อากาศไม่มีตัวตน แต่เจ้าของสร้างตัวตน ให้อากาศเป็นไฟเผาลน สำลักควันที่ไร้พิษสง อับจนปัญญาหาทางออกจากควัน

ลืมตาขึ้นมามองความเป็นจริงเถิด ธรรมชาติรอบๆข้าง ไม่ได้ทำร้ายอะไรเราเลย

มีแต่ใจเรานี่แหละ ที่ยังสำลักควันที่ไร้ตัวตน เพราะยึดเพราะวางอุปาทานที่เป็นอากาศ ที่เป็นอดีตอันจบไปแล้ว และอนาคตที่ยังมาไม่ถึงไม่ได้

มองให้เห็นความจริง ว่ามันเป็นอากาศ มองเห็นทุกข์ที่เกิดจากอากาศได้เมื่อไหร่ ว่ามันเป็นแค่อากาศ

นี่..เป็นผู้อยู่กับปัจจุบัน

และเป็นผู้อยู่กับความว่าง ทั้งๆที่มันก็มีของมันอยู่เหมือนเดิม โดยไม่เปลี่ยนแปลง..!!!

วันที่ 15 ธันวาคม 2558 โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง