การได้รับธรรมและได้รับการสาธุการในยามเช้าๆ เป็นการย้อมจิตใจเราให้เต็มไปด้วยความใสสว่าง
คนโกรธ คงย้อมใจด้วยธรรมไม่ได้…
ใจที่จะย้อมด้วยธรรมได้ เป็นใจที่สะอาดและว่างจากความโกรธ..
เช้าๆ เช่นนี้ ทุกคนสดใสและมีเนื้อในที่เป็นใจ สว่างด้วยธรรม..
หากเราได้มองไปยังท้องฟ้า ภูเขา แผ่นน้ำ หรืออะไรที่ผ่านทางสายตา
เสียงที่ผ่านหู กลิ่นที่ผ่านจมูก รสชาติที่ผ่านลิ้น ความร้อนหนาวอ่อนแข็งที่ผ่านกาย
เรารู้กับสิ่งเหล่านี้ แต่เราไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งเหล่านี้
นั่น..ภูเขา แม้ตาจะมองเห็นภูเขา แต่ใจเราก็ว่างจากภูเขา
นั่น..เสียงร้องของนกยูง แต่ใจเราก็ว่างจากเสียงร้องของนกยูง
นั่น..นั่น…นั่น….ฯ
แม้สรรพสิ่งจะผ่านจะมีมาทางอายตนะ มันก็ว่างจากใจเรา
นั่น.. ภูเขา ตามองเห็นอยู่ หากไม่มีผัสสะ จากใจหรือคำถาม สิ่งที่มองเห็น มันก็ว่างอยู่เช่นนั้น
มันว่างไปจากความหมายว่า ภูเขา แม้แต่คำสมมุติว่าภูเขา ยามมอง มันก็ไม่มี
มองคนข้างๆ ดูซิ ว่าเรารู้จักเขาไหม..??
หากไม่มีใครถาม.. ไม่ผัสสะด้วยคำถาม แม้คนข้างๆ เราก็ไม่รู้จัก
ตรงนี้… เมื่อมองไปท่ามกลางผืนฟ้าและแผ่นน้ำ
มันเห็นแผ่นฟ้าและผืนน้ำ แต่ใจมันว่างจากแผ่นฟ้าและผืนน้ำ เราพอเข้าใจไหม..??
นี่..คือธรรมดาของใจ มีตัวกูเข้าไปใส่เมื่อไหร่… สมมุติแห่งแผ่นฟ้าและผืนน้ำมันก็เกิด
มันเกิดเพราะมีกูเข้าไปเสือกในสรรพสิ่ง..
หันไปมองคนข้างๆ ซิ ถ้าไม่ตั้งคำถาม มันก็แค่มอง มันว่างเปล่าจากความหมายแห่งคนข้างๆ
แต่หากตั้งคำถาม ความระลึกจะผุดขึ้นมาไม่ว่าง ว่าไอ้ที่อยู่ข้างๆ อ้อ…ไอ้ห่านี่ มันผัวกู
แม่ไก่แจ้มันฟูมฟักไข่ใบน้อย จนเป็นตัว..
เจ้าลูกเจี๊ยบวิ่งไปทั่ว ให้แม่ไก่ต้องคอยกางปีกคุ้มกัน
ยามอีกาโฉบมา แม่ไก่กระโดดถีบหน้าอีกาเลย
นี่..ความรักอันน่าหวงแหนมันช่างยิ่งใหญ่ แห่งความเป็นแม่
ผ่านมาแล้วหนึ่งเดือน…!! แม่ไก่แจ้บินหนีลูกๆ ไปนู่น ไปอยู่กับหนุ่มๆ นู่น
มันทิ้งลูกไปแล้ว มันลืมความรักที่มันฟูมฟักรักลูกยิ่งชีวิต
ตอนนี้..มันว่างเปล่าไปจากลูก
โน่นอีกา โน่นๆๆๆ อีเหยี่ยวเหินเวหาอีก ลูกไก่หนีกันจ้าระหวั่น
แม่มันไม่มาสนใจเลย ข้าก็ต้องเป็นแม่ให้มันแทน
นี่ล่ะ…ความเป็นสัตว์ มันย่อมพ่ายต่อกระแสสัญชาติญาณ
ความเรียกร้องภายในแห่งสัญชาติญาณ มันทำลายความรักที่แม่มีต่อลูกๆ ได้
ไอ้พวกเจ้าลูกไก่กำพร้า มันกำพร้า เพราะโลกต้องการผู้ที่แข็งแกร่ง
เรา…มันมีภูมิปัญญาที่มีสติต่อต้านกระแสใจแห่งสัญชาติญาณนี้ได้
ทำไมเราจึงพากันไหลไปตามธารแห่งสัญชาติญานกันง่ายๆ เล่า
สัญชาติญานนี้คือ ตัณหาที่ผุดออกมาไม่รู้จักจบจากใจดวงนี้นี่เอง
เรา..ลด ละ เลิก ฝืนและทวนกระแสกันลงบ้าง
หากกระทบแล้วยังไหลตามธารกระแสไป ด้วยอาการแห่งความไม่มีสติ
ใจดวงนี้ก็ไม่หนีไปกับใจที่เป็นสัตว์ อย่างแม่ไก่แจ้เหล่านั้นเลย
มันน่าเสียดาย…ที่อุตส่าห์ได้เกิดเป็นคน..!!!
เช้านี้ต้องขอสาธุคุณโมทนา … ต้องไปทำงานชดใช้แผ่นดินซะแล้ว …
การได้ชดใช้แผ่นดินถือเป็นใจที่ตั้งอยู่บนกอง “.. ทาน ..”
ใจที่ตั้งอยู่บนกองทานเป็นปกติ เป็นปกติใจที่มี “.. ศีล ..”
ใจที่มีศีล เป็นปกติใจที่เป็น “.. เนกขัมมะ ..”
ใจที่เป็นเนกขัมมะ เป็นปกติใจที่มี “.. ปัญญา ..”
ใจที่มีปัญญา เป็นปกติใจที่มี “.. วิริยะ ..”
ใจที่มีวิริยะ เป็นปกติใจที่มี “.. ขันติ ..”
ใจที่มีขันติ เป็นปกติใจที่มี “.. สัจจะ ..”
ใจที่มีสัจจะ เป็นปกติใจที่มี “.. อธิษฐาน ..”
ใจที่มีอธิษฐาน เป็นปกติใจที่มี “.. เมตตา ..”
ใจที่มีเมตตา เป็นปกติใจที่มี “.. อุเบกขา ..”
ใจที่มีอุเบกขา เป็นปกติใจที่เข้าใจและว่างจากสรรพสิ่งใดๆ ที่ใจเข้าไปเป็นเจ้าของทั้งปวง
นี่คือ “… กำลังใจ …”
ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกคน เช้านี้ขอสวัสดีมีความสุขกันทุกๆ ท่าน ขอสาธุคุณ..!!!
*************************************
พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง เพราะตัวกูมี กูจึงมองไม่เห็นตัวกู.
ณ วันที่ 20 พฤศจิกายน 2557
โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
