อะฮ้า…สามลิตร มาเลยวันนี้มาอธิบายเลย ทำไงเราจึงจะว่างได้อย่างหม
พอจ: จิ๊บ.. บ้านแก รกรึเปล่า ของเยอะไม๊
ฝรั่ง: โอ๊ย….เยอะแยะ แต่ไม่รกหรอก เราจัดกันเป็นระเบียบ
พอจ: ถ้าแกต้องการบ้านว่างๆ เพราะรู้สึกว่ามันรกเกะกะตา
และไม่ต้องการอะไรเลยในชีวิ ตนี้ แกจะทำอย่างไร
ฝรั่ง: ไอก็รื้อทิ้ง เอาออกไปเอาออกไปให้หมด แค่นี้ บ้านก็ว่าง ง่ายๆ
พอจ: อย่างนี้ ถ้าเปรียบของรกรุงรังเป็นกิ
ฝรั่ง: อ้อ….ว่างซิ.!! ความว่างเป็นเช่นนี้เองรึ คือเอาความทุกข์ออกจากใจ จนไม่เหลืออะไร ในบ้าน อย่างนี้ว่างแน่ๆ เอ้..!!! อธิบายอย่างนี้ ไม่เห็นแปลก ก็ในเมื่อบ้านไม่มีอะไร มันก็ต้องว่างซิ เด็กก็ตอบได้
พอจ: ยัง…ยังไม่ว่าง..!!
ฝรั่ง: อะไร.?? ก็ในเมื่อขนออกหมดแล้วมันก็
พอจ: ตัวแกไง.. ยังรกบ้านอยู่ แกยังไม่เอาตัวแกออกจากบ้าน
ฝรั่ง: เอิ้อออ……ช่ายยยๆๆๆ บ้านยังรกอยู่ เพราะยังมีเราขวางอยู่ โห…แยบคายๆ เออ มันมองตัวเราไม่เห็นจริงๆ ตัวเราต้องออกมาด้วย มันจึงจะว่าง ใช่ๆๆๆๆ อย่างนี้แหละบ้านว่างจริงๆ คำตอบนี้สมภูมิเป็นสามลิตรห
พอจ: หุหุหุ ถึงตัวเราออกมามันก็ยังไม่ว
ฝรั่ง: โนววว.. อินพอร์ทซิเบิ้ล… หมดแล้วในบ้านไม่มีอะไรแล้ว
พอจ: ก็แกยังเป็นเจ้าของบ้านอยู่
ฝรัาง: เออ..จริง.!! อ้าว.. ก็เราต้องการเป็นเจ้าของบ้า
พอจ: แล้วเวลาเกิดใครมาทำรกขึ้นม
ฝรั่ง: ……….!!!!! โอวว……มายยยก๊อดด.. นี่หมายความว่า ความว่างไม่มีหรือ มันจริงอย่างสามลิตรว่า ไอเข้าใจ เหมือนปัจจุบันไม่มี ใช่ๆๆๆความว่างไม่มี..!!
พอจ: มีโว๊ยย …บั๊กจิ๊บ
ฝรั่ง: โอ๊ววว…ไองงไปหมดแล้ว..!!
พอจ: เรายุ่งยากใจกับความรกของบ้
ฝรั่ง: ใช่ๆๆๆเราจะทิ้งบ้านได้ไง บ้านก็เหมือนเรา ในเมื่อเรายังไม่ตาย เราก็คือเจ้าของบ้าน อย่างนี้ มันจะว่างได้ไง ในเมื่อ ยังมีเจ้าของ นี่เป็น ความคิดที่ละเอียดยิ่งเลยนะ
พอจ: จิ๊บ..!! ถ้าด้านซ้ายเป็นบ้านที่รกกว
ฝรั่ง: มันก็เรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับเรา จะไปเดือดร้อนทำไม..!!
พอจ: แล้วถ้าบ้านด้านขวา เป็นบ้านว่างสะอาดมากๆเลยละ
ฝรั่ง: สะอาดหรือว่างยังไงก็ไม่ใช่
พอจ: แล้วทำไมแกไม่ทำความรู้สึกบ
ฝรั่ง: …………????????
พอจ: เพราะแกมันเจ้ากี้เจ้าการกั
ฝรั่ง: โอ๊วววว สุดยอดดดด ..!! แต่บ้านข้างๆไม่ใช่ของเรานี
พอจ: แต่มันก็ตั้งอยู่ เหมือนของเรานั่นแหละ..รึว่
ฝรั่ง: โอ๊ววว…ใช่ๆๆๆ มันก็เป็นบ้านเหมือนกัน มันมีอยู่…แล้วเราจะว่างแ
พอจ: ก็ยอมรับมันซิ ว่า..มันก็สักแต่ว่าบ้าน จะบ้านเราบ้านเขา มันก็สักแต่ว่า มันจะรก เราก็จัดเท่าที่เรายอมรับได
ฝรั่ง: เยสสสส….สุดยอด ส า ม ลิ ต ร อย่างนี้ ว่างแน่ๆ โอววววนี่หรือ ที่พุทธเรียก “มัชฌิา” ทางสายกลางเป็นเช่นนี้เอง คือการยอมรับ ในสิ่งที่มี ว่า..สักแต่ว่ามี โอววว ต่อไป ขี้เต็ม เราก็สัก แต่ว่ามันเหอะ ไอไม่ต้องเทอีกแล้ว…..
พอจ: หุหุหุ หิวแล้ว มากินข้าวเถอะ หิวยังจิ๊บ..?
ฝรั่ง: นี่ …10 โมง ไม่หิวก็ไม่ใช่คนแล้ว สามลิตร หิวๆๆๆ
พอจ: วันนี้ แกก็สักแต่ว่าหิวไปเหอะ ไม่ต้องแดกกกก…!!!
ฝรั่ง: อ้าว…เอะ !!! มันยังไงกันนี่ พระองค์นี้…!!! จริงๆเชียว..!!!