ทุกวันนี้ ชาวพุทธเรามีความฉลาดในทางธรรมมากขึ้น รู้ธรรมมากขึ้น มีความฉลาดในทางธรรม
แต่ที่เข้าไม่ถึงธรรมกัน ไม่เข้าวัด ไม่เข้าหาพระ ไม่อยากรับฟังใคร เป็นเพราะมานะทิฏฐิแห่งตัวตนมันก็เจริญเติบใหญ่ไปตามความรู้แห่งธรรม
เราจึงเป็นผู้รู้ธรรม ที่มากไปด้วยอำนาจมานะและทิฏฐิในธรรม
คนที่ธรรมมาก ก็ยึดมาก จะไม่อยากฟังธรรมใคร
มันอยากให้คนทั้งหลาย มาฟังธรรมที่มันรู้กัน
เจอปราชญ์ไม่เข้าหาปราชญ์ แต่ขอเถียงปราชญ์ เพราะความรู้ที่มากธรรม
เจอพระไม่เข้าหาพระ แต่ขอเถียงพระ เพราะตัวตนแห่งความรู้มากแห่งธรรม
เอาความดีแห่งตน ไปตัดสินพระเลว ปราชญ์เลว ว่าไม่เท่าตน
คนรู้ธรรมเช่นนี้ มีธรรม แต่ใช้ธรรมกับใจตนไม่เป็น มักเป็นใจที่ชอบเอาธรรมไปอวด ไปสั่งสอนผู้อื่น ที่ตนคิดว่า เข้าใจและรู้ธรรม น้อยกว่าตน
นี่ พวกแก่จัดในมานะแห่งทิฏฐิตน
มานะ คือการอวดในสรรพคุณแห่งตน
ส่วนทิฏฐิ เป็นความหลงที่ยึดในความคิดแห่งตนไม่ยอมวาง
ความเห็นที่เป็นทิฏฐิ ย่อมซ่อนมานะที่อวดเบ่งในความยึดมั่นแห่งตน ให้คนอื่นเขาเห็นด้วยกับอุปาทานแห่งตน นี่เป็นธรรมดา ของคนที่วังวนกับ ความเป็นตัวตน
เหตุแห่งมานะและทิฏฐิแห่งใจตน มันมาจากตัณหาที่ผุดขึ้นมาไม่จบจากใจตนนั่นแหละเป็นเหตุ
ตัณหานี้คือความอยาก ความอยากนี้มันอาศัยเวทนา
เวทนานี้อาศัยผัสสะ ผัสสะนี้อาศัยอายตนะ
อายตนะอาศัยรูปนามแห่งตัวเรานี้
รูปนามนี้อาศัยวิญญาณ วิญญาณนี้อาศัยการปรุงแต่ง
การปรุงแต่งอาศัยอวิชชา อวิชชาอาศัยผัสสะ
เมื่อกายนี้ผัสสะ อวิชชาเกิด
อวิชชาเกิด การปรุงแต่งแห่งกองสังขารเกิด
การปรุงแต่งเกิด เวทนาเกิด เวทนาเกิด ความอยากแห่งตัณหาก็เกิด
เมื่อตัณหาเกิด มานะและทิฏฐิก็เกิดตามขึ้นมาเต็มหัวใจแห่งตัวตนของเจ้าของ
นี่ ธรรมมันอาศัยกันมาอย่างนี้ มันมีเหตุมีผลรองรับกันมา
เราผู้รู้ธรรม ฟังธรรม จำธรรม ยึดธรรม เรามีปัญญาพอที่จะร้อยเรียง และทำความเข้าใจกับเหตุและผลแห่งธรรมทั้งหลายกันหรือไม่
หากเข้าใจ ว่าธรรมทั้งหลายมันอาศัยกันตามหลักเหตุหลักผล
ใจดวงนี้ก็จะเป็นใจที่ไม่ร้อนรน มันจะยอมรับ เข้าใจ และเป็นใจที่ยอมรับฟังคน
มันจะรับฟังด้วยเหตุด้วยผล แม้เจ้าตัวจะเต็มไปด้วยมานะและทิฏฐิก็ตามที
นี่..คนมีธรรม รู้ธรรม เข้าถึงธรรม และน้อมนำธรรม มาอบรมใจตน
ชนเช่นนี้ เรียกว่า ….เป็นคนผู้เจริญในธรรม ความเสื่อมหายแห่งธรรม จักไม่มี
ส่วนคนอัปรีย์ที่มีธรรม แต่อับจนปัญญาเหตุเพราะว่า ” กูรู้แล้ว ”
พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง ” เกิดมาทำใจ รักและหวงแหนแค่ไหน ก็ต้องจาก ” ณ วันที่ 16 มีนาคม 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
