เกิดมาทำใจ รักและหวงแหนแค่ไหน ก็ต้องจาก

เกิดมาทำใจ รักและหวงแหนแค่ไหน ก็ต้องจาก

660
0
แบ่งปัน

ที่นี่เช้ามาจะชื้น เพราะเป็นยอดเขา

เสียงสัตว์กู่ร้องกันระงม ต้อนรับอรุณ อยู่กันปลอดภัย ใจพวกมันก็เป็นสุข

ข้านี่มองดูชีวิตสัตว์เป็นเครื่องส่งจิตตน มันมองเห็นธรรมดาแห่งจิตที่ส่งแสดงออกมาไม่แตกต่างกัน

สิ่งมีชีวิตเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ ต่าง มีโลภ โกรธ หลง เหมือนกัน

เราย่อมมองเห็นวิบากแห่งสัตว์ที่ต้องเผชิญไปตามครรลอง

เห็นความที่มันเห็นแก่ตัว และความรักที่มันแสดงออกมาตามเหตุและปัจจัย

เรามองเห็นหนทางแห่งความเป็นไปของทางเดินจิต ที่เหล่าสัตว์มันแสดง

เพราะเหตุมีเครื่องมือคือรูปกายที่แสนฉลาดกว่า มันจึงมีโอกาสพิจารณาวิบากจิตของเหล่าสัตว์

มันจะเห็นธรรมชาติที่มันเป็นของมันอย่างนั้นเอง เป็นธรรมดา

หากย้อนมามองคน บางคนก็ขาดสติไม่ต่างอะไรกับสัตว์

สติขาดเมื่อไหร่ อารมณ์สัตว์แสดงออกมาเมื่อนั้น

เราทั้งหลาย ควรหันมามองใจเจ้าของในการแสดงออกอยู่เนืองๆ

ไม่ต้องแสดงดีให้ใครเห็นหรอก

ขอให้แสดงออกด้วยความรู้ตัวของเจ้าของว่ากำลังแสดงอะไรอยู่

แม้จะดูเหมือนไอ้เหี้ยตัวหนึ่งที่กำลังแสดงออกอยู่ ก็ไม่เป็นเหี้ยอะไร

หากใจเจ้าของมีสติที่จะแสดง

ที่นี่ มีกระต่าย มีกวาง มีนกยูง ไก่งวง นกกระจอกเทศ แพะ ห่าน ไก่ป่า และสัตว์ป่าต่างๆ ที่มารวมอาศัยอยู่

ชีวิตจริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากหรอก

มันแค่ มีที่อยู่ ที่กิน สืบพันธ์ และระแวดระแวงภัยที่จะมาถึงตัว

ข้านี่ กลางคืนไม่ค่อยได้นอนหรอก นั่งสมาธิอยู่ดีๆ เดินจงกลมอยู่ดีๆ

หรือบางทีเอนกายอยู่ดีๆ เหล่าสัตว์มันก็ร้องขึ้นมา

ก็ต้องรีบออกไปดู บางครั้งเจ้าเหลือมมันมาหากิน

บางครั้งแมวป่ามันมาหากิน บางครั้ง สัตว์กินเนื้อมันมาหากิน

ตัวไหนพอช่วยได้ก็จะช่วย ตัวไหนช่วยไม่ทัน ก็ต้องต้องปล่อยให้เป็นอาหารของผู้ล่า

นกยูงแสนเชื่องที่น่ารัก โดนงูกัดกลืนกิน นี่….เป็นเรื่องธรรมดาที่ใจต้องเผชิญ

ลูกเก้งตัวน้อยๆ ที่กำลังให้นมและเชื่องติดคน

เจ้างูเหลือมมันก็จ้องฉกไปกิน นี่เป็นธรรมดา

ไก่ฟ้าหลากสีสวยงาม เช้าขึ้นมา หัวขาดหายไปแล้ว นี่….ก็ต้องจากกันเป็นธรรมดา

การเกิด การจาก การพรากนี่ เป็นเรื่องธรรมดา

สิ่งที่ข้าเห็นและเผชิญอยู่อย่างนี้ มันเห็นชัดถึงการเกิดมาที่ทุกชีวิตต้องเผชิญทุกข์

ทุกข์มันมีเหตุแห่งวิบากที่ตามมาให้ผล

เราทั้งหลายต่างต้องเผชิญกับวิบากกรรมที่เคยกระทำกันมา

เรายอมรับวิบากเหล่านี้ เป็นธรรมดา ที่เกิดมาต้องเผชิญกันหรือยัง

ไม่มีใครที่จะต้านวิบากแห่งความพราก ความไม่ได้ดั่งใจนี้ได้

แต่เราผู้เผชิญมันเลือกได้ ว่าใจดวงนี้เมื่อเผชิญแล้ว

มันเลือกที่จะดับหรือเลือกที่จะก่อ

ถ้าเลือกที่จะก่อ ด้วยเหตุแห่งอารมณ์ตน ไหลไปในกระแสที่ต้องเผชิญ

นี่.. เป็นการดำเนินมาทาง “สมุทัย” ผลก็จะต้องเผชิญทุกข์อีกต่อไป

แต่ถ้าใจมันยอมรับในวิบากที่ต้องเผชิญ ว่ามันเป็นธรรมดาของมันเช่นนี้ที่ต้องเผชิญ

แก้ไปตามกำลังภูมิปัญญาที่มี แก้แล้วได้แค่นี้เท่าที่กำลังใจมี เราก็พึงยอมรับมัน ว่ามันเป็นของมันเป็นธรรมดา เราจะแก้แค่ไหน มันก็ได้รับผลแค่นี้เป็นธรรมดา ขอให้เราพึงยอมรับมัน

นี่….ใจดำเนินมาทางมรรค ผลแห่งวิบากก็จะดับลงกลางใจเรา

พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง ” สุดโค่ย ด้วยจอมเสือก ” ณ วันที่ 13 มีนาคม 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง