ฝึก…สติแทบแตก ตอนที่ 1

บทนี้คุยกันระหว่าศิษย์ ในห้องไลน์ (ตอนที่ 1)

การเดินจงกลม ตอนที่ 1 วันนี้เล่าถึงการเดินจงกลมดีกว่า มีคนถามค้างไว้ การเดินจงกลมนี้เป็นการเจริญสมาธิ ในอริยาบทเดิน เป็นอริยาบทที่เจริญธรรมได้แตกฉานและมาเป็นอันดับแรก ในการเจริญ สติ 

การยืน เป็นการเจริญสติ ที่ใช้กำลังใจน้อยลงมา การนั่ง เป็นการเจริญสติที่สบายๆ ง่ายๆ การนอน เป็นการเจริญสติ ที่สบายที่สุด เพราะกิเลสมันชอบการนอน การนอน เจริญสติง่ายและสบายที่สุด แต่สติหลุดง่ายที่สุด

การเดินจงกลม เจริญสติยากที่สุด แต่สติหลุดยากที่สุดพระอริยเจ้าผู้ทรงคุณ จึงมักหนักไปทางเดินจงกลม การนั่งและนอน อยู่ฟากขี้เกียจ เดินและยืน อยู่ฟาก วิริย

เราชอบใจแบบไหนก็เลือกๆเอา แต่การเจริญสติในอริยาบท ต่างๆ ขึ้นอยู่กับเหตุและปัจจัยเป็นสำคัญ ไม่ใช่โต่งไปอย่างไดอย่างหนึ่ง

การเดินจงกลม ให้มีที่เดินเรียบๆมีระยะก้าวซัก 20 เมตรก็น่าจะพอดี
แต่บางที ขอให้มีที่เดินยาวซัก 2-3 เมตรก็ไม่ว่ากัน

เดินในห้องนอนก็ได้ แต่ได้ผลน้อย สู้ทางยาวๆไม่ได้ ใจเป็นสมาธิมากกว่า การเดินและวิธีเดิน ข้าค่อยว่าให้ฟัง

เอาเรื่องเล่าการเดินจงกลมที่ข้าเผชิญก็แล้วกัน เพราะการเดินจงกลม พวกเราไม่ค่อยเดินกัน พวกเรามันพวกชอบแนว ฉีกซองราดน้ำร้อนแล้วกินเลย สารอาหารไม่จำเป็น ซดแล้วอิ่มเป็นใช้ได้

สมัยหนึ่ง ข้ายังไม่บวช ข้านั่งสมาธิมานาน รุ่นพี่ก็บอกว่าให้ข้านี้ ขึ้นทางจงกลมได้แล้ว จิตเต็มแล้วเขาว่างั้น

ทางที่ข้าปฏิบัติสมัยแรกๆ เป็นเรื่องของการเผชิญทางจิตล้วนๆ ไม่เกี่ยวกับทางธรรม ฉะนั้นใจจะต้องแกร่งและตั้งมั่น

ที่วัดประดู่ทรงธรรม อยุธยา สมัยนั้น..มันยังน่ากลัวไม่มีใครกล้าเข้าไป เขาเล่ากันว่า ผีดุ คนแถวนั้นเขารู้ดี ไม่กล้าหมิ่นดูแคลนเรื่องพวกนี้ และที่ ที่ข้าฝึกอยู่ มันเป็นป่าช้าเก่า ไม่มีใครเขาเข้ามากัน และผู้ที่ฝึกก็มีแต่พวกจอมขมังเวทย์ทั้งนั้น สักยันต์กันตั้งแต่ ฝ่าเท้ายันหัวกระบาล ต่างล้วนเป็นเจ้าสำนักกัน

เป็นพวกมาทางเทพ มาทางจิตทางผีทางวิญญานร่างทรง อิธิปาฏิหาริย์ ทางปู่ทางเจ้าทางของขลังอิธิฤทธิ์ ฟันแทงไม่เข้า ฝึกใจจนแกร่งไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด ยกเว้นเมีย ข้าเห็นกลัวกันชิบหาย เมียน่ากลัวกว่าผี.

เราฝึกจิตก็เพื่อให้แกร่ง ต้านทานกับกระแสแปลกๆที่เข้ามาสัมผัส แต่บางคนฝึกกันก็แค่อยากรู้ ที่มาทางธรรมมันมีน้อย บ้าฤทธิ์กันทั้งนั้น

ตรงไหนผี หรือมีอะไรเฮี๊ยนๆหน่อย เป็นต้องยกขบวนกันไปพิสูจน์ บางทีก็กระอักเลือดกลับมา เห็นมาแก้กันเป็นปีๆ

บางคนไปซ่าแถวๆทางอิสาน โดนของเล่นงาน บ้ากลับมาก็มี เล่นกันเองก็มี สรุปแล้วข้ายืนยันให้เลย ว่าของพวกนี้มันมี นี่แหละ จริตวิสัย ฉฬภิญโญ.

แต่ยังไม่เอาธรรม ธรรมที่มีที่รู้ รู้อย่างงูๆปลาๆ เอาตัวเองไม่รอดหรอก เมื่อเจอผู้ทรงธรรม ฝึกพวกนี้ มาทางนี้ บ้าฤทธิ์ ทิฐิสูง ไม่ยอมลงใครง่ายๆ หากไม่ทำให้เห็นกันจะๆ และตัวเองต้องด้อยกว่าเขาด้วย มันถึงจะยอมลง….

ว่างแล้วมาลงต่อให้อีกนะครับ