เด็กน้อยคนหนึ่งดูดไอติมแสนหวานอย่างแสนกระหาย
ย้อนลงไปอีกหน่อย
ไอติมที่แสนหวานนั้น มันแทบจะไม่มีไอติม
มันเป็นแค่ไม้ไอติมที่หยาดเยิ้มด้วยความหวานที่เคลือบไม้
ที่สำคัญ มันเป็นไม้ไอติมที่เด็กอีกคน มันทิ้งเอาไว้
ไม้ไอติมที่ไร้ค่า หมดก้อนค่าแห่งความเป็นไอติมแท่งสีสวย
เป็นแค่คราบไอติมฉ่ำน้ำลายที่เจือความหวานติดไม้ไว้
มันเป็นเศษขยะที่ไร้ค่า แต่ว่า ยามนี้มันซุกคราบความหวานแห่งไม้ไว้ในอุ้งปาก
ไอติมแท่งแสนสวย กับคราบไอติมที่แสนหวาน
มันก็คือไอติม
เด็กน้อยพอใจเลียริมฝีปากในรสชาติความหอมหวานที่ได้ลิ้ม
เขาพอใจแค่นี้ มันได้แค่นี้ ขอบเขตแห่งเขามันมีแค่นี้
แต่เขาจะไม่หยุดอยู่แค่นี้ ซักวัน ไอติมแสนหวานคงได้เป็นของเขา
แค่ความหวานหยาดเยิ้มบนคราบไม้ที่เขาทิ้งไว้
มันยังหอมหวานกว่าเกสรน้ำหวานจากดอกเข็มที่เขาเด็ดมาดูดดมทั้งสวน
ดูดแต่ก้านดอกเข็ม ไฉนเลยจะมาหวานเท่าความหวานแห่งไอติม ที่เขาทิ้งคราบไว้บนไม้
อย่างน้อยแม้จะเป็นคราบความหวานติดไม้ ก็ขอให้รู้ไว้ว่าความหวานที่ยิ่งใหญ่ ยังมีโอกาสเป็นของเรา
เรายอมรับและพอใจในอัตภาพแห่งเรา
เราย่อมก้าวไปสู่สิ่งที่ยิ่งใหญ่และดีกว่าเสมอ
ธรรมกะ บุญญพลัง
