อยู่อย่างผู้รู้ตามความเป็นจริง

*** “อยู่อย่างผู้รู้ตามความเป็นจริง” ***

วันนี้..เราไม่รู้ว่า เราจะต้องจากใครไปบ้าง

คนนั้น..อาจเป็นคนที่เรารัก เราหวงแหนโหยหา หรืออาจเกลียดชัง

แต่ไม่ว่าจะเกลียดชัง รักหรือหวงแหนแค่ไหน วันนี้ใครคนนั้น อาจต้องพรากเราไป พรากอย่างไม่หวลกลับมา

นั่น..พ่อแม่เราใช่ไหม วันนี้ท่านยังนั่งอยู่ ยังหายใจอยู่ ยังยิ้ม หัวเราะ ส่งสายตามาหาเราได้อยู่..กอดท่านซะ

นั่น..ลูกเรา หลานเรา วันนี้เรายังอยู่ ยังเห็นเขาอยู่ ยังโอบกอดได้อยู่ วันนี้ไม่รู้ว่า เราจะจากเขาไหม..โอบกอดเธอซะ

นั่น..ที่รักของเรา คู่ชีวิตของเรา คนที่รักของเรา คนที่เข้าใจและยอมให้หัวใจดวงนี้ได้ใกล้ชิดและโอบกอดอย่างไม่มีเงื่อนไข

วันนี้ไม่รู้จะอยู่ต่อได้อีกต่อไปแค่ไหน มองหน้าเขา นี่คือคนรักเรา ดึงมาโอบกอดเธอซะ..

อย่าเลย..อย่ารอที่เขาเหล่านั้นนอนทอดกายราบไปกับพื้นผืนแผ่นดิน ไม่ไหวติง สิ้นความรู้สึกที่จะตอบสนองกับเรา แล้วเราโอบกอดเขาด้วยความคร่ำครวญ…

มีวันนี้ที่ยังมีกันและกัน มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ งอนกันบ้าง ไม่พอใจกันบ้าง เคืองบ้าง อภัยให้กันบ้างเหอะเรื่องเล็กๆน้อยๆน่ะ

พึงมีความสุขเถิด อย่าพึงมีความทุกข์ใจ มองรอบข้างไว้ ไม่ว่าจะอย่างไร เราก็ย่อมจากย่อมพรากจากกัน

ก่อนเวลานั้นมาถึง..ยังไงก็มาถึง พึงรักกันไว้เถิด อย่าโกรธเกลียดด้วยอารมณ์ที่เราไม่ชอบใจเลย

อภัยให้แก่กันและกัน พึงมองเขาเหล่านั้นด้วยความรักและอบอุ่นใจที่เรามีชีวิต ได้พบเจอและได้ทำอะไรร่วมกัน

ขอไว้อาลัยให้แก่เพื่อนแก่น้องทั้งสามคน ที่ฆ่าตัวตายเพราะพิษร้ายแห่งอารมณ์

ภัยโควิดมันมันแค่เกิดขึ้นมาและทุกคนกำลังต่อสู้กับมัน

แต่ภัยแห่งกำลังใจ ที่ต้องแบกภาระปัจจัย ในสงครามที่ต้องดิ้นรนจากภัยร้ายที่เกิดจากโรคภัย มันทำลายชีวิตและจิตวิญญานมากขึ้นเรื่อยๆ

อย่าฆ่าตัวตายนะเพื่อน มึงตายก็เป็นภาระกุอีก นี่ก็เหลือไม่กี่คนแล้ว

เพื่อนบอกว่า ผมอยากให้เมียตายครับ ถ้ามันไม่ตาย ผมต้องตายก่อน

เมื่อวานมันจับได้ว่าผมไปโอบกอดน้องนางด้วยกลัวว่านางจะพรากจากผมไปตามหลวงพ่อว่า…

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 30 เมษายน 2563

โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง