ใจที่เลวร้ายไม่เคยทิ้งลายแห่งความเลว

*** “ใจที่เลวร้ายไม่เคยทิ้งลายแห่งความเลว” ***

กลับมาจากอินเดียหลายวันแล้ว ได้มองเห็นชีวิตของใจตนเองที่มันโลดแล่นไป ในแต่ละวัน

คนเรานั้นเกิดมามักมองออกไปด้านนอกเสมอ

เรามักมองเห็นผู้คน ให้ความรู้สึกกับผู้คน

รวมไปถึง วัตถุ สัตว์ สิ่งของต่างๆ

น้อยนัก ที่ใครจะย้อนมามองการแสดง กาย วาจา ใจ ตน ดั่งที่ตนได้มองดูการแสดงของสิ่งรอบๆตัว

การแสดงออกของชีวิตตน จริงๆมันก็เหมือนตัวแสดงในละครที่อยู่ตรงหน้าที่เรากำลังมอง

ทุกคนมีบทบาทการแสดง แตกต่างกันออกไปตามภูมิวาสนาแห่งบทวิบากชีวิต

คนเรานั้น ต่างกำกับชีวิตตนเองให้ได้อย่างนั้น ให้ได้อย่างนี้

เมื่อสมหวังก็ยินดี ร่าเริงสุขใจ
แต่เมื่อผิดหวัง
ทุกข์ทนหม่นหมองร้องไห้

คงลืมไปว่าเรานั่นแหละ เป็นผู้กำกับบทเอง..

เรา..อยากให้ทุกคนเข้าใจเรา
แต่เรา..ไม่ค่อยพยายามเข้าใจผู้อื่น

เรา..อยากให้ทุกคนยกย่อง สรรเสริญยินดีกับเรา
แต่เรา..ชอบที่จะขัดแย้ง ไม่เห็นด้วยกับการยกย่อง สรรเสริญผู้อื่น

เรา..อยากให้ทุกคนรักและเอ็นดูเรา
แต่เรา..เอาแต่ใจและขัดใจทุกคน ที่เขาไม่ได้ดั่งใจเรา

ข้าเฝ้ามองมันอย่างละเอียด พินิจพิจารณาการแสดงของใจตนเอง

การมองใจตนเองแสดงได้นั้น มันมองได้ด้วยการอยู่กับกาย

ความรู้สึกต่างๆที่ปรากฏ มันแสดงออกผ่านมานั้น

กายเรามันก็เหมือนเวทีแห่งโรงละคร
ความรู้สึกต่างๆก็คือการแสดงแห่งตัวละคร

เมื่อเฝ้าดูการแสดงจากตัวละครของตัวเอง

มันก็มองเห็นชัดว่า ไอ้ตัวละครตัวนี้ที่กำลังแสดง มันกำลังแสดงเป็นตัวอะไร

เรา..ที่น่าหวงแหน มันอยู่ตรงไหนของการแสดง

เรา..ที่ให้ได้ดั่งใจ มันอยู่ตรงไหนของการแสดง

เรา..ที่เป็นนั่น เป็นนี่ ให้ความสำคัญกับตัวเองหนักหนา มันอยู่ตรงไหนในการแสดง

ตายห่า..!! มันไม่มีเลย

หลงแสดงมาตั้งนาน ที่แท้มันเป็นแค่บทบาทแห่งตัวละครที่เกิดมาเป็นตัวแสดงเท่านั้น

ละคร..ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม

เราทั้งหลาย..กำลังมีชีวิตที่แสดงละครอยู่ โดยไม่รู้ว่ามันไม่ใช่ชีวิตจริงๆ

ปัญหาคือ เราจะมีดวงตามองเห็นตัวแสดงอย่างเราได้อย่างไร

ในเมื่อเราๆทั้งหลาย ต่างเอาดวงตาไปดูการแสดงของละครตัวอื่นๆ
โดยลืมเอากลับมามองการแสดง ในโรงละครแห่งตน

ข้านั่งมองอย่างละเอียดๆสองสามอาทิตย์ นับแต่ไปอินเดียจนกลับมา

เห็นผู้แสดงหลากหลายและมากมาย
ทั้งสุขสม ทุกข์ยาก ดิ้นรนไขว่คว้า อดอยาก มากมี ฯ

มองการแสดงแห่งใจตน ต่อผู้คนและสิ่งเหล่านี้
เราที่น่าหวงแหนและแสนดีสำหรับเรา

เรา..เหี้ย.ย และเลวร้าย ไว้ใจไม่ได้ ไม่ต่างจากผู้ใด ที่เราเห็นว่าเขาไม่ดี

ลองย้อนกลับมาดูใจตนเองบ้าง ความเลวร้ายในใจเจ้าของ มันกองพะเนิน ไม่สูญหายไปไหนเลย

แล้วเราจะเห็นมันตามความเป็นจริง…

หวัดดียามเช้าวันจันทร์

พระธรรมเทศนาวันที่ 28 มกราคม พ.ศ. 2562

โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง